Εντυπώσεις από TEDxAthens 2011

Εντυπώσεις σε μισό λεπτό: Ναι ήταν μια ενδιαφέρουσα μέρα. Δεν μπορώ να πω οτι έφυγα δυσαρεστημένος αλλά ούτε και θαμπωμένος. Καλή διοργάνωση, αρκετοί χορηγοί κάποιες πολύ καλές παρουσιάσεις, κάποιες αδιάφορες και τέλος κάποιες κακές. Τα είχε όλα. Θα μπορούσε να είναι λίγο πιο μικρό σε διάρκεια.

Εκτενέστερα

Ξεκίνησα κατά τις 10 για τον εκθεσιακό / συναυλιακό χώρο του Ελληνικού κόσμου, στην πειραιώς. Αρκετά ηλιόλουστο πρωίνό, με αρκετή περιέργεια για την οργάνωση, τις ομιλίες αλλά και γενικότερα την όλη TED εμπειρία. Θα ήταν έστω και λίγο κοντά σε αυτό που νιώθεις όταν περνάς τις ώρες σου ακούγοντας τις διάφορες μεγάλες παρουσιάσεις στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού; Δεν άργησα αρκετά και έλαβα την κάρτα εισόδου μαζί με ένα ωραίο τσαντάκι το οποίο είχε διαφημιστικό υλικό ( από κρασί, δενδρολίβανο, σοκολάτα αλλά και έντυπα). Προχώρησα προς τα μέσα όπου και συνάντησα λίγους γνωστούς. Υπήρχαν και άλλοι αλλά δεν κατάφερα να βρεθώ με όλους. Είχα την ευκαιρία να δω από κοντά και κάποιους ανθρώπους που ναι μεν τους ήξερα και μιλούσαμε χρόνια αλλά ποτέ από κοντά! Η μαγεία του Internet. Εξαιρετικά καλή ατμόσφαιρα, stand με χορηγούς, γνώριμες φάτσες από τα opencoffee (υψηλά ποσοστά market-droids - συγνώμη αλλά είμαι geek ), μικρότερος αριθμός τεχνικών ανθρώπων αλλά και λίγα celebrities (δεν μπόρεσα να πάρω ένα αυτόγραφο απο τη σία Κοσσιώνη- φτου) .

Διοργάνωση - χορηγοί-χώρος.

δε θα ακολουθήσω την ροή του προγράμματος για να συνεχίσω, θα κάνω μια στάση και θα εστιάσω στη διοργάνωση. Σε γενικές γραμμές άριστη. Όπως έγραψα και πιο πάνω οι χορηγοί αρκετοί (max perry, nespresso, Γερμανός, τράπεζες, ποτά, αρκετά cateting, μπλα μπλα μπλα). Μεγάλη λίστα χορηγών σημαίνει πλούσια ή τουλάχιστον ζωντανά stand, και φυσικά benefit για τους παρευρισκόμενους. Αν εξαιρέσεις την αδυναμία μας σαν λαός να σεβαστούμε οποιαδήποτε μορφή ουράς σειράς και τον συνωστιμό στα stand με το φαγητό, το service ήταν σε γενικές γραμμές υψηλού επιπέδου, με αρκετά μεγάλη ποικιλία. Θα ήταν Λοιπόν, άδικο να μην δώσουμε τα εύσημα. Ο χώρος ήταν αξιόλογος (πρώτη μου φορά) αν και μετά από ένα μικρό gallop που έκανα - θεωρώ οτι είχα δίκιο στην παρατήρηση μου οτι τα καθίσματα ήταν πραγματικά άβολα (χωρίς πλάκα). Βέβαια, αυτό δεν ήταν θέμα του Ted απλά το λέω. ** Πολύ** ωραία ιδέα μαζί με την κάρτα στοιχείων είχες και το πρόγραμμα αλλά και πληροφορίες για τα μικρότερα workshop. Να μην ξεχάσω να αναφέρω οτι δε μου άρεσε η ιδέα των Reserved/ Media θέσεων με τα χαρτονάκια λες και είμαστε σε καφετέρια ή μπουζούκια. Σε συνέδριο είμαστε - όχι reserver - lame κίτρινη κάρτα.

Ομιλίες - ενότητες

Το πρόγραμμα ήταν χωρισμένο σε 4 ενότητες. Η όλη διοργάνωση είχε σαν θέμα την έννοια του 'Disruption'. Των ενεργειών ή θέσεων που έχουν σαν σκοπό να φύγουν από τα συνηθισμένα, να κλονίσουν τα σταθερά και να δημιουργήσουν κάτι νέο ή κάτι διαφορετικό. Υποτίθεται οτι κάτι τέτοιο θέλει και η χώρα μας, σαν γενικότερη στάση ενεργειών από όλους μας, πρέπει να σκεφτούμε και να πράξουμε διαφορετικά. Προσωπικά συμφωνώ αλλά νομίζω οτι έχουμε ήδη ξεπεράσει αυτό το στάδιο, ξέρουμε πολύ καλά τι πρέπει να κάνουμε, το πρόβλημα μας είναι οτι δεν το κάνουμε ή δε θέλουμε να το κάνουμε.

Στις παρακάτω παραγράφους θα γράψω για εκείνες τις ομιλίες που μου άρεσαν πιο πολύ, κάποια πράγματα που διαφώνησα και θα αφήσω αυτά που δεν με συγκίνησαν καθόλου.

Ενότητα 1 - απογοήτευση με εξαιρέσεις

Οι μεγαλύτεροι μου φόβοι τα πρώτα λεπτά επιβεβαιώθηκαν. Το κλασικό market-ίστικο στυλ, που μου θύμισε λίγο και μια στρεβλή κακή νοοτροπία που εννοείτε θα δεις και σε Open Coffee. Με απλά λόγια, πολύ πόζα για το τίποτα. Βρήκα εξαιρετικά εκνευριστικό την έμφαση που έδωσαν οι διοργανωτές στα videο από συνεργάτες τους σε άλλες χώρες και ιδιαίτερα μια αίσθηση (εσανς) - συμπόνιας και αγκαλίτσας για την καημένη την Ελλάδα και αυτά που περνάει. Όχι Λοιπόν, διαφωνώ, όχι οτι είμαι περήφανος Έλληνας και όλα αυτά, ρεαλιστής είμαι. Ξέρω τα λάθη μας, ξέρω τι πρέπει να γίνει και δε βρίσκω καθόλου ρεαλιστικό να μου λέει ο καθένας don't worry και σας αγαπάμε και ξέρουμε οτι περνάτε δύσκολα. Ας αφήσουμε τα δάκρυα και ας σταματήσουμε λίγο το έργο. Άρα θεματολογικά η πρώτη ενότητα ξεκίνησε με πολλά video, με λίγο παραπάνω πόζα για τα δικά μου γούστα και γενικότερα μια αίσθηση _είναι δύσκολα, αλλά είμαστε Έλληνες, πρέπει να τα καταφέρουμε και άλλα δακρύβρεχτα'. Αυτό με έκανε στο διάλειμμα να πάω να γράφω το εξής στο wall-board -δες φώτο - ευχαριστώ τον Γ. Αδαμόπουλο για τη φωτό.

Η μόνη εξαίρεση ήταν η παρουσίαση του κυρίου Rory Sutherland, διευθυντή στην διαφημιστική Ogilvy Global, οποίος με το χαρακτηριστικό του Αγγλικό humour ζήτησε από την ανθρωπότητα, την αγορά και την κοινωνία να προσπαθήσει να βάλει στον τρόπο σκέψης και δράσης της- αρχές της ψυχολογίας. Αρκετά ωραία παραδείγματα, to the point και χαρισματικός ομιλητής. Πραγματικά έσωσε το πρώτο δίωρο.

Α ναι ξέχασα να αναφέρω και την ευχάριστη αλλά όχι καλή σε κάλυψη με την κάμερα, παρουσίαση των 2 main chef του εστιατορίου Funky Gourmet (Αξίζει να δοκιμάσετε μια φορά στη ζωή σας τέτοιου είδους κουζίνα - και ας κοστίσει κάτι παραπάνω).

Η ενότητα έκλεισε με ένα μουσικό διάλειμμα απο τον MC Yinka ( συνέντευξη) και το μουσικό του σχήμα. Θα τον έχετε σίγουρα ακούσει από αυτό. Θα τολμήσω να πω η παρουσία του ήταν συγκινητική, ιδιαίτερα με το τελευταίο του κομμάτι, όπου με πολύ θετική διάθεση και αύρα έφερε στο κοινό του TedXAthens11 το πρώτο σημαντικό μήνυμα της ημέρας. Το θέμα της μετανάστευσης, τα αδιέξοδα τους αλλά και τον ρατσισμό που δέχονται αυτοί οι άνθρωποι ( δεύτερης και τρίτης γενιάς) για τη στάμπα του Έλληνα. Χαίρομαι που υπάρχουν τέτοιοι καλλιτέχνες.

Ενότητα 2 - απογείωση Πάνω που ήμουν στα πρόθυρα να κάνω early exit ήρθε το δεύτερο μέρος και πραγματικά η διοργάνωση απογειώθηκε με την ποιότητα αλλά και το ενδιαφέρον των θεμάτων.

Θα μπορούσα να ακούω τον Κωνσταντίνο Δασκαλάκη ώρες να μιλάει, για τα μαθηματικά, τη θεωρεία των παιγνίων και πως όλα αυτά μπορούν να συσχετιστούν με την κρίση χρέους της χώρας μας ή άλλες συστημικές κρίσεις. Ποιο ερώτημα έθεσε στον J.Nash και τι προσπαθεί να κάνει πέρα από αυτά. Χαρισματικός επιστήμονας o κύριος Δασκαλάκης, μου άρεσε ιδιαίτερα και το ιδιαίτερο στυλ παρουσίασης αλλά και το προφίλ του. Μακάρι να τον ξανάδούμε σύντομα σε παρόμοιες εκδηλώσεις αλλά και φυσικά να μαθαίνουμε νέα απο τη δουλειά και έρευνα του στο MIT.

Συνεχίζω με άλλη χαρισματική παρουσία τον κύριο Πάρι Μέξη ( xtra info), όπου είχα την τύχη να τον γνωρίσω (believe it or not) μέσα από ένα μάθημα τέχνης - μια ομιλία του σε μια από τις εταιρίες που δούλεψα για την τέχνη. Μας είχε καθηλώσει θυμάμαι, το ίδιο έκανε και σήμερα. Μου άρεσε η ιδέα του για το νέο διαδραστικό και crowd based θέατρο. Ένα θέατρο που δημιουργεί μέσα από τις ανησυχίες όλων μας, προσπαθεί να καταγράψει τα αδιέξοδα μας και να μας παρουσιάσει κάτι σχετικό, μια θεατρική παραγωγή που είναι έτοιμη να δεχτεί την παρατήρηση μας και τις ενστάσεις μας, έτσι ώστε να μας δώσει πίσω πράγματα, προβληματισμούς αλλά και ιδέες για να συνεχίσουμε! Πολύ ωραίος λόγος, πολύ πρωτοποριακή ιδέα και μακάρι στα χρόνια που θα έρθουν να δούμε το θέατρο που ο κύριος Μέξης ονειρεύεται κοντά μας, σε αντίθεση με τα σημερινά τηλεοπτικά σκουπίδια.

Συγκλονιστικός και αρκετά ρεαλιστικός στην _σκληρή του΄ ομιλία ήταν ο Chris Colwell, ένας άνθρωπος με μεγάλο βαθμό αναπηρίας όπου έχει βρει έναν νέο τρόπο να προσπαθεί στη ζωή και να διατηρεί την ισορροπία του.

Αυτές ήταν οι πιο δυνατές στιγμές της ενότητας. Θα κάνω μια μικρή παρένθεση και θα αναφέρω περιγραφικά τις συμμετοχές 2 νεαρών ( Ricardo Soousa, Clemens Guptara) σε αυτή και την επόμενη ενότητα. Παρόλο που ήταν αρκετά αισιόδοξο να βλέπεις παιδιά 19 ετών να στέκονται μπροστά από 1500-2000 άτομα και να μιλούν με πάθος σαν επαγγελματίες- προσωπικά εγώ δεν παρακινήθηκα τόσο πολύ από την όλη κατάσταση. Ωραία τα όνειρα και ο ενθουσιασμός αλλά η πραγματικότητα μας αναγκάζει όλους να συμβιβαστούμε σε μικρό ή μεγάλο βαθμό. Άρα όχι δε θα πάρω άλλο 19-χρονο όνειρο - θα κρατήσω τη φρεσκάδα και την αισιοδοξία τους - αλλά thats about it.(Δεν είπαν και κάτι συγκεκριμένο έτσι και αλλιώς).

Η δεύτερη ενότητα έκλεισε μουσικά με τη μινι συναυλία από την Camerata Junior. Ένα σχήμα/ορχήστρα εγχόρδων από junior βιρτουόζους. Εξαιρετικός ήχος, πολύ δουλεμένο σύνολο - μπράβο στα παιδιά. Υπάρχει ελπίδα, νέοι άνθρωποι επενδύουν στη μουσική και μάλιστα στην κλασική παιδεία της μουσικής!

Ενότητα 3 - με ενδιαφέρον Τρία πράγματα θα κρατήσω από αυτή την ενότητα. την παρουσίαση του Χάρη Τσέβη, την αντίστοιχη του Joe Trippi και την μουσική ενότητα / παρουσίαση των word of mouth.

Τον Χάρη Τσέβη μπορεί να τον ξέρετε ήδη, ιδιαίτερα αν είστε οπαδοί των μήλων (Apple Mac), μπορεί και όχι. Είναι ένας visual designer όπου τα τελευταία χρόνια έχει γίνει γνωστός για τις δουλειές του βασισμένος στο μοτίβο των μωσαϊκών, όπως αυτό που έφτιαξε για τον Steve Jobs και άλλα. Μίλησε ουσιαστικά για την δική του στροφή στην καριέρα. και πώς το ένστικτο του, το ταλέντο του, αλλά και η ενασχόληση του με το Internet, των βοήθησαν να απογειώσει την δουλειά του σε άλλα επίπεδα και να αυξήσει όπως είπε τα ποσοστά χαράς' στην καθημερινότητα του. Πολύ ωραία και απλή παρουσίαση από έναν ψηφιακό καλλιτέχνη που δουλειές του θα βρεις πια σχεδόν παντού!

Joe Trippi, image maker- σύμβουλος στρατηγικής επικοινωνίας με άλλα λόγια ένας άνθρωπος μέσα στο Αμερικάνικο σύστημα- αρκετά βαθιά. Μίλησε για την κρίση στα σημερινά μοντέλα πολιτικής αλλά και των δομών στα σημερινά πολιτικά κόμματα. Υποστήριξε οτι αργά ή γρήγορα η σημερινή πολιτική πραγματικότητα παγκόσμια θα αλλάξει και θα δημιουργηθεί ένα κύμα -επαναστατικό - disruptive - από τα βάθη, ρίζες της κοινωνίες. Αρκετά λογική παρατήρηση, αν κρίνουμε τα ποσοστά σαπίλας τους σήμερα. Αναρωτιέμαι μόνο, πόσο ανθεκτικό είναι ακόμα το σημερινό σύστημα και κατά πόσο όλοι εμείς, οι πολίτες, είμαστε έτοιμοι να φέρουμε την επανάσταση και να προσδιορίσουμε ξανά την αξία της πολιτικής δραστηριότητας στη ζωή μας και κοινωνία μας. Φοβερή φιγούρα, δεν καταφέρνεις να βλέπεις τέτοιους επαγγελματίες συχνά, πραγματικά μια επιτυχία που τον είχαμε στην Αθήνα.

Η ενότητα έκλεισε με τους γνωστό beatnbox σχήμα, Word of Mouth που αφού μας έδωσαν μια μικρή παρουσίαση για την ιστορία και τα χαρακτηριστικά της τέχνης τους - έδωσαν και μια αρκετά ωραία παράσταση. Μπιγκ απ όπως θα λέγαμε και στους δρόμους!

Ενότητα 4 - κάτι για το τέλος. Από την τελευταία ενότητα θα κρατήσω τους εξής:

• Την τρέλα και τον ενθουσιασμό του George Kourounis να κυνηγάει extreme καιρικά φαινόμενα - αλλά και την τέχνη που προσπαθεί να ανακαλύψει μέσα απο τις συνήθως καταστροφικές συνέπειες του. Πραγματικά σε κάνει να αναρωτιέσαι με χαμόγελο, τίτλος Storm Chaser (χαχα).
• Την αρκετά ενδιαφέρουσα παρουσίαση του καθηγητή Νικόλαου Μαυρίδη περί ρομποτικής αλλά και τις ιδέες τους περί υπερ- οντοτήτων δηλαδή group μηχανών και ανθρώπων συνδεδεμένοι στο δίκτυο. Δεν ξέρω κατά πόσο αυτή η τελευταία ιδέα μπορεί να παίξει και πόσο είναι εφικτή (ανάλογα όσο συγκεκριμένα μιλάμε) το σίγουρο είναι οτι η μέχρι τώρα δουλειά του δείχνει έναν άνθρωπο με εξαιρετικές περγαμηνές, άρα τουλάχιστον θα το προσπαθήσει!
• Ματίνα Στέβη. δε με ενθουσίασε η παρουσίαση της, που ήταν περί του πόσο την έχει ενθουσιάσει το twitter για να αντλεί και να σχολιάζει τις χρηματο-οικονομικές εξελίξεις. Ίσως για κάποιους που δεν έχουν σχέση με την τεχνολογία ή δεν έχουν βασικές γνώσεις οικονομικών να είχε νόημα αλλά νομίζω το κοινό είχε και το επίπεδο και την εμπειρία να καταλάβει το αυτονόητο που περιέγραφε. Φρέσκια παρουσία με ιδιαίτερη φωνή ;) μέχρι εκεί.

Τελικά

Υπήρχαν και άλλες παρουσιάσεις που δεν ανέφερα. Αυτό δε σημαίνει οτι έχω δίκιο για τις επιλογές. Είναι καθαρά προσωπική θέση και άποψη. Λίγο πριν το τέλος έφυγα με μια μικρή αίσθηση πονοκεφάλου, ήταν μια μεγάλη μέρα. Είχε ενδιαφέρον, άκουσα ανθρώπους που δε θα είχα την ευκαιρία να τους δω σχεδόν ποτέ. Είδα μερικές γνώριμες φάτσες από τον χώρο, τα είπα με ανθρώπους που δεν είχα δει ποτέ, έμαθα κάποια μικρά εταιρικά νέα και αυτό ήταν όλο. Αν θα πάω και του χρόνου; ναι γιατί όχι αν το line up είναι ακόμα καλύτερο. Θα κλείσω βέβαια με αυτό που έγραψα και στον πίνακα .ή κάτι σχετικό.

Στην Ελλάδα δεν έχουμε ανάγκη από παραπάνω ενθάρρυνση ούτε παρηγοριά. Απο πράξεις έχουμε ανάγκη. Σε διοργανώσεις όπως το TED πολλοί φεύγουν με μια αίσθηση αισιοδοξίας ή ανωτερότητας για το υψηλό νόημα ή οτι υπάρχει ελπίδα ή οτι θα αλλάξει κάτι. Απο τη στιγμή που βγαίνεις και βγαίνω και βγαίνουμε έξω συνεχίζουμε να είμαστε οι ίδιοι μέτριοι Έλληνες μικροαστοί δε γίνεται τίποτα. Αυτοί που φοροδιαφεύγουμε, πετάμε την τσίχλα στον δρόμο, κλείνουμε τις διαβάσεις, καπνίζουμε όταν δε θα έπρεπε, είμαστε ωχαδερφιστές, μας αρέσει να φιλοσοφούμε αλλά δε συγκρουόμαστε με τα κακώς κείμενα.

Όσα TED και να γίνουν αν δεν αλλάξουμε από τα πιο απλά και να φτάσουμε στα πιο μεγάλα- θα παραμένουν απλά ενδιαφέρουσες νύχτες με λίγο υψηλό νόημα και χωρίς ουσία. Θα ήθελα του χρόνου το TED να έχει πιο πολλούς ανθρώπους με ωραίες και πρωτοποριακές ιδέες - με παραδείγματα και εμπειρία και λιγότερο μπλα μπλα και όνειρα. Στην Ελλάδα όνειρα έχουμε πολλά, απο πράξεις πάσχουμε.

Ελπίζω να μην κούρασα. Μην ξεχάσεις οτι είναι καθαρά προσωπική άποψη, είμαι σίγουρος θα βρεις και άλλες / post εκεί έξω. Επόμενη στάση το Παρίσι και το LeWeb!