Στον φίλο μου .που τρέχει

Αυτό το post είναι αφιερωμένο στον έναν από τους 2 καλύτερους μου φίλους.

Πολλοί θα τον ξέρετε σαν kchristidis, dilated, θα το έχετε ακούσει στα αρκετά παλιά μας weekendgeeks podcast, θα τον έχετε δει στο δρόμο με ποδήλατο και κόκκινο μούσι.

Μεγαλώσαμε μαζί, ζήσαμε και ζούμε στην ίδια γειτονιά (εγώ πάντως ρίζωσα τώρα δεν ξέρουν αν θα φύγουν αυτοί - χαχα), βαστάει ο ένας τον άλλο όποτε χρειαστεί, διαφωνούμε, συμφωνούμε, μαζί στις συναυλίες, λέμε κάθε μέρα καλημέρα και η δουλειά στο γραφείο δεν είναι ίδια αν δε βλέπω το username του αναμμένο στον IM Messenger μου.

Σε 2 μέρες από τώρα θα λάβει μέρος όπως και πολλοί από εσάς στον 30ο κλασικό μαραθώνιο της Αθήνας, για δεύτερη φορά και θέλω να τον τιμήσω γι_ αυτή την προσπάθεια. Θέλω να τον τιμήσω και ελπίζω να το κάνω αρκετές φορές γενικότερα για την sport διάθεση που έχει φέρει στη ζωή μου μιας και σε αυτά τα πράγματα ήταν πρωτοπόρος.

Πριν 5 χρόνια με βίδωσε να πάρουμε ποδήλατο και με μύησε στις τότε μικρές βόλτες του FreeDay (κάποτε ήταν δεν ήταν 50 ποδήλατα), αργότερα μου έμαθε τι σημαίνει σπαστό ποδήλατο και 3 χρόνια μετά έγινα φανατικά ορκισμένος 'σπαστόςoccasional urban cyclist (μεταφορικό μέσο). Συνεχίζω ακόμα να το χρησιμοποιώ και μάλιστα πιο πολύ από ποτέ!

Πριν σχεδόν 3 χρόνια ξεκίνησε να τρέχει σαν τον Forrest Gamp. Στην αρχή σιγά σιγά αλλά όταν με ξανάβίδωσε να κάνω το ίδιο είχε ήδη αναπτύξει τα skill του. Θυμάμαι όταν τρέξαμε μαζί στην αντίστοιχη διοργάνωση του Μαραθωνίου, στα 10χλμ. Είχε ήδη τερματίσει λεπτά μπροστά από μένα, αλλά θα τον θυμάμαι ακόμα γιατί όταν προς μεγάλη μου έκπληξη κατάφερνα να τερματίζω και εγώ, τον άκουσα να με χειροκροτεί παράλληλα στον τερματισμό και να κάνουμε πλάκα με το ζόρι κρατιόμουν για να μην κλάψω (ήταν αυτό το περίεργο συναίσθημα έστω και για μια τόσο μικρή - για τους έμπειρους- απόσταση, που λες οτι τα κατάφερα, αλλά και έναν δικό σου άνθρωπο να σου λέει - δικέ μου ΜΠΡΑΒΟ!).

Σε αντίθεση με το ποδήλατο, δεν μπόρεσα να τον ακολουθήσω στο τρέξιμο. Εδώ και πολλά χρόνια η καρδιά μου ανήκει αλλού - ολοκληρωμένα και αφοσιωμένα (Judo) παρόλα αυτά, οτι ξέρω για τα σχετικά τα έμαθα από αυτόν. Το τρέξιμο για μένα συνεχίζει να είναι ένα τεράστιο μαρτύριο αλλά κάνω δειλά δειλά βήματα πάνω από τα 10χλμ και το χρησιμοποιώ σαν εργαλείο για να αυξήσω την αντοχή μου στο Judo αλλά και να φτάσω στον μεγάλο μου στόχο σε 1-2 χρόνια τη μαύρη ζώνη και το πρώτο μου dan. Ίσως κάποια στιγμή να προσπαθήσω να τρέξω ημι μαραθώνιο .όσο πιο πολύ μπαίνω σε αυτό το μαρτύριο τόσο πιο πολύ το αντέχω.

Ο Κώστας όμως συνέχιζε. Χειμώνα, καλοκαίρι, μέρα παρά μέρα, είτε η δουλειά πήγαινε καλά είτε όχι, είτε υπήρχαν ατυχίες στη ζωή είτε όχι, είτε τον παρακινούσαμε να κάνει κάτι άλλο ή να μην πάει για τρέξιμο εκείνο το βράδυ, είτε του λέγαμε να πιει ένα ποτό παραπάνω. Ήταν φανερό οτι είχε βρει τον δικό του αθλητικό έρωτα και με χαρά πέτυχε τον μεγάλο στόχο και πρώτο του όνειρο να κάνει και αυτός έναν μαραθώνιο.

Το θέμα είναι βέβαια οτι δεν τον θαυμάζω as such μόνο γι_ αυτό. Ήταν ένας σεβαστός στόχος, τον πέτυχε, αυτό που θαυμάζω σε μερικούς ανθρώπους και προσπαθώ με νύχια και με δόντια να ακολουθήσω το παράδειγμα τους είναι η επιμονή.

Τον θαυμάζω Λοιπόν, γιατί δε σταμάτησε, δεν το παράτησε, δεν τον άκουσα σε κάποιο καφέ ή παρέα να λέει _σ_ιγά το έκανα αυτό και τι να μας πεις τώρα, δεν τον όρισε το επίτευγμα αυτό. Δεν κόμπασε όπως αρκετοί κομπάζουν, μέσα στην απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας που κρύβεται πίσω από ένα τόσο δύσκολο εγχείρημα. Συνέχισε και την επόμενη χρονιά, να τρέχει, να προσέχει, να μην αφήνει τις όποιες δυσκολίες να τον βγάλουν εκτός στόχου, να προσπαθεί. Σε 2 μέρες θα δώσει ξανά το παρών και αυτό είναι ο μεγαλύτερος άθλος οτι θα είναι ξανά εκεί.

Μπορεί για τους μυημένους τα λόγια μου να φαίνονται υπερβολικά αλλά no shit δεν είμαστε ούτε επαγγελματίες ούτε είχαμε καμία παράδοση σε όλα αυτά. Απλά ο καθένας μας, βρίσκει την ηρεμία της ψυχής του μέσα από ένα hobby και ιδιαίτερα αθλητικό hobby. Ο αθλητισμός, ιδιαίτερα όταν έχει ευγενή κίνητρα είναι οτι πιο καθαρό και ουσιαστικό για την προσωπική και ψυχική υγεία του καθένα.

Φέτος υπάρχει ακόμα ένα μικρό twist, η δεύτερη απόπειρα μαραθωνίου έχει και ένα charity. Ο φίλος μου επέλεξε να τρέξει για χάρη της οργάνωσης Action Aid (ενάντια στη φτώχεια και την ανισότητα). Το ξέρω οτι λεφτά δεν υπάρχουν πολλά αλλά αν νομίζεις οτι μια τέτοια πράξη σε αντιπροσωπεύει, μην διστάσεις να δώσεις ένα μικρό συμβολικό ποσό. Σίγουρα θα του δώσεις μια ενθάρρυνση μιας και με αγωνία μετράει τις ώρες. Όπως και όλοι οι δρομείς που ξέρω.

Καλή τύχη φίλε, έκανες μια καλή προετοιμασία και όλα θα πάνε καλά. Ελπίζω οτι θα είμαι ξανά εκεί να σε χειροκροτήσω και να φωνάξω, αλλιώς καθώς θα ανεβαίνω το αεροπλάνο θα χειροκροτήσω από εκεί! Σου αφιερώνω το παρακάτω κομμάτι .γιατί change is coming .through your good shadow καθώς θα τρέχεις.

ps) Καλό αγώνα σε όλους, είτε τρέχουν τα 42, τα 10 ή τα 5χλμ. Κάθε μορφή αθλητισμού είναι αναγκαία στην πολύτάραχη και αγχωμένη ζωή μας, ίσως όπως 3 χρόνια πριν, η διαδικασία κέρδισε απόλυτα τον φίλο μου, έτσι και τώρα άλλοι να νιώσουν το ίδιο. Εξάλλου ποτέ δεν είναι αργά. Όσο για μένα φέτος δε θα προλάβω αυτό το μαρτύριο αλλά νιώθω οτι θα πολεμήσω με το θηρίο σύντομα.