Reality check, εθνική περηφάνια και κλοουν.

Αν και έχω 1 μήνα που δεν είμαι πια κάτοικος Ελλάδας, θεωρώ οτι έχω το δικαίωμα να γράψω μερικές γραμμές, εξάλλου μάλλον, έφυγα στο παρά πέντε . Η αλήθεια είναι οτι πολλά που αυτά συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα δε μου κάνουν τόσο εντύπωση, ποτέ δε με έκαναν να γελάσω, με νεύριασαν με άγχωναν αλλά πότε δεν τα δέχτηκα. Μέρος του θυμού έβγαινε και εδώ με τελικό αποτέλεσμα να αποφασίσω να φύγω.

Οι νεο Έλληνες πιστεύω έχουμε ένα σοβαρό πρόβλημα, έχουμε απολέσει την σύνδεση μας με την πραγματικότητα, τη σχέση μας με την λογική και με το μέτρο.

Αυτό δεν έγινε τώρα, με αυτό τον θίασο των αριστερών(μου χαχα) κλόουν που κυβερνάνε τώρα τη χώρα. Τους κλόουν αυτούς θα πρέπει να τους κρίνει η ιστορία και η ** δικαιοσύνη (ελπιζω)** μόνο για την σημερινή κατάσταση και οτι ακολουθήσει μετά. Αλλά όχι για όλα.

Το παιχνίδι το χάσαμε εδώ και κάποιες δεκαετίες. Με τους κάθε πλευράς εθνοσωτήρες (δεξιούς, αριστερούς ή σοσιαληστες χαχα) που είναι πλευρά του εαυτού μας, οι πολιτικοί μας είναι ο καθρέφτης μας, και η εικόνα των πολιτικών μας δείχνει και το επίπεδο μας σαν λαός.

Μαγκιά, ψευτιά, βόλεμα, καθωσπρεπισμός, μια τάση να ανάγουμε τα πάντα σε κάτι μεγαλύτερο (στον θεό, στη δημοκρατία, στους θεσμούς) ενώ δεν έχουμε τη στοιχειώδη παιδεία να πετάξουμε τα σκουπίδια μας στον κάδο, και να μην παρκάρουμε το αυτοκίνητο μας πάνω στο πεζοδρόμιο. Πόσο γελοίο δεν είναι, αλήθεια δεν το βρίσκεις γελοίο;

Αλήθεια, πότε θα το πάρουμε απόφαση οτι το παιχνίδι τελείωσε. Αλήθεια είναι σκληρό αλλά the party is over. H Ελλάδα τυπικά χρεοκόπησε οικονομικά yet another time πριν 5 χρόνια, ηθικά πολιτικά και στρατηγικά έχει χρεοκοπήσει πριν 30 χρόνια, όταν έβγαινε με μπλε ή πράσινες σημαίες για να γλύψει το εγώ της και μια θεσούλα στο δημόσιο, η μια ακόμα συμφωνία για την κρατικοδίαιτη ιδιωτική εταιρία.

Αλήθεια πιστεύει κανείς οτι τη δευτέρα όλα θα είναι όπως ήταν; Η σκληρή πραγματικότητα είναι οτι ανεξάρτητα με το τι θα ψηφίσει ο κόσμος ΝΑΙ ή ΌΧΙ σε ένα δημοψήφισμα παρωδία, τα πράγματα θα είναι δύσκολα, και δεν βλέπω να αλλάζουν για κάποια χρόνια από τώρα (για να μην πω δεκαετίες).

Το ίδιο το δημοψήφισμα είναι βιασμός της λογικής και ένα πραγματικά πολιτικό παιχνίδι εσωτερικής κατανάλωσης από μια ομάδα κλόουν, τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο.

Αν ο θίασος αυτός ήθελε να φέρει την αλλαγή και πραγματικά να θέσει το πραγματικό ερώτημα πίσω από όλο αυτό το θέατρο, το ερώτημα θα έπρεπε να ήταν ξεκάθαρο, _Θελετε να μείνουμε στην Ε.Ένωση ή όχι΄. Ένα τίμιο καθαρό και σοβαρό ερώτημα που θα μπορούσε να το είχε θέσει ένας άλλος κλόουν πριν 5 χρόνια, πριν κάνει την πρώτη συμφωνία και όχι μετά όπως, τώρα περιφέρεται και δηλώνει δικαιωμένος.

Και πάνω σε ένα τόσο σημαντικό ερώτημα, με καθαρότητα θα έπρεπε ο κάθε ένας από εμάς να σκεφτεί και να αποφασίσει. Να σκεφτεί

• τη δυναμική του κοσμου και τα potential της χώρας μέσα σε μια ένωση
• τη δυναμική του κόσμου και τα potential εκτός μιας ένωσης
• τα οπλα αλλά και τις εφεδρείες ανθρώπων που θα χρειαστούν να για να στηρίξουν είτε μια δύσκολη προσαρμογή μέσα σε μια ένωση ή ένα reboot εκτός ένωσης.

Παρόλα αυτά ο Έλληνας σήμερα, αύριο θα πάει να ψηφίσει για ένα ερώτημα που δεν υπάρχει ενώ γελάει ήδη ο κάθε πικραμένος όταν η ίδια η κυβέρνηση που το θέτει ομολογεί οτι έχει συμφωνία στο τραπέζι. Ηθικά για μένα αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που οι κλόουν αυτοί θα πρέπει κάποια στιγμή να λογοδοτήσουν στη δικαιοσύνη (αν υπάρχει σε αυτό το κράτος, που μάλλον, δεν υπάρχει και το ξέρουμε καλά).

Πιστεύει κανείς οτι θα όλα θα πάνε τόσο καλά; δε νομίζω. Οι Έλληνες πολίτες αύριο θα εξαπατηθούν, θα δώσουν πάτημα σε μια κυβέρνηση να μην πάρει την παραμικρή ευθύνη για μια συμφωνία που έχουν more or less ήδη σχεδιάσει. Είτε ΝΑΙ είτε ΌΧΙ Λοιπόν, οι κλόουν αυτοί το ίδιο πράγμα θα κάνουν.

Εντάξει θα μου πεις αλλά πρέπει να ψηφίσω, και ας λες εσυ οτι θες περί αστείου και στημένου δημοψηφίσματος. Πρακτικά Λοιπόν, θα απαντήσω.

Θα ψήφιζα ΝΑΙ, μόνο και μόνο για τονίσω με έναν τρόπο τη σημαντικότητα που έχει για μένα (προσωπικά) το γεγονός οτι χώρα αυτή πρέπει να προσπαθήσει να παραμείνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και τονίζω προσπαθήσει γιατί ο δρόμος δεν είναι ευκολος, (reality check) η χώρα θα πρέπει να κάνει και άλλες θυσίες, πιο μεγάλες. Το μεγάλο ερώτημα είναι αν θέλει και ο λαός να τις κάνει, αν θέλει να προσπαθήσει.

Εύκολος δρόμος δεν υπάρχει. Ακόμα και αν πιστέψω μια ομάδα αρχικλόουν που θέλουν συνειδητά τη χώρα εκτός Ευρωπαϊκής ένωσης, έχουν όνειρα για εθνικο νόμισμα, πραγματικά πιστεύεις οτι αυτοί οι άνθρωποι (ο Tσίπρας, ο Bαρουφάκης ή και πιο πριν ο Σαμαράς ή o ΓΑΠ) είναι οι μεγάλοι ηγέτες αγαπητέ Έλληνα που θα κάνουν reboot σε μερικές δεκαετίες την Ελλάδα με εργαλείο το νέο εθνικό νόμισμα.

Εμείς οι Έλληνες πρακτικά θα πρέπει να αποφασίσουμε με ποιο δηλητήριο θα πορευτούμε. Το δηλητήριο της προσαρμογής αλλά με πραγματικές προσπάθειες (δηλαδή ανασυγκρότηση του κράτους 100%) και όχι φορολογικά μέτρα.

Ή το δηλητήριο της ολικής ρήξης, το οποίο θα απομονώσει τη χώρα αλλά υποτίθεται θα την ελαφρώσει από το χρέος. Προσωπικά θεωρώ οτι ούτε οι ηγέτες υπάρχουν αυτή τη στιγμή ούτε ο πολιτισμός και η παιδεία στον λαό μας για να υποστηριχθεί μια τέτοια κίνηση.Μια κίνηση που θα πρέπει να μεταμορφώσει μια μικρή παρακμιακή οικονομία υπηρεσιών σε οικονομία εξαγωγών και ανάπτυξης. Αν υπήρχε μια ελπίδα δε θα είχα κανένα πρόβλημα να αποδεχτώ τα επιχειρήματα και να το στηρίξω και ο ίδιος.

Καλό κουράγιο μας λέγανε .είχαν δίκιο, οτι και να γίνει.