Απολογισμός

Κάθε χρόνο όλο και κάτι γράφω, άλλοτε τυπικό άλλοτε φορτισμένο, άλλοτε αδιάφορο άλλοτε απλά ένας εσωτερικός μονόλογος που μόνο εσωτερικός δε μένει. Συνεχίζω να στέκομαι στα πόδια μου, να κάνω πράγματα, να έχω σε γενικά γραμμές την υγεία μου (σωματική και ψυχολογική) να μπορώ να γράφω εδώ, να έχω μια δουλειά άρα θα ήταν άδικο ή μάλλον, υπερβολικό να γράψω οτι το 2012 ήταν πραγματικά κακό. Για κάποιο λόγο βέβαια, θέλω να το γράψω οτι δεν ήταν και από τις πιο ωραίες χρονιές.

Άγχος γεμάτο άγχος, ίσως είναι αυτό το 30+ effect και δεν είναι οι χρονιές as such αλλά η ζωή που αλλάζει και οι απαιτήσεις της ζωής, οι απαιτήσεις οι δικές μας και πάει λέγοντας. Άγχος προσωπικό, άγχος οικονομικό, άγχος εργασιακό και κάπου εκεί στο μίξερ του άγχους κάνεις καλές και άστοχες επιλογές. Όσο περνάνε τα χρόνια αρχίζω και συνειδητοποιώ τη σημαντικότητα της κλισεδιάς ένας άνδρας είναι οι επιλογές του πφφ tell me about it. Στο τέλος της ημέρας πρέπει να σταθείς όρθιος και να υποστηρίξεις τα καλά, να υπομένεις τα άστοχα και να δώσεις λύση σε αυτά που σε δυσκολεύουν. Όπως και να έχει δεν πρέπει να είσαι παθητικός, άπραγος κάνε κάτι.

Τι έκανα τον χρόνο που μας πέρασε; Νομίζω οτι δούλεψα αρκετά, μετά από τις διάφορα κενά αέρος και πειραματισμούς, επέστρεψα σε γνώριμο μου εργασιακό χώρο και απλά δούλευα πέρναγαν οι μέρες οι μήνες ασταμάτητα, το καλοκαίρι. Το κατάλαβα τώρα μια ανάσα πριν φύγει ο χρόνος, οι μέρες της άδειας μου ήταν ανέπαφες. Πρώτη φορά στην καριέρα μου είπα να απολαύσω 2 εβδομάδες παύσης και το γέλιο είναι οτι έχω και μερικές ακόμα για το 2013.

Εκτός από δουλειά, το έριξα στην άθληση, αν και στο δεύτερο μισό γιατί στο πρώτο κάπου το είχα αφήσει. Να ένας μεγάλος στόχος για τo 2013 που μας έρχεται.

Περίεργο το 2012 αλλά εκεί που το αναθεματίζω ευγενικά, μου χαμογέλασε προς το τέλος, όταν στην κυριολεξία δεν το περίμενα (το ξέρω κλισεδιά νο2 αλλά επιτέλους έγινε πραγματικότητα και για μένα). Θα κρατήσω αυτό το χαμόγελο και θα κάνω οτι μπορώ για να το διατηρήσω και να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό. ;).

Στόχοι για τη νέα χρονιά;

• Το πρώτο τον είπα ήδη στην προηγούμενη παράγραφο :). Το πιο ωραίο πράγμα είναι να αγαπάς αλλά και να αγαπηθείς μέσα σε ένα φυσιολογικό περιβάλλον. Δεν είναι τυχαίο τελικά που είναι ο νο1 στόχος. Το 2012 μου κλείνει το μάτι περίφημα και μου κάνει το καλύτερο δώρο.
• Λιγότερο άγχος λιγότερη ανυπομονησία στα 32 μου ακόμα πολεμάω με αυτά τα 2 τουλάχιστον τα έχω αναγνωρίσει αλλά τα βήματα βελτίωσης είναι μικρά (αλλά σταθερά).
• Δουλειά, δουλειά δημιουργική ίσως διαφορετική. Νομίζω οτι είμαι έτοιμος να κάνω διάφορα πράγματα, τεχνολογικά, επαγγελματικά. Ελπίζω ο νέος χρόνος να μου δώσει ευκαιρίες. Η δουλειά είναι ευλογία . χαίρομαι που δεν αισθάνομαι κουρασμένος ή μπουχτισμένος. Χαίρομαι που στο γραφείο μου πάνω άρχισαν να στοιβάζονται ξανά βιβλία- μετά την παύση του MBA, το μυαλό μου είναι έτοιμο να δεχτεί γνώση. Χαίρομαι που έστω και με δυσκολία βάζω λίγα χρήματα στην άκρη να συνεχίσω να βρίσκομαι σε αγαπημένα συνέδρια με καταξιωμένους επαγγελματίες. Χαίρομαι που έστω και δύσκολα μιας και ο κόσμος είναι κουρασμένος το jhug μας, συνεχίζει την πορεία του.
• Πιο πολύ άθληση. Το βασικό όνειρο είναι η μαύρη ζώνη στο Judo αλλά ακόμα δε νιώθω έτοιμος. Ίσως, μια προσπάθεια στο τέλος του 2013, για να δώσω στην ομοσπονδία για την εμπειρία. Πρέπει να προσπαθήσω ακόμα πιο σκληρά στις προπονήσεις ιδιαίτερα στο τυπικό κομμάτι - το kata είναι σαν μια τελετή - χορογραφία βέβαια για να μπορέσεις να το αποδώσεις σωστά πρέπει να εξασκείς τις κινήσεις είτε σε αθλητικό επίπεδο είτε σε επίπεδο επίδειξης.
• Πιο πολύ άθληση νο2. Το αντιπαθώ το τρέξιμο αλλά τους τελευταίους μήνες τρέχω αρκετά, όσο μπορώ, όσο μου επιτρέπει η σωματοδομή μου και τα πνευμόνια μου. Το αντιπαθώ το τρέξιμο (αν δεν κατάλαβες), αλλά με βοηθάει αρκετά ακόμα και στην προπόνηση μου στο judo αλλά και στη γενικότερη φυσική κατάσταση. Με τη βοήθεια του φίλου μου, οποίος μου δίνει συμβουλές, κάνω δειλά βήματα πάνω από τα regular 10 km. Ίσως, μια μεγάλη μέρα να προσπαθήσω να τρέξω έναν ημι- μαραθώνιο ίσως αλλά δεν αγχώνομαι!

Τι θα ήθελα γενικότερα ;

• Να αποκτήσω ξανά πίστη στον μέσο Έλληνα, παρόλο που δεν το συζητάω να φύγω όπως αρκετοί φίλοι και συνάδελφοι, ο μέσος Έλληνας αυτός που βλέπω στον δρόμο, που παρκάρει στη διάβαση των πεζών, που πετάει το τσιγάρο κάτω, που μαθαίνει το παιδί του να κάνει το ίδιο, το που τα ξέρει όλα, που το παίζει μάγκας με όλα, που βρίζει το κράτος αλλά το κλέβει, που δε θέλει να δίνει τίποτα αλλά να τα παίρνει όλα που. Η μεγάλη μου αγωνία είναι τα νέα παιδιά. Τα ερεθίσματα που παίρνω από τους συνομήλικούς μου είναι mixed. Νομίζω οτι ο θεσμός της οικογένειας έχει ψιλό διαλυθεί τις τελευταίες δεκαετίες και εμείς ακόμα ζούμε με τους αστικούς μας μύθους.
• Να μπει τάξη, μέτρο σε αυτή τη χώρα. Ζούμε σε μια εποχή που αν μαζευτούν 2-3 τυχαίοι και εκφράσουν μια άποψη αυτόματα τους δίνει τη δύναμη να τη θεωρούν σωστή, νομότυπη. Αναζητώ λογική και δικαιοσύνη και όσο περνάει ο καιρός δεν τη βρίσκω πουθενά. Το δίκιο μιας συγκεκριμένης ομάδας υπερβαίνει το δίκιο ή τα συμφέροντα του γενικού καλού. 2012 και η έννοια του εμείς είναι βαριά άρρωστη στη χώρα μας. Άρα πιο πολύ συνειδητό εμείς και λιγότερο εγώ να είμαι καλά και να πά να γαμηθούν οι άλλοι'.

Αυτά .σιωπηλά ζητώ συγνώμη για όσους στεναχώρησα ή απογοήτευσα. Δε μετανιώνω για όλα αλλά σίγουρα κάνω την αυτοκριτική μου. Όπως έγραψα και στην αρχή στο τέλος της ημέρας πρέπει να ζήσεις με τις επιλογές σου και αυτό είμαστε οι επιλογές μας!

Καλή χρονιά αγαπητέ αναγνώστη, σε ευχαριστώ που συνεχίζεις και διαβάζεις αυτό εδώ το blog, σε λίγους μήνες θα γιορτάσουμε 10 χρόνια .παρέα!