2 μηνές μετά το ατύχημα. τα STOP που ξεφύτρωσαν και το ποδήλατο.
Σχεδόν 2 μήνες πέρασαν από την άτυχη εκείνη στιγμή με το οικογενειακό Vectra το οποίο από τις 26 Ιανουαρίου έγινε παλιό-σίδερα και προχώρησα σε τυπική παύση. Από τότε περπατάω ακόμα πιο πολύ και κάνω ποδήλατο ακόμα περισσότερο.
Για το δεύτερο βέβαια (το ποδήλατο) μετά απο 3 περιστατικά όπου οδηγοί σε διασταυρώσεις (στις ίδιες περιοχές - Περιστέρι, Νέα Ζωή) πήγαν να με πετάξουν ή δε με είχαν δει και ας κυκλοφορώ σαν χριστουγεννιάτικο δένδρο - αποφάσισα να το αφήσω στην άκρη. Δεν πήγα απο το αμάξι, αποφάσισα οτι δε γουστάρω να ρισκάρω τη ζωή μου με τον κάθε μαλάκα ο οποίος την έχει μικρή (ζητώ συγνώμη ρίχνω το επίπεδο) και τσιτώνει το 1200 κυβικά κάρο στα στενά των δυτικών προαστίων. Θα συνεχίσω να κάνω ποδήλατο ίσως και να πηγαίνω στη δουλειά όταν έχει απεργίες, βολτες με το freeday όταν δε θα έχω προπόνηση Judo αλλά κάθε βράδυ προτιμώ να περπατώ 40-50 λεπτά απ_ το να ρισκάρω τη ζωή μου.
Πριν 2 εβδομάδες Λοιπόν, μετά από προτροπή του φίλου μου Πάνου, διασχίζω τη διασταύρωση που τράκαρα (με τα πόδια). Η δικαίωση - ας το πούμε έτσι. Το ρεύμα που κατεβαίνει, το οποίο έχει την καλύτερη δυνατή ορατότητα και όπου ήρθε το άλλο αμάξι και με εμβόλισε ενώ ήμουν μέσα στη διασταυρωση (να το τονίσω - ΔΕΝ ΠΕΤΑΧΤΗΚΑ) - έχει πια όχι ένα αλλά 2 stop.
Στο βάθος με συγκίνηση βλέπουμε την κολόνα (με το αστέρι) με την οποία είχα πραγματικά μια ιδιαίτερα στενή επαφή πριν 2 μήνες :).
Χαίρομαι που κάποιος τοπικός παράγοντας ή η τροχαία δεν ξέρω - έλαβε αυτή την πρωτοβουλία και διόρθωσαν ένα από τα πολλά παράλογα στην Αθήνα.
Εδώ θα ήθελα να κάνω μια παρατήρηση πριν κλείσω. Εμείς οι Έλληνες δεν ξέρουμε να οδηγούμε, είμαστε τό ίδιο αγενείς και ούνοι_ όπως και όταν περπατάμε και πετάμε τα σκουπίδια στον δρόμο ή όταν παρκάρουμε πάνω σε πεζοδρόμια ή κλείνουμε διαβάσεις. Νομίζω οτι έχουμε ωριμάσει αρκετά για να αποδεχτούμε μερικά πράγματα. Βλέπουμε την οδήγηση σαν μαγκιά, επιβεβαίωση του είναι μας και σαν φτωχοί συγγενείς - ένας αδικημένος λαός απόγονοι του Σουμάχερ που η θέση μας θα έπρεπε να είναι στα σιρκουί της Formula 1.
Χρόνια πληρώνουμε φόρο αίματος αλλά δεν αλλάζουμε. Όταν μάλιστα το συζητάμε μεταξύ μας σκεφτόμαστε τον τρίτο να ρίξουμε το φταίξιμο, το κράτος, τους δρόμους, την τροχαία και άλλα. Ζητάμε από τους άλλους να τα φτιάξουν όλα - να φτιάξουν δρόμους, να αστυνομεύουν καλύτερα, να κάνουν διορθώσεις, να βάζουν σωστά τη σήμανση. Καλά κάνουμε και το ζητάμε αλλά πάω στοίχημα οτι ακόμα και να τα είχαμε θα συνεχίζαμε να είμαστε οι κομπλεξικοί μέτριοι οδηγοί που είμαστε.