Η πτώση και ο εγωισμός μας (στο Judo και όχι μόνο)
Θα δανειστώ τα λόγια του συναθλητή αλλά και δασκάλου μου (μιας και έχω μάθει και συνεχίζω να μαθαίνω αρκετά από τον ίδιο) Θεοδωρή.
Είναι σημαντικό κατά τη διάρκεια της προπόνησης, ιδιαίτερα όταν παλεύεις σε randori, να πέφτεις δε θα μάθεις διαφορετικά. .
Είναι σημαντικό να ρισκάρεις μια επίθεση και ο αντίπαλος σου να το χρησιμοποιήσει αντίστοιχα για να πετύχει μια ρίψη. Είναι σημαντικό να νιώσεις το λάθος της κίνησης σου ή τη μη σωστή τοποθέτηση του σώματος σου, και από θύτης να γίνεις θύμα. Αυτό κατά τη διάρκεια της προπόνησης αλλά και γενικότερα της διάρκειας που εξασκείς το Judo (δηλαδή χρόνια) θα πρέπει να γίνει χιλιάδες φορές.
Πόσο συνηθισμένο ακούγεται σωστά; Πόσες φορές δεν το έχουμε πει όχι μόνο για αθλήματα αλλά και γενικότερα σαν στάση ζωής. Πόσες φορές δεν έχουμε δώσει κουράγιο στον εαυτό μας για μια αποτυχημένη προσπάθεια σε κάτι, προσπαθώντας να αποβάλουμε το στιγμιαίο ράγισμα του εγωισμού. Η αλήθεια είναι οτι πράγματι έτσι γίνεται, προσπαθείς ρισκάρεις κάνεις μια κίνηση, δεν βγαίνει, αποτυχία, ανασύνταξη λίγο παραπάνω σκέψη και ξανά επίθεση. Παρόλο Λοιπόν, που ξέρουμε την ευεργετική δράση της αποτυχίας μέσα στη μαθησιακή διαδικασία ή γενικότερα στη ζωή μας
- φοβάμαι οτι δεν είμαστε και τόσο δεκτικοί. δε θα το πλατιάσω, για να γράψω για τη ζωή γενικότερα αλλά θα παραθέσω στιγμές από την ερασιτεχνική_ μου πορεία στο Judo αυτά τα χρόνια.
Το Judo είναι άριστο παράδειγμα αθλήματος που μέσα στη φιλοσοφία του έχει συμπεριλάβει και τη διδασκαλία αρχών, όπως ο σεβασμός η πειθαρχία και η επιμονή, στον αθλητή. Μην ξεχνάμε οτι ο ίδιος ο δημιουργός του ήταν ΄δάσκαλος' στο επάγγελμα και πέρασε και από υψηλά κλιμάκια του υπουργείου Παιδείας της Ιαπωνίας στην εποχή του.
Τα παιδιά μέσα από την ενασχόληση τους με το Judο σε συνδυασμό με τη δεκτικότητα της ηλικίας αλλά και την ευκολία που μπορεί ο κάθε δάσκαλος να δουλέψει μαζί τους, είναι πιο εύκόλοι στόχοι έτσι ώστε να περάσουν σε μεγάλο βαθμό οι παραπάνω αρχές. Γι_ αυτό όπως έχω ξανάγράψει είναι ένας πολύ καλός λόγος να οδηγήσετε τα παιδιά σας προς τα εκεί. Οι ενήλικες όμως είναι μια άλλη ιστορία. Σίγουρα κάποιος εκπαιδευτικός θα μπορούσε να σας μιλήσει ώρες για την ιδιαιτερότητα στην εκπαίδευση ενηλίκων.
Ανήκω σε ένα group ατόμων που φυσικά στην ηλικία μας δεν μπορούμε να σταθούμε ισάξια με επαγγελματίες ή πρωταθλητές που έχουν περάσει πολλά χρόνια της ζωής τους - στα γυμναστήρια και στα dojo.
Για εμάς το judo είναι καταρχήν ένας τρόπος άθλησης και μετά μια έντονη ψυχοθεραπεία, κυρίως αγχολυτικό για να φεύγουν οι εντάσεις της καθημερινότητας. Αυτό όμως δεν είναι πάντα δεδομένο, και εδώ χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια απο τον ίδιο τον ερασιτέχνη αθλητή να δαμάσει τον εγωισμό του αλλά και το καθημερινό βάρος που ελπίζει να ξεχάσει για 1-2 ώρες σε κάθε προπόνηση. Μερικές φορές θέλει παραπάνω προσπάθεια απ_ οτι φαντάζεσαι και παρόλο που όλοι ξεκινούν με καλές και ευγενικές διαθέσεις πολύ σύντομα με το που καταφέρεις μια ρίψη στον ίδιο, ξεκινάει αυτός ο πόλεμος της έντασης και του εγωισμού. Τα σώματα σκληραίνουν, η δύναμη ανεβαίνει και οι αθλητές μάλλον, χαραμίζουν την ώρα τους αλλά και τη δύναμη τους έτσι ώστε να αποφύγουν την αντε-πίθεση αλλά και να επιτεθούν πάση θυσία πριν λήξη του randori. Το ένα λάθος φέρνει το άλλο, και η λάθος ψυχολογία και η απώλεια για λίγο αντίληψης, οτι ο συναθλητής μας δεν είναι αντίπαλος στο δρόμο αλλά σύμμαχος για να βελτιώσουμε και τη φυσική μας κατάσταση αλλά και τεχνική μας - φέρνει τραυματισμούς. Συνήθως μικροτραυματισμούς αλλά μερικές φορές ακόμα χειρότερους.
Είναι πραγματικά απίστευτο αλλά τις περισσότερες φορές που ένας αθλητής θα βγει εκτός είναι αποτέλεσμα της απώλειας ελέγχου - ψυχολογικού κυρίως και όχι άγαρπης κίνησης. Εξάλλου το μυαλό ελέγχει το σώμα :).
Δεν έχω καταλήξει ακόμα ποια είναι η σωστή μεθοδολογία για να τιθασεύσεις έναν ενήλικα με καλές μεν προθέσεις, αλλά όχι τόσο δουλεμένο ψυχισμό και εγωισμό για να δεχτεί την πτώση του ξανά και ξανά κατά τη διάρκεια της προπόνησης. Η εύκολη απάντηση είναι οτι δεν είμαι ΄_δάσκαλος ούτε του Judo ούτε και κανονικός και είμαι σίγουρος οτι θα υπάρχουν κάποιες γνωστές ή μη μεθοδολογίες.Θα ήθελα κάποια στιγμή να μελετήσω το θέμα παραπάνω.
Παρατηρώ οτι μερικοί είναι δεκτικοί στα λόγια και με τον καιρό μπαίνουν στο πραγματικό πνεύμα του Judo που ορίζει τον σεβασμό προς τον συναθλητή και συνάνθρωπο ως πολύ σημαντική αξία - όχι μόνο μέσα στο τατάμι αλλά και έξω. Άλλοι είναι πιο δεκτικοί_΄ σε μια λίγο πιο έντονη δραστηριότητα όπου τον πρώτο καιρό καταρρέει η εικόνα που είχαν για τον εαυτό τους - οτι τίποτα δεν τους ρίχνει κάτω ή οτι είχαν κάνει παλιότερα και ξέρουν. Άλλοι δεν αλλάζουν ποτέ! Αυτοί για μένα είναι και οι χειρότεροι μαθητές .ίσως μια ουσιαστική αποτυχία να κατανοήσουν τη φιλοσοφία του αθλήματος.
Έχουν πολύ ενδιαφέρον όλοι αυτές οι παρατηρήσεις γιατί επι της ουσίας μπορείς να τις δεις σε άλλες μορφές στην καθημερινότητα μας. Όσο για μένα, αν σκεφτώ σε πια κατηγορία θα με έβαζα, νομίζω οτι καταφέρνω να διατηρώ το κεφάλι κάτω και να συνεχίζω να ρισκάρω όσο μπορώ και αντέχω για να πέφτω. Είμαι σίγουρος οτι πρέπει πέσω πολλές φορές ακόμα πόσο μάλλον αν θέλω να δω το όνειρο μου να γίνεται πραγματικότητα και να καταφέρω να πάρω τη μαύρη ζώνη. Ίσως σαν αντίδραση ή μάλλον καταπίεση άλλων πτυχών της προσωπικότητας μου που .είναι πιο .έντονες. Κανείς δεν είναι τέλειος after all - αλλά με το Judo γίνομαι καλύτερος. Το ίδιο εύχομαι και για εσάς.