Η μεγάλη απόφαση. moving abroad : )
Το συγκεκριμένo post το έχω γράψει και σβήσει στο μυαλό μου αρκετές φορές να ξέρεις, τις πιο πολλές φορες ακόμα και η σκέψη για το θέμα μου έφερνε ένα κόμπο στην καρδιά και στο στομάχι.
Τώρα δεν ξέρω πως θα μου βγει, αυτό το blog εδώ και μερικά χρόνια έχει χάσει λίγο το προσωπικό look and feel, αλλά είναι λογικό, μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε. Γράφω Λοιπόν με την ελπίδα τις παρακάτω γραμμές να τις διαβάσει σε μερικά χρόνια το παιδί μου (όταν με το καλό αποκτήσω).
Όταν το 2004 ολοκληρωσα και το μεταπτυχιακό στην Αγγλία, μετά από 4+ χρόνια στο μεγάλο νησί, δεν το σκέφτηκα ούτε μια στιγμή, το μόνο που περίμενα ήταν να επιστρέψω σπίτι. Σε λιγότερο από ένα χρόνο επέστρεψα στην ελληνική αγορά εργασίας, είχα την τύχη να τη γνωρίσω για 13 ολοκληρους μήνες κατά το placement year. Εκεί κατάλαβα οτι πράγματι το να προγραμματιζω είναι αυτό που θέλω να κάνω, και οτι πρέπει να προσπαθώ συνέχεια να γίνομαι καλύτερος.
Λίγα χρονιά μετά, ένας Βέλγος θυμάμαι head hunter, μου είχε προσφέρει ένα relocation package, και μια θέση σε ένα agency σε κάποιες από τις euro-jobs όπου τότε ήταν αρκετά booming. Πάλι αυτός ο κόμπος, ακόμα ενιωθα οτι δεν είχα χορτάσει το σπίτι και οι ευκαιρίες στην Ελλάδα ήταν ακόμα κάποιες (ποτέ δεν ήταν πολλές). Την επόμενη μέρα του απάντησα οτι δεν μπορώ να κάνω commit.
Δύο χρόνια μετά από αυτό, πάλι παραπλήσια πρόταση, παλι κόμπος πάλι άγχος, μάλιστα τόσο μεγάλο που είπα οτι αυτό τον δαίμονα θα πρέπει σταματήσω και να προσπαθήσω να κάνω οτι καλύτερο μπορώ εδώ στο _σπίτι' μου. Και προσπάθησα, και με το μυαλό μου πάντα προσπαθούσα, και πάντα παθιαζόμουν με αυτό που έκανα.
Μετά ξανά, ακόμα μια πρόταση πάλι απόρριψη, μετά συχνά πυκνά email, κάτι σαν Σειρήνες ενώ οσο περνούσαν τα χρόνια έκανα μάχη να τις αγνοώ. In the mean για να τις σταματήσω, επέλεξα να κάνω ένα μεταπτυχιακό ακόμα, ίσως για να ξεδιψάσω ένα κομμάτι του εαυτού μου που ζήταγε και άλλα.Προφανέστα οι Σειρήνες δεν ήταν μόνο για μένα, ούτε ήμουν ο εκλεκτός για να μην παρεξηγηθώ, αλλά ήταν μια διαδικασία που με έβαζε συνέχεια σε σκέψεις. Πάντα επέλεγα το _σπίτι'. Κάποια στιγμή αγόρασα και το δικό μου σπίτι ( χαιδαρι city for ever), αμα το λες πολλές φορές το κάνεις ξέρεις.
Κάπου όμως έκανα λάθος και το συνειδητοποίησα τώρα, σχεδόν 10 χρόνια μετά και με αρκετή σκληρή δουλειά για την οποία είμαι αρκετά περήφανος . Κάποιο άλλο ήταν το σπίτι μου, κάτι που ζούσε μέσα μου από τοτε που συνειδητήποιησα πόσο σημαντικό είναι, και πως με ορίζει. Το λέει και το nickname μου, είμαι ένας javapapo. Ένα σπίτι που με νύχια και δόντια έκανα τα πάντα να το χτίσω, αλλά όχι στο καλύτερο μέρος. Το σπίτι αυτό ήταν η δουλειά μου και η αγάπη μου γι_ αυτή. Η αγάπη μου για την τεχνολογία, η αγάπη μου για την οργάνωση, την απλότητα, το transparency, η αγάπη της ανελιξης μέσα από achievements μέσα από προσπάθεια. Η αγάπη για μάθηση που οσο περνάνε τα χρόνια δε σταματάει, νιώθω ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη να διαβάσω να ξενυχτήσω και να μάθω ακόμα και από τότε που ήμουν φοιτητής.
Γι_ αυτό το λόγο λοιπόν, μαζί με την έταιρη και μεγαλύτερη μου αγάπη (γιατί δεν είμαστε μόνο geek ) αποφασίσαμε να φύγουμε από την Ελλάδα και να αναζητήσουμε ένα καλύτερο μέλλον και για τους 2. Σε χώρες και αγορές που ο πόθος και τα skill μας θέλουμε να ελπίζουμε θα έρθουν κοντά στά όνειρα και τις φιλοδοξίες μας.
Wish me luck, (αν διαβάζει κανείς ακόμα αυτό το blog) και κάτι μου λέει οτι θα post-άρω πολύ πιο συχνά σύντομα.