Ασημενια μέρα!

Στα τέλη της δεκαετίας του 90 στο ελληνικό μουσικό στερέωμα και ιδιαίτερα στην ελληνική ροκ σκηνή η οποία ήταν γεμάτη απο τρύπες και ξύλινα σπαθιά έκανε την εμφάνιση του ένα συγκρότημα απο τ_ αλλά. Οι ονειροπαγιδα ( Ο ). Τελευταίες τάξεις του λυκείου, για μια μικρή ομάδα παρέα που έβλεπε Beavis and Buthead, MTV ακουγε Nirvana (όπως όλοι) αλλά και sound garden και screaming trees και pearl Jam και και εκεί που οι τρύπες και τα ξύλινα έφταναν στα όρια τους. Δεν ξεχνώ οτι μεγάλο μέρος της δικής μου μουσικής κουλτούρας την οφείλω στους 2 και μοναδικους τότε φίλους τον Ηλία και τον Κώστα. Μουσικά για εμάς η δεκαετία του 90 ήταν απλά απίστευτη, ακόμα περιμένουμε το επόμενο μεγάλο ξέσπαμα αν και πιστεύω οτι αυτή ήταν η εποχή μας οι νεότερες γενιές έχουν άλλα ακούσματα. Όπως και να έχει πλατιάζω. Εκείνες τις εποχές ο καθένας ανακάλυπτε τον εαυτό του τον ψιλο διαμόρφωνε, πρώτοι και καλά έρωτες και σχολικές μ@λ@κίες. Μπορεί εμείς οι 3 να ήμασταν οι πιο φανατικοί ακροατές του Rock Fm. μπορεί και να ξέραμε απέξω και τις κασσέτες που έπαιζαν μετά το 1-3. Πλάτιασα κάπου εκεί ήρθαν οι ονειροπαγίδα, ένα διαφορετικό άκουσμα χαρούμενο και όχι μελαγχολικό pop rock κανονικό, κιθάρες βρώμικες έντονα drums και ανάλαφροι στίχοι οι οποίοι βέβαια στο δικό μου αυτί ακουγόντουσαν καλύτερα απο τους πεσιμισμους του Αγγελάκα και τη μελαγχολία του Π.Παυλίδη. Ο πρώτος δίσκος για εμάς ένα αριστούργημα .Ασημένια μέρα.Όποτε τον ακούω γυρνάω πίσω, ήταν ωραία τότε ίσως απο τις λίγες στιγμές που λέω .ναι ήταν καλά τότε. Μισώ την αναδρομή στο παρελθόν θέλω να κοιτάω μόνο μπροστά!

Σήμερα έψαξα ξανά τα CD μου και τη βρήκα, και το έβαλα να παίξει και η φωνή της Παυλίνας Μιχαηλίδη γέμισε ξανά το δωμάτιο.