Master Chef - project management take 2 - managerial ευνουχισμός

Μα τι φοβερό management stereotype show είναι αυτή η εκπομπή. Μετά τις πρώτες σκέψεις, επανέρχομαι με ένα ακόμα pattern της αγοράς, το οποίο εδώ και χρόνια το έχω ονομάσει τα δικά μου δικά σου, και τα δικά σου δικά σου. Λάθη.

Οι chef έχουν χωριστεί πάλι σε ομάδες, όπως τα development team ένα πράγμα. δε θα αναλύσω τις εμφανείς διαφορές σε επίπεδο προσωπικοτήτων ανάμεσα τους team leaders αλλά και τα team member. Θα επικεντρωθώ σε μια από τις 3 ομάδες, με έναν team leader τον οποίο θα χαρακτηρίζαμε σαν 'strong opinion and strong character'.

_Η ευθύνη το πυρηνικό όπλο του managerial ευνουχισμού'

Ένα πρώτο λάθος που κάνουν (με/τε) τέτοιοι χαρακτήρες είναι από την αρχή δεν δίνουν μια αρχική ανάσα στην ομάδα τους για να δει ποιοι/ες είναι απόλυτα συντεταγμένοι με τις οδηγίες που έχει δώσει ο αρχηγός, ποιοι είναι μεν συνεργάσιμοι αλλά έχουν και μια άποψη παραπάνω που τουλάχιστον θα ήθελαν τον χώρο να την εκφράσουν και τέλος αυτοί που νομίζουν οτι έτσι και αλλιώς η άποψη τους είναι σωστότερη οπότε ή θα αγνοήσουν κατά τη διάρκεια της υλοποίησης σε μεγάλο βαθμό τις ομαδικές γραμμές δουλειάς είτε με τον τρόπο τους θα αδιαφορήσουν.

Αν δε δώσεις μια ευκαιρία, στον εαυτό σου βασικά ως αρχηγός, να διακρίνεις τις τάσεις στην ομάδα σου, και επιλέξεις τον δρόμο του γρήγορου ευνουχισμού των συνεργατών σου, τότε το τελικό αποτέλεσμα θα είναι σίγουρα χειρότερο ακόμα και από μια κατάσταση που ναι μεν θα υπάρχουν διαφωνίες αλλά θα έχουν συζητηθεί σε ένα βαθμό, και φυσικά θα έχουν γίνει κατανοητά και τα όρια της ευθύνης. Ο συγκεκριμένος αρχηγός_΄ λειτούργησε δυναμικά - στα πρώτα λεπτά φώναζε και έδινε υποδείξεις έτσι ώστε ακόμα και απλά βήματα στην υλοποίηση να μην τολμήσει να τα υλοποιήσει κανείς εκτός από αυτόν, προβάλλοντας το επιχείρημα οτι θέλει να πάρει την ευθύνη.

Τι μικρό, ανούσιο και φτηνό επιχείρημα που το ακούς ουκ ολίγες φορές. Προφανέστατα ο υπεύθυνος (αρχηγός) παίρνει μεγάλο ποσοστό της ευθύνης αλλά αν θέλεις να πάει καλά η ομάδα σου θα πρέπει καταρχήν να την πλαισιώσεις με ανθρώπους που μπορούν και θέλουν να μοιραστούν μέρος της. Αν δεν μπορείς ή δε θέλεις ικανούς ανθρώπους δεν μπορείς να περιμένεις και καλά αποτελέσματα, τα οποία δε θα κριθούν μόνο στο τέλος για το ποιος θα πάρει την ευθύνη αλλά γενικότερα για τον αν πετύχαμε ή όχι. Με άλλα λόγια, το να χρησιμοποιείς το επιχείρημα θα κάνεις οτι σου πω, δε θα πάρεις καμία πρωτοβουλία γιατί εγώ ξέρω καλύτερα και όπως και να έχει εγώ στο τέλος θα κριθώ, θα σε οδηγήσει τις πιο πολλές φορές σε άσχημα αποτελέσματα γιατί κανείς δεν είναι γνώστης των πάντων, εκτός από λαμπρές εξαιρέσεις και σίγουρα ο συνεργάτης σου έχει την δυνατότητα να μειώσει την επίδοση του ή απλά να σε αγνοήσει και στο τέλος να μην πάει καν τα πράγματα εκεί που εσύ έχεις με τόσο υπερβολή και πείσμα ζητήσει.

Αχ αυτά τα λάθη .σου

Εκεί όμως που πραγματικά έχουμε την κορύφωση της παραπάνω στρέβλωσης είναι όταν μέσα στην ομάδα είτε πραγματικά αρχίζουν και δημιουργούνται προβλήματα στην υλοποίηση, είτε ο αρχηγός νομίζει οτι υπάρχουν, μετατρέπει τον εαυτό του σε πρωταγωνιστή δράματος στο θέατρο.

Συγκεκριμένα, κάποια μέλη (chef) κατά την άποψη του δεν υλοποιούσαν σωστά κάποια βήματα, παίρνει την πρωτοβουλία αφού παίζει τον φτηνό επικοινωνιακό ρόλο ('αχ γαμώτο είσαι άχρηστος, θα έρθω εγώ να κάνω την δουλειά αφού εσείς δεν ξέρετε,πάλι καλά που υπάρχω_) και αφού δεν δίνει την παραμικρή ευκαιρία ακόμα και αν γίνεται κάτι λάθος να βοηθήσει να διορθωθεί, ξεκινάει να πετάει σαν μελισσάκι εδώ και εκεί, δίνοντας σάρκα και οστά στον δραματικό του ρόλο.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, να κάνει ακόμα πιο πολύ demotivate τους συνεργάτες τους (άρα να χαλάσει την potential απόδοση τους), να τους μειώσει σαν μάγειρες αλλά και ανθρώπους (θυμήσου οτι πίσω από κάθε επάγγελμα και function υπάρχει ένας άνθρωπος), τέλος να χάσει πολύτιμη ώρα από τα πραγματικά του καθήκοντα τα οποία είναι να συντονίσει και να ελέγχει ** ΚΑΙ** όχι να κάνει micromanagement με δραματικό ρόλο.

Οι αναταράξεις στη σωστή λειτουργία της ομάδας φέρνουν λάθη και εφόσον μεγάλο μέρος της ομάδας νιώθει οτι έχει χάσει την εμπιστοσύνη από τον αρχηγό η συνέχεια ήταν λίγο ως πολύ μέτρια. Φτάνουμε Λοιπόν, στην κορύφωση. Λάθη εδώ και εκεί, στην υλοποίηση, στα πιάτα στα στην παρουσίαση. Το τελικό αποτέλεσμα μέτριο και το ακόμα χειρότερο η ομάδα με μια εσωτερική ένταση που μπορεί στην προκειμένη περίπτωση να μην είχε τόσο σημασία αφού είναι έτσι και αλλιώς ένα παιχνίδι, αλλά σε μια πραγματική εργασιακή ομάδα έχει και μάλιστα μεγάλη.

Ο αρχηγός Λοιπόν, σπάει στο βασικό του επιχείρημα και όχι μόνο θεωρεί οτι δε φταίει αλλά προσπαθεί να μοιράσει στον κάθε ένα ξεχωριστά το φταίξιμο. Παρόλο που ο ίδιος έχει επιλέξει να αγνοήσει την ομάδα του, όταν έρχεται η ώρα της κρίσης, πάλι φταίει η ομάδα του. Το κλασικό στερεότυπο έχει πια λάμψει. Ένας μέτριος manager είναι ικανός να κάνει demotivate την ομάδα του κατά τη διάρκεια μια προσπάθειας με το να δημιουργήσει _εικονικές΄ κρίσεις για να μεγαλώσει το εγώ του ( εργασιακή ανασφάλεια( και το να πάρει τον ρόλο του σωτήρα. Ένας κακός manager θα συνεχίσει το δραματικό έργο όπου θα θεωρήσει οτι έτσι και αλλιώς οι συνεργάτες του ήταν μέτριοι οπότε αυτοί φταίνε, έτσι και αλλιώς.

Αυτό το ονομάζουμε τα λάθη μου λάθη σου, και τα λάθη σου. Λάθη σου. Please do not try it at work :P !Σχόλια, εμπειρίες, παρατηρήσεις δεκτά.