το δικό μου κράτος δικαίου η πατρίδα και οι Ίκαροι

δε θα ασχοληθώ ούτε με αυτούς που πουλάνε εθνικοφροσύνη αλλά ούτε και με αυτούς που νομίζουν οτι η αγάπη για την πατρίδα -που σαν ιδέα είναι κάτι μεγαλύτερο και από το κράτος, τους πολιτικούς, την εφορία, το μαλάκα τον γείτονα σου και λοιπά

• είναι ντροπή. Η πατρίδα είναι αυτό που σε κάνε να συνεχίζεις να ζεις εδώ και να μη φεύγεις, είναι εικόνες είναι μια αίσθηση βαθιά ριζωμένη μέσα σου.

Διαβάζω από το πρωί - τις μαλακίες - αν μου επιτρέπεται του καθένα που θέλει να ωφεληθεί από το γεγονός. Άλλοι μιλάνε για λάθη, άλλοι μιλάνε για σπατάλη, άλλοι εξορκίζουν τους εξοπλισμούς και άλλα. Με όλους αυτούς εγώ θα συμφωνήσου - λογικά - σε πολλά σημεία και θα ενώσω τη φωνή μου μαζί τους για έναν εξορθολογισμό σε πολλά πράγματα που πρέπει να γίνουν σε αυτό τον κρατικό μηχανισμό.

Ένα όμως δεν μπορώ να συζητήσω. Οι άνθρωποι αυτοί που πεθαίνουν στον αέρα - νιώθω οτι με προστατεύουν πιο πολύ (χωρίς να μειώσω κάποιους - γιατί καλοί επαγγελματίες υπάρχουν παντού) από τον _μπατσο΄της γειτονίας σου. Οι άνθρωποι αυτοί εκπαιδεύονται σε πραγματικές συνθήκες και κάθε μέρα ξέρουν οτι μπορεί να είναι η τελευταία τους. Αυτό το βάρος δεν είναι εύκολο να το σηκώσεις και φυσικά δε μιλάω για οικονομικές απολαβές ούτε τέτοια θέματα. Ακόμα και αν πιστεύεις οτι στο σύγχρονο πολιτικό και παγκόσμιο σκηνικό όλα είναι στημένα - εγώ πιστεύω οτι αυτοί οι άνθρωπο αν ποτέ χρειαστεί θα με προστατεύσουν - και ελπίζω προδότες πολιτικοί να μην τους κάνουν το έργο πιο δύσκολο.

Λύπη Λοιπόν, για ακόμα έναν νεκρό πιλότο .σε μια λίστα που μεγαλώνει και το ξέρουν οτι μπορεί αν συνεχίσει να μεγαλώνει. Εγώ πάντως χωρίς να είμαι ο μεγαλύτερος πατριώτης της χώρας θα φροντίσω να μάθω στα παιδιά μου εκτός απο τους σύγχρονους προδότες της νέα ελληνικής ιστορίας και κάποιους αφανείς ήρωες όπως ο κύριος Κ. Ηλιάκης , ο κύριος Ν.Σιαλμάς. o κύριος Μπατσάρας και άλλοι.

Θέλω Λοιπόν, το κοινωνικό κράτος και το κράτος δικαίου και ελπίζω να το κάνει - να πάρει απο τις 500-100 συντάξεις που κάποια λαμόγια στα 110 και 120 παίρνουν και να τις δώσεις στις γυναίκες και στα παιδιά των ανθρώπων αυτών σαν ένα μικρό φόρο τιμής - μια μικρή αναγνώριση - για την τεράστια θυσία της οικογένειας.

Πλαστικές και ψεύτικες δηλώσεις λύπης και κατανόησης δε χρειάζεται κανείς - ιδιαίτερα τώρα - το μοναδικό χρέος μας είναι η αναγνώριση του έργου και της θυσίας τους. Όλα τα άλλα είμαι για τα .παράθυρα.