στερνή μου γνώση να σ_ είχα τότε

Κάποτε μπορούσα να παίξω (όχι τόσο καλά όσο ο εξαιρετικός J.Williams) το παραπάνω κομμάτι που ακούει στο όνομα Asturias(Ι.Albeniz). To συγκεκριμένο κομμάτι για όλους τους κλασικούς κιθαριστές -ιδιαίτερα- της αγγλικής σχολής (που ήταν ποιο συντηρητική σε σχέση με την Ισπανική πιο φαντεζί ρεπερτόριο) ήταν ορόσημο. Έφτανες λίγο πριν την ανωτέρα ή λίγο μετά για να σου το δώσουν για εξάσκηση και μελέτη. Θυμάμαι τι χαρά που είχα - τα είχα καταφέρει και είχα φτάσει σε αυτό το επίπεδο. Αλλά πάντα υπάρχει ένα αλλά- τότε στα εφηβικά χρόνια τα μυαλά μου δεν είχαν την ωριμότητα να συνειδητοποιήσουν οτι είχα φτάσει κοντά στο να ολοκληρώσω πολύχρονες σπουδές και μετά από 2-3 χρόνια να προσπαθούσα να πάρω το πτυχίο δασκάλου. Λίγο η πίεση του λυκείου, λίγο η βλακεία για να μην χρησιμοποιήσω άλλη λέξη, λίγο τα εγκεφαλικά του δασκάλου όταν του έλεγα -΄μπορείς μετά να μου δείξεις και λίγο Blues σκάλες_ .σταμάτησα την κιθάρα κάπου εκεί στην ανωτέρα.

Τώρα τα δάχτυλα μου έχουν χάσει την τεχνική τους, δύσκολες θέσεις βγαίνουν μετά απο προσπάθεια και το τρέμολο μου έχει ατονίσει - σαν χαλασμένη μηχανή στο ρελαντί - με ups and downs.

Στερνή μου γνώση να σε είχα τότε, αλλά στη ζωή αυτή πρέπει να μεγαλώσεις για να εκτιμήσεις ή να ξεκαθαρίσουν πράγματα μέσα σου. Αυτό που έχω να πω σε όσου μικρότερους σε ηλικία έχουν την τύχη να μαθαίνουν κάποιο μουσικό όργανο και έχουν επενδύσει ώρες μέρες και χρόνια είναι να μην τα παρατήσουν όπως εγώ, ακόμα και όταν η εφηβική τρέλα σε χτυπάει στο κεφάλι!