2011 σκέψεις
Ήρθε η ώρα για το καθιερωμένο post. Φέτος το άφησα τελευταία στιγμή. Σημάδι της χρονιάς που με αφήνει πίσω, είχα κάποια πράγματα να κάνω και όπως λέει η μάνα μου _για να μη μας βρει ο νέος χρόνος ακατάσταστους, ας συμμαζέψουμε. Το οποίο και έκανα!
Λοιπόν, κουραστικό το 2011. Ξεκίνησε με τις μεγαλύτερες προσδοκίες σε όλα τα επίπεδα, με άφησε στη μέση big time ( ξεφούσκωσε) και στο τέλος παρότι έπρεπε να κάνω πολλές υπερβάσεις με αφήνει με μια αίσθηση κούρασης, ωρίμανσης αλλά και κάποιων στόχων που έγιναν πραγματικότητα. Κουράστηκα, αγχώθηκα, ένιωσα πίεση, απογοητεύτηκα, φλέρταρα πολλές φορές με σκοτεινές σκέψεις αλλά θέλω να πιστεύω κράτησα μια κάποια ισορροπία και το κεφάλι κάτω.
Αν κάτι κατάλαβα από το 2011, ήταν οτι η ζωή δεν είναι εύκολη ή μάλλον, η ζωή δεν είναι ένα παιχνίδι που μπορείς πάντοτε να θεωρείς οτι δε θα χάσεις, δε θα θυσιάσεις τίποτα, δε θα κουραστείς παραπάνω απ_ οτι υπολογίζεις για να πετύχεις κάτι που ίσως θεωρούσες δεδομένο. Η παραπάνω σκέψη μπορεί να εφαρμοστεί σχεδόν σε όλες τις εκφάνσεις της ζωή μας. Θες διαπροσωπικά, θες επαγγελματικά, θες κοινωνικά.
Το 2011 έμαθα (ή μάλλον, ξεκίνησα) να συμβιβάζομαι και κατάλαβα οτι πρέπει να προσπαθήσω πιο σκληρά σε πολλά πράγματα.
Κατάλαβα τι θα πει υποχρέωση, όχι με τον ελαφρύ και ψυχοπονιάρικο τρόπο, όπως θα μίλαγες σε έναν φίλο σου/ φίλη σου για τα γκομενικά σου, υποχρέωση να προσπαθείς και να είστα πάντα στις επάλξεις γιατί έβαλες κάποια στιγμή μια υπογραφή κάπου και πρέπει να τηρήσεις αυτά που συμφώνησες.
To 2011 φλέρταρα για πρώτη φορά στη ζωή μου με τον θάνατο όταν κόλλησα (με κόλλησαν) σε μια τεράστια κολόνα της ΔΕΗ, το οικογενειακό αμάξι διπλωμένο με εμένα στο κέντρο. Είναι η γλυκιά η ζωή ρε φίλε έμαθα να την εκτιμώ παραπάνω.
Το 2011 απέκτησα ένα σπίτι, ένα μεγάλο όνειρο απο τότε που ήμουν παιδάκι. Πέρασαν πια κάποιοι μήνες και αρχίζω να το αγαπώ, να το πονάω και είμαι πολύ περήφανος γι'αυτό. Το άλλο μισό του ονείρου έχει να κάνει με τον όρο οικογένεια.
Το τελευταία για το καλύτερο, το 2011 πρόλαβα και ένιωσα τη ζεστασία της αγάπης χωρίς αδιέξοδα, όπου τα πιο πολλά πράγματα είναι αυτονόητα, τα μάτια κοιτάζουν στην ίδια ευθεία, τα χέρια και τα πόδια τρέχουν στην ίδια πορεία. Το 2012 θέλω να συνεχίσει έτσι γιατί ήταν τελικά αυτό που με έφερε σε ισορροπία.
Να είστε καλά όλοι που για ακόμα ένα χρόνο είσασταν εδώ παρέα στο blog μου και διαβάζετε τις σκέψεις μου. Τα λέμε στο 2012 Με εκτίμηση και fucken respect!
papo