Κιθαριστική τέχνη και η Φανή!

Ως κλασικής παιδείας κιθαριστής - οι μουσικές μου περιπλανήσεις στα τάστα ξεκίνησαν με κλασική μουσική - τους κλασικούς κτλ. Οι δάσκαλοι μου, μιας και είχα ξεκινήσει απο πολύ μικρή ηλικία - (1η δημοτικου) προσπαθουσαν με τα χρόνια - να με κρατήσουν στο σωστό δρόμο με την έννοια της κλασικής κιθάρας και του κλασικού τρόπου. Όταν θέλανε να κάνουν ένα show off μου παίζανε το Asturias ή χτυπούσαν με τέχνη χορδές και το καπο-τάστο. Μια φορά Λοιπόν, πιτσιρικάς - άκουσα την λέξη ακόρντα - όταν ένας θείος με ρώτησε

'Πάρι καλός ο Μπαχ, κανένα ακόρντο ξέρεις να πιάσουμε κανένα τραγουδάκι'

Ooops .ClassNotFoundException, Την επόμενη μέρα στο μάθημα. κύριε Νίκο τι είναι τα ακόρντα και πως μπορώ να μάθω γι'αυτά!

Τίποτα Παρι, βλακείες - πάμε να ξεκινήσουμε με σκάλες και ανοίγματα!

Μεγάλωσα - και φυσικά έμαθα τι είναι τα ακόρντα- και συνάντησα τους λεγόμενους πρακτικούς κιθαριστές. Οι οποίοι δεν ξέρανε να διαβάζουν παρτιτούρα, δεν ξέρανε τυπικά πως πρέπει να κρατήσεις - the classic way- την κιθάρα, ο αντίχειρας τους αντί να είναι στο πίσω μέρος του μπράτσου (αριστερό χέρι) ερχόταν μπροστά και κάλυπτε τάστα για να βγαίνουν όλα τα ακόρντα πιο εύκολα. Όλες αυτές οι συνήθειες - ήταν κάτι σαν NO FUCKING WAY για τον δάσκαλο μου - και ομολογώ οτι είχε δίκιο στο context της κλασικής καθαριστικής παράδοσης!

Βέβαια και εγώ για να μην λέω ψέματα - είχα από μικρός μια τάση να βαριέμαι συγκεκριμένα μοτίβα πχ έδειχνα μεγάλη χαρά σε πιο ζωντανούς - όσον αφορά τις δημιουργίες - μουσουργούς πχ Verdi, Vivaldi παρά στον τέλειο μεν αλλά πολύ controlled Bach. Όπως και να έχει, μεγάλωσα λίγο παραπάνω πιτσιρικάς - και στο σχολείο βλέπω έναν συμμαθητή μου ο οποίος και αυτός μελετούσε κλασική κιθάρα - αλλά οι δάσκαλοι του ήταν της λεγόμενης Ισπανικής σχολής!

Εγω, είχα δασκάλους από την λεγόμενο Αγγλική σχολή. Η Ισπανική σχολή χτίζει τον κιθαριστή πάνω σε μοτίβα- συνήθειες και στυλ μουσικά - ποιο ζωντανά - πιο funcy πιο παιχνιδιάρικα - πιο φαντεζί τεχνικά. Η Αγγλική σχολή θέλει τον κιθαριστή - κοντά σε νοοτροπία με τον πιανίστα όσο αναφορά το τι θα μελετήσει ποιους μουσουργούς - πως θα πρέπει να χτίσει την τεχνική του.

Συνάντησα Λοιπόν, έναν συνάδελφο από άλλο κόσμο - και προσπαθούσα να δω τις διαφορές μας. Παράλληλα στο ωδείο μαζί με πιο μεγάλους (δημοτικό εγώ) - γυμνάσιο λύκειο αυτοι - μερικοί από αυτούς πια έχουν γίνει αξιόλογοι δάσκαλοι - τους έβλεπα σε διαλείμματα να μαζεύονται και να τραγουδούν -να παίζουν κομμάτια από το ραδιόφωνο - να καταλύουν κάθε κανόνα τεχνικής στα δάχτυλα - να χτυπάνε ρυθμικά τις κιθάρες. Με τον καιρό πήγαινα όλο και πιο κοντά εντυπωσιασμένος για το πως παίζουν.

Μεγάλωσα λίγο ακόμα και τότε σε αυτές τις συναντήσεις - στα διαλείμματα της ορχήστρας (ορχήστρα με 15 κιθάρες παρακαλώ) παρατηρούσα οτι όχι μόνο παίζανε καλά και φυσικά γούσταρα να ακούω όλα τα χιτ της νέο ελληνικής ροκ εποχής - αλλά μαζευόντουσαν και όλα τα κορίτσια δίπλα ! ΟΚ έπεισες θα το πάρω! χαχα! Οκ σε σχέση με αυτούς ήμουν ένα παιδάκι το οποίο πότε δεν ήταν το τεράστιο ταλέντο μουσικά - αλλά γενικά ψαχνόταν μέσα στις νότες- το σίγουρο ήταν οτι του άρεσε να ακούει και να παρατηρεί δεξιοτέχνες ή να απολαμβάνει το ταλέντο συνθετών καθώς προσπαθούσε να μεταφέρει το έργο τους απο τις γραμμές της παρτιτούρα σε ήχο .

Ένα απο εκείνα τα απογεύματα στα διαλείμματα της ορχήστρας (Σάββατο μεσημέρι θυμάμαι όπως και τώρα) ακούω έναν συνάδελφο να παίζει τη φανή! Μαγεύτηκα - λες και ξαφνικά ανακάλυψα τον λόγο που έπαιζα κιθάρα - η απλή μελωδία ακουγόταν στο αυτί μου τόσο γλυκά - οι στίχοι σε μια ηλικία που οι πρώτοι μαθητικοί έρωτες ήταν στην ημερησία διάταξη.

Σε παρακαλώ δείξε μου πως μπορώ να παίξω τη φανή! Τι έγινε μικρέ σου άρεσε Ναι αλλά δεν είμαι καλός με τα ακόρντα Δεν είναι δύσκολο ορίστε Φα Ματζορε, Σολ Μινορε, Λα Μινορε. Χα πράγματι δεν είναι! Τη μελωδία την άφηνα να τη βρεις μόνος σου -

Και έτσι έγινε, μια κασέτα από κάποιον γνωστό και εκατομμύρια - stop- play - back stop play back μέχρι να βρω την μελωδία.

Και με τον καιρό - έγινε - είχα ήδη κάνει τις πρώτες μου αμαρτίες όσο αναφορά την κλασική καθαριστική μου, παιδεία.Αλλά ποιος νοιαζόταν όταν καθώς μεγάλωνες σε σχολικές εκδρομές, η σε γιορτές ή μέσα στην τάξη - έπιανες την κιθάρα και όλοι σιγά μαζεύονταν γύρω. Φυσικά, πρώτα απ_ όλα τα κοριτσάκια χε χε χε! Και τότε ένας έπαιζε τα ακόρντα και ο άλλος την μελωδία.

Το post Λοιπόν, αφιερωμένο στη φανή του Βασίλη Καζούλη.Μπορεί να μην ήμουν το τεράστιο ταλέντο - μπορεί να έκανα βλακεία που τελικά παράτησα τις σπουδές αυτές - ήθελα 3-4 χρόνια για το πτυχίο - παρόλα αυτά θεωρώ τον εαυτό μου εξαιρετικά τυχερό μου που δόθηκε η ευκαιρία σαν παιδί να πειραματιστώ τόσα χρόνια με μια τέχνη όπως η μουσική - να ανακαλύψω τον εαυτό μου ουσιαστικά - και ως μελλοντικός γονιός (αν και όταν γίνω) θα ήθελα να προσφέρω την ίδια δυνατότητα και στα παιδιά μου. Πραγματικά!