Οκ, αλλά να φέρεις τις μπαταρίες σου!
Αρκετοί από εσάς θα έχετε μια ίδια ιστορία. Σαν παιδιά θέλατε κάτι, συνήθως ένα παιχνίδι ένα gagdet, για τους x,y ( συνήθως σωστοί) λόγους, οι γονείς σας, δε θα σας το αγόραζαν ποτέ, αλλά κάποιος φίλος ή συγγενής το είχε. Εσείς ξεροσταλιάζατε να παίξετε μαζί του, αν ο φίλος ή συγγενής σας αγαπούσε αρκετά σας το έδινε μέχρι να το λιώσετε και να πάρετε την τζούρα σας. Αν και αυτή η μικρή απογοήτευση φαντάζει πια στον κόσμο των ενηλίκων και πόσο μάλλον, σε εποχές κρίσης, χαζή, τότε ήταν κάπως πικρή.
Πριν μερικούς μήνες πάτησα τα 33 και για κάποιο λόγο, όπως έχω γράψει και άλλες φορές, όσο μεγαλώνω πάντα μεγαλώνει ο αριθμός των σκέψεων που κάνω για τα παλιά ανέμελα χρόνια. Με πιάνει λίγο και μετά με αφήνει, βυθίζομαι στις υποχρεώσεις, στην καθημερινότητα αλλά και φυσικά στα επόμενα βήματα της ζωής.
Φέτος αποφάσισα να ολοκληρώσω έναν παιδικό στόχο και το έκανα δώρο στον εαυτό μου. Ήταν αρχές του 90 όταν η πρώτη μου ξαδέρφη, και holiday buddy για πολλά χρόνια Ελένη, παίρνει στα χέρια της ένα Nintendo Game Boy Classic. Αν με ρωτούσες τότε, ήταν το απόλυτο gadget. Οι δικοί μου δε θα μου το αγόραζαν ποτέ, παρόλο που είχα υπολογιστή (TRS-80) εδώ και χρόνια και γενικότερα δε μου έλειπε κάτι, τα games ήταν απαγορευμένα. Όσο και αν μου άρεσε τότε να γράφω με QBASIC απλά παιχνίδια στον TRS-80 μου, κάποια στιγμή βαρέθηκα, μόλις έκλεινε το power button έφευγαν και αυτά (δεν είχα το κασετόφωνο). Όπως και να έχει ήταν οι χρονιές του NES, του Super NES και του Gameboy. Εκείνα τα καλοκαίρια η ξαδέλφη μου, με αγάπη με άφηνε να λιώνω μέχρι που πονούσαν τα δάχτυλα το Super Mario και κάναμε διαγωνισμό για το ποιος ήταν καλύτερος. Ότι χρήματα έβρισκα τα έκανα μπαταρίες για να βοηθήσω την κατάσταση. Πόσο μα πόσο μου έκανε εντύπωση εκείνη η συσκευή. Πάντα έμενα με ένα αχ_.
Ε λοιπόν, έπρεπε να εκπληρωθεί ο πόθος αυτός. Λίγο ψάξιμο, 70 δολάρια, και λίγο περίμενε, αλλά άξιζε τον κόπο, απλά για τη χαρά του να αποκτήσω το δικό μου Game Boy Classic. Δεν ήθελα ούτε το colour, είτε το pocket, ήθελα εκείνο που έλιωνα τα καλοκαίρια, το classic, γκρι με το καλύτερο game grip που έχει φτιαχτεί ποτέ για handheld συσκευή! Μαζί με 7 παιχνίδια (φυσικά super mario land, tetris, bubble buble).
Στον κόσμο των Playstation, iphone και της τεχνολογίας αυτή η 8bit συσκευή συνεχίζει να μου κάνει εδώ και μέρες παρέα, έστω και για λίγα λεπτά. Μικρές βουτιές 2 δεκαετίες πίσω και επαναφορά στην πραγματικότητα.
Γελάω με τον εαυτό μου γιατί νομίζω οτι πρέπει να φορέσω ξανά τα γυαλιά μου για να δώ την οθόνη και τον pixelated Mario, σημάδι οτι πέρασαν τα χρόνια, αλλά έχει πολύ πλάκα. Περιμένω λίγα ακόμα games (συμπλήρωμα στον super mario).
Όποιος θέλει να παίξουμε, κερνάω καφέ αρκεί να φέρει τις μπαταρίες του!
Και στα δικά σας!
υγ) το post αφιερωμένο στην ξαδέλφη μου Ελένη, η οποία έχει ήδη έναν γιο :) .