Αναρωτιέμαι

Εδώ και πολλά χρόνια, έχω πάρει άτυπα τον ρόλο του γκρινιάρη για θέματα δημόσιας διοίκησης, ελέγχου και γενικότερα το πως λειτουργεί το δημόσιο απέναντι στον πολίτη.

Φίλοι, γνωστοί, άνθρωποι πολύ κοντά μου δεν έχουν διστάσει με μεγαλείο να με χλευάσουν οτι είμαι αρνητικός, έχω θέμα, κλισέ όπως η ζωή είναι ωραία, γιατί τόσο μίσος και άλλα. Κατανοώ και ακούω τις όποιες παρατηρήσεις και μερικές φορές είναι σωστές - δεν έχω τρελαθεί ακόμα. Αυτή τη φορά κάθομαι σιωπηλός (σχεδόν) και παρατηρώ τον χαλαρό τόσα χρόνια κόσμο, ακόμα και μέσα από ένα facebook update να δηλώνει την κούραση του, να δηλώνει την κούραση για την κάθε κάστα κλίκα που τον περιβάλλει.

Βλέπω με χαρά και συνάμα με λύπη οτι τώρα πια ξυπνάτε, τώρα η μετριότητα αρχίζει και σας περιβάλλει επικίνδυνα. Με ένα παράπονο μόνο μένω, γιατί δεν ξύπναγαν οι συνειδήσεις σας πιο πριν, γιατί τώρα στροφή στην ουσία και όχι πριν, γιατί τώρα όλα φταίνε και όχι εδώ και πολλά χρόνια. Τι σε αλλάζει Έλληνα; Αυτό σκέφτομαι τώρα που διαβάζω τις παρατηρήσεις όλων, το παράπονο και το μίσος.

Μπορεί στο τέλος της ημέρας να είναι θέμα perception, αλλά για κάποιο λόγο είτε είμαι τραγικά ρεαλιστής ή ευαίσθητος - δεν μπορώ να μη βλέπω και να μη μιλάω για τα στραβά, και τα στραβά υπήρχαν χρόνια τώρα.

Έπρεπε να τελειώσουν τα χρήματα, για να κάνουμε στροφή στη λογική;