Οικογενειακές αναμνήσεις .take 2

Έγραψα πριν καιρό για το project ψηφιοποίησης όλου του φωτογραφικού υλικού της οικογένειας και τη σχετική αγορά scanner. Με αφορμή τις γιορτές και ένα μικρό διάλειμμα από τη δουλειά, ξεκίνησα αρκετά δυναμικά. Ήδη έχω scan-άρει 250 φωτογραφίες και συνεχίζω. Για την ώρα τις σώζω όλες σε φάκελο στο dropbox όπου τον κάνω share αυτόματα με την οικογένεια.

Παράλληλα, αποφάσισα το δικό μου σύγχρονο ψηφιακό υλικό, από το 2003 και μετά, να το ανεβάσω σε ένα bucket στο s3 (εκτός από το backup στο flickr), για να υπάρχει και εκεί. Οπότε κάνω και μεγάλα upload στο Amazon. Έχει πάρει η ADSL μου φωτιά!

Περίεργη διαδικασία το scan-άρισμα. Όχι δεν είναι η βαρεμάρα, ίσα ίσα, με λίγη καλή μουσική (να είναι καλά το spotify), χαμηλά φώτα και 1-2 καλά καφεδάκια είμαι μια χαρά. Είναι συναισθηματική διαδικασία. Αναγκάζεσαι να βλέπεις την κάθε φωτογραφία και η εικόνα της σου θυμίζει πράγματα, ανθρώπους που δεν υπάρχουν πια, χαρούμενες στιγμές, στιγμές που θες να γελάσεις με τον εαυτό σου, στιγμές καλές και παράξενες.

Όσο βλέπω τις φωτογραφίες συνειδητοποιώ οτι έχω μεγαλώσει, αλλά για κάποιο λόγο (πάω στοίχημα και εσύ νιώθεις έτσι) νιώθω ακόμα μικρός. Οι γονείς είναι στα μάτια σου πάντα ίδιοι, η αδερφή σου ξεχνάς οτι έχει γίνει ολόκληρη γυναίκα και στα μάτια σου είναι μικρή. Σου λέω πολύ παράξενη διαδικασία.

Αν η οικογένεια σας έχει φωτογραφικό υλικό πραγματικά σας παρακινώ να κάνετε κάτι αντίστοιχο. Οι φωτογραφίες θα γίνουν πιο εύκολα προσιτές για όλα τα μέλη της, ακόμα και για ένα οικογενειακό δείπνο τέτοιες μέρες να τις κοιτάτε από την αρχή μέχρι το τέλος και να γελάτε!