πάντα ο ίδιος μπόμπιρας.

Καθώς μεγαλώνω ή μάλλον, μεγάλωσα πια, λέω αυτή την ιδιαίτερη στιγμή οτι δε θα συγκινηθώ δε θα βουρκώσω.

Αλλά πάντα για λίγα λεπτά όσο διαρκεί μια σφιχτή αγκαλιά και ένα αντίο γίνομαι αυτός ο ξανθός μπόμπιρας που μένει βουρκωμένος πίσω από τον έλεγχο διαβατηρίων κρατώντας σφιχτά το χέρι της μάνας του.

Ίσως, ποτέ δε θα το καταφέρω, ίσως γιατί αυτός ο μπόμπιρας έχει μείνει χαραγμένος μέσα μου.

Καλές θάλασσες.