Sound City και ο ήχος της εφηβείας μου.
]
Παρόλο τον υπέροχο καιρό, μια υποψία ίωσης με κρατάει αυτό το τριήμερο στο σπίτι ή πολύ κοντά σε αυτό (χαχα).
Είχα την ευκαιρία χθες το βράδυ να δώ την ταινία/documentary του David Grohl (γνωστός ως drummer των Nirvana, ιδρυτής των Foo Fighters) που ακούει στο όνομα SoundCity, μετά να μιλήσω με τους 2 μου φίλους, οι οποίοι είναι μάλλον, και η μεγαλύτερη μου επιρροή σε οτι έχει να κάνει τα μουσικά γούστα και αφού έγινε αυτό να δώ το keynote του Grohl στο φετεινό SXSW συνέδριο. Δες video παρακάτω.
Αν και με λίγο πυρετό πραγματικά και τα 2 μου έφιαξαν τη διάθεση. Η ταινία είναι σχετική με ένα θρυλικό studio στο οποίο ηχογράφησαν μεγάλα group και καλλιτέχνες της ροκ σκηνής, τα πιο γνωστά τους album, από τους Fleetwood Mac μέχρι τους Rage Against The Machine, τους Nirvana και άλλους πολλούς. Πληροφορίες στο επίσημο τους site. δε θα σταθώ σε πιο πολλές λεπτομέριες και σε πολλά ενδιαφέροντα τα οποία θα ακούσει και θα μάθει ο μουσικόφιλος κάθε εποχής για τα διάφορα group, τις τεχνικές ηχογράφησης αλλά και τον ερχομό της ψηφιακής τεχνολογίας, αξίζει να το δείτε και δε θα χάσετε.
Θέλω όμως να σταθώ στον ίδιο τον Grohl, που αποδυκνύει οτι δεν είναι απλά ένας flat ροκ σταρ εκατομμυριούχος, ο οποίος περνάει την ώρα του καταναλώνοντας υψηλής ποιότητας ναρκωτικά ή δίνει λεφτά σε εξιδικευμένα κέντρα για να τα βγάλει από μέσα του ή ξεφτιλιζεται μέσα από σειρές που καταγράφουν την καθημερινότητα του αλλά και της οικογένειας του (το τελευταίο ήταν σπόντα ναι). Ήταν και παραμένει ένας παθιασμένος μουσικός ο οποίος παρόλο που έχουν περάσει χρόνια από τα 90s που έκανε τα πρώτα του mainstream βήματα και βρέθηκε στην κορυφή, δε σταμάτησε να δημιουργεί μουσική, να ενδιαφέρεται γενικότερα για την ιστορία του χώρου που υπηρετεί και να παραμένει καλλιτέχνης. Μεγάλωσα ως έφηβος με τα ακουσματα των Nirvana, και της σχετικής σκηνής του Seattle, όταν ήδη group όπως οι Pearl Jam στις αρχές του 90 ειχαν κάνει το όνομα τους γνωστό και μετά έγινε το μεγάλο μπαμ.
Στερεότυπα, αυτοκαταστροφικών προσωπικοτήτων πολλές φορές επιτιδευμένα δημιουργημένα από την ίδια τη βιομηχανία που είχε πιάσει τον παλμό μιας σχετικά μπερδεμένης τότε νεολαίας. Βέβαια, ακόμα και το τελευταίο μου φαίνεται κάπως κλισέ, μπερδεμένη νεολαία .όλες οι νεολαίες μπερδεμένες είναι σε κάθε εποχή, οπότε ας μην το παρακάνω, εξάλλου και εγώ σαν έφηβος δεν πίστεψα ποτέ 100% στην επαναστατικότητα του κινήματος αλλά ως λάτρης της μουσικής μου άρεσε αυτό που άκουγα. Ο Grohl ήταν μια φιγούρα της μουσικης μου εφηβείας, χαίρομαι πάρα πολύ που τον βλέπω υγιή μπροστά σε μια σκηνή να μιλάει για το μουσικό του πάθος, να προσπαθεί να βγάλει νόημα, να περάσει μυνήματα απλοικά και χωρίς ταμπού.
Τo Σoundcity αλλά και το keynote με έκανε να ανοίξω την ψηφιακή μου βιβλιοθήκη και να βάλω ξανά δίσκους των Nirvana, Pearl Jam, SoundGarden και να κάνω μια μικρή βόλτα στα δικά μου 90s, όταν περίμενα να φύγουν οι δικοί μου από το σπίτι για να πάω στο στεροφωνικό που ήταν στο σαλόνι και να βάλω την κασέτα των Nirvana ή κάποιο άλλη συλλογή που μπορεί να μου είχαν δώσει οι φίλοι μου. Δεν έχω κάτι με την τεχνολογία και δε μου αρέσουν τα κλισέ, αχ ωραίες εποχές_ και όλα αυτά. Η κάθε εποχή έχει τα δικά της εργαλεία και ακούσματα και η κάθε νεολαία θα είναι επαναστατική ή οργισμένη για τους δικούς της λόγους.
Αυτό που κρατάω είναι η αγάπη για τη μουσική (όχι η επιτιδευμένη) αλλά αυτό το συναίσθημα να κάθεσαι μόνος σου σε ένα δωμάτιο να βάζεις κομμάτια και να θυμάσαι την πραγματικότητα 15 χρόνια πριν ή και παραπάνω. Μια σχέση .ζωής :)
Οι Nirvana στο θρυλικό Unplugged τους σε ένα κομμάτι των Meat Puppets.