σκέψεις γαλήνης .από μαύρα βόλια

Όταν μου τη σπάνε τα πάντα - όταν νιώθω πεσμένος, αγχωμένος, υπάρχει κάτι ιδιαίτερο που το έχω γράψει πολλές φορές και ζητώ συγνώμη αν επαναλαμβάνομαι. Ίσως, γιατί είναι πιεστική περίοδος, μάλλον.

Πάντα σκέφτομαι τον αέρα που φυσάει στο πρόσωπο μου, τον ήλιο που σε λούζει και νιώθεις τη ζέστη, το απέραντο γαλάζιο μπροστά σου και την κρυάδα που νιώθεις στο δέρμα σου με το που αγγίξεις το κρυστάλλινο νερό στην παραλία αυτή που βλέπεις κάτω.

Κάθε χρόνο εκπληρώνω ένα εσωτερικό μου μυστήριο - να βρεθώ σε έναν τόπο που όχι μόνο απλά μου αρέσει έχει γίνει το χωριό_ που δεν είχα ποτέ. Οι άνθρωποι, η παρέα του καλοκαιριού που δεν απέκτησα ποτέ, η παραλία που όσο τίποτα με κάνει να θέλω να παίξω με τη θάλασσα (δεν είμαι οπαδός της παραλίας σαν concept γενικά).

Για πολλούς είμαι βαρετός στη συνήθεια μου, αλλά δε με ενδιαφέρει. Το μόνο που με ενδιαφέρει οτι το Αυγουστιάτικο Σάββατο το μεσημέρι που θα βρεθώ εκεί και θα δω ξανά αυτή την εικόνα καθώς θα κατεβαίνω το μονοπάτι θα είμαι χαμογελαστός.

Δεν έχω πολλές διακοπές φέτος (καλά ποτέ είχα τόσες πολλές) - υποχρεώσεις βλέπεις αλλά έστω και αυτές τις λίγες μέρες - είμαι χαρούμενος που θα βρίσκομαι εκεί.