αποδημητικές σκέψεις απο έναν επιβάτη του Τιτανικού.

Share on:

Δεν είναι τυχαίο οτι έχω αυτή τη συζήτηση με αρκετούς συναδέλφους και καλούς φίλους τον τελευταίο μήνα. Ίσως λίγο η κρίση και η πίεση - κάνουν ανθρώπους με δυνατότητες, γνώσεις αλλά και κάποιες φιλοδοξίες να βλέπουν πια ρεαλιστικά οτι το μέλλον τους σε αυτό τον τόπο, έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα και θα εξελιχθούν, είναι τουλάχιστον γκρίζo .Κάποιοι θα σημειώσουν οτι το είχαν δει ,το είχαν προβλέψει ή διαισθανθεί χρόνια τώρα - κάποιοι που ζουν έξω αρκετό καιρό. Οπότε θα πάρω την απάντηση - μα καλά τώρα το βλέπεις μπροστά σου';

Λογική η απάντηση, αλλά ανήκω και εγώ σε αυτούς τους ανθρώπους με την αδυναμία (αν μπορείς να τη χαρακτηρίσεις έτσι, ( έχοντας ζήσει για κάποια χρόνια έξω) της επιστροφής. Πάντα ήθελα να γυρίσω πίσω, πάντα ένιωθα ξένος όπου και αν ήμουν. Γύρισα και ήμουν χαρούμενος - είχα αυτά που ήθελα (μικρά για κάποιους).

Μετά για ένα φεγγάρι φλέρταρα ξανά με την επιλογή να φύγω - αλλά και τότε κατάλαβα οτι δεν ήθελα πραγματικά να φύγω από την χώρα μου - απλά ήρθε η ώρα να αλλάξει η ζωή μου. Και έπραξα οτι έπρεπε και ξανά ένιωσα χαρούμενος και ολοκληρωμένος.

Το εξωτερικό συνέχιζε και συνεχίζει να είναι μια ιδέα για ταξίδι, για επαγγελματικές υποχρεώσεις ή ευκαιρία διακοπών.

Θεωρώ οτι ανήκω σε μια μερίδα εργαζομένων που παρόλο τη γενικότερη ανασφάλεια για το μέλλον που υπάρχει ΣΕ ΚΑΘΕ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΥΠΑΛΛΗΛΟ (όποιος κατάλαβε, κατάλαβε) είναι κάπως σταθερά - και μέσα σ τη γενικότερη φουρτούνα προσπαθεί να συγκεντρωθεί στους στόχους τους - πάνω σε μια σταθερή βάρκα (όχι πλοίο ούτε υποβρύχιο).

Παράλληλα νιώθω οτι στη χώρα μας απο εδώ και πέρα δε θα μπορέσουμε αρκετοί να κάνουμε fully exploit τις δυνατότητες μας

  • θα αναγκαστούμε να συμβιβαστούμε με λιγότερα. Όταν γράφω λιγότερα δεν εννοώ υλικά αγαθά - αλλά να μειώσουμε τις φιλοδοξίες μας και τα όνειρα - θυσία στην επιλογή μας να μείνουμε σε αυτό τον τόπο και σε αυτό το κράτος. Ένα κράτος χρεοκοπημένο (και τυπικά), με τεράστια διαφθορά, με μέτριους ως κακούς πολιτικούς ηγέτες και τεράστια έλλειψη κοινωνικής ευθύνης, ευαισθησίας απο όλους μας (πολίτες).

Ακόμα δεν τολμώ να σκεφτώ την ιδέα να τα παρατήσω όλα και να ξεκινήσω από την αρχή κάπου αλλού μακριά. Ακόμα αγαπώ τον τόπο μου, τη ζωή μου, τα αγαπημένα μου πρόσωπα τις μικρές ταπεινές μου ασχολίες αρκετά για να πάρω μια τόσο γενναία απόφαση. Η φιλοδοξία και το όνειρο πάντα είναι εκεί να με τσιμπάνε συχνά .Τώρα τα τσιμπήματα συνδυάζονται εκτός και από τις μεταβάσεις της ίδιας μου της ζωής - την εναλλαγή φάσεων(η πρώτη κρίση των 30αντα - ακόμα το γράφω και δεν το πιστεύω) με τη διαφαινόμενη και σχεδόν σίγουρη πτώση των πάντων σε αυτή τη χώρα. Οι αριθμοί έχουν καταρρεύσει, η πίστη μου στο οικοδόμημα της χώρας πια έχει κλονιστεί πιο πολύ από ποτέ και μπορεί και να βιώνω τα τελευταία στάδια που τα συγκρατώ για χάρη όλων αυτών που με κρατούν εδώ.

Για την ώρα αισθάνομαι οτι ακόμα πράγματα με κρατάνε εδώ, οπότε νιώθω οτι μπορεί και να είμαι από τους τελευταίους που θα το τολμήσουν - ίσως λίγο πριν βυθιστεί ο Τιτανικος. Από την άλλη η απογοήτευση μου για πράγματα και καταστάσεις μεγαλώνει και μεγαλώνει.Για την ώρα παίρνω μια βαθιά ανάσα και γράφω γι_ αυτό. Θα ξεκινήσω να ανησυχώ αν αρχίσω να κοιτάω έντονα τις βαλίτσες στην ντουλάπα - πράγμα που πάντα το μισούσα.

Τα έγραψε σωστά και η κυρία Τ.Καραΐσκάκη στο άρθρο της εδώ.