ξενιτιά - going home

Θα μπορούσα να γεμίσω τα πόσα χρόνια συγγραφής σε αυτό το blog σε αντίστοιχα post με τον αριθμό των σκέψεων και προβληματισμών για την ξενιτιά, τη μετανάστευση το εξωτερικό.

Στην αρχή, μιας και έρχομαι με ταχύτητα από τον κόσμο του το έκανα το στρατιωτικό μου, νιώθω ξένος. πάντα ήθελα να γυρίσω στη χώρα μου δεν τα έπαιρνα και τόσο σοβαρά. Καθώς περνάει ο καιρός. ο κλοιός σφίγγει, σε τέτοιο βαθμό που πολεμάω, έχω μια κάπως διπλή συζήτηση με τον εαυτό μου, από τη μία το συναίσθημα και από την άλλη η λογική.

Όχι δεν τρελάθηκα και όχι δεν έχω μαζέψει τις βαλίτσες μου και όχι δεν έχω αποφασίσει τίποτα.Ίσα ίσα, οδήγησα (ή τουλάχιστον οδηγώ για την ώρα) τη ζωή σε καταστάσεις και αποφάσεις που με δένουν με τον τόπο του. Όπως σωστά παρατήρησε ένας φίλος όπως και να το δεις έκανες πραγματικότητα ένα όνειρο σου, αγόρασες ένα σπίτι στο μέρος που ήθελες, είναι μια εξέλιξη για τη ζωή σου. Μικρο- μέσο αστική ζωή μου θα προσδιόριζα εγώ, για να μην κατηγορηθώ για μεγαλομανία (ξανά). Αλλά ναι είναι μια αλήθεια, δύσκολη μεν (για την τσέπη μου) αλλά ουσιαστική και μεγάλη αλλαγή για μένα.

Αλλά είναι πια αυτή η καθημερινή τριβή με διαφορετικούς ανθρώπους, διαφορετικών στρωμάτων και από διαφορετικά σύνολα του κοινωνικού μου κύκλου, μοιράζομαι έναν καφέ ή 10 λεπτά στον δρόμο καθώς γρήγορα προσπαθείς να πεις τα νέα σου.

Ο επαγγελματίας σου λέει οτι βλέπει αδιέξοδο και δεν ξέρει πως θα συντηρηθεί η επιχείρηση του μιας και το γενικότερο κλίμα τραβάει το πράγμα προς τα κάτω, το κατανοείς συμφωνείς. Οι πιο κοντινοί σου άνθρωποι δηλώνουν ασφυξία, δε βλέπω μέλλον, δε βλέπω ελπίδα, δε θέλω να γυρίσω πίσω, θέλω να προσπαθήσω εδώ ('εξω'),τους καταλαβαίνεις, ακούς τον προβληματισμό, βρίσκεις λογική την απόφαση τους.

Παρόλα αυτά, για να είμαι ειλικρινής απλά παραμένω σταθερός στο όνειρο μου, αυτό που πάντα ήθελα από τα 19 μου, όταν δηλαδή πρώτο έφυγα από το σπίτι και έζησα στην Αγγλία. Ήθελα να γυρίσω πίσω, αλλά αρκετά με τους συναισθηματισμούς, τους έχω περιγράψει πολλές φορές εδώ, ίσως πιο πολύ για να κάνω έναν διάλογο ξανά με τον εαυτό μου, να δικαιολογώ τη θέση μου σε καταστάσεις και στιγμές που έλεγα από μέσα μου τι κάνω εγώ εδώ, γιατί ασχολούμαι με αυτό ή το άλλο .

Όσο περνάει ο καιρός, μαθαίνω να τιθασεύω τον συναισθηματισμό και ίσως οικογενειακά βιώματα, ως παιδί ναυτικού γαρ. Που σταματάει το συναίσθημα που ξεκινάει η λογική. Ποια είναι τα λογικά σημεία αυτή τη στιγμή, τα οποία πέφτουν στο τραπέζι, γιατί μένω ακόμα εδώ, γιατί δε γεμίζω τη βαλίτσα μου και. γεια σας.

Η απάντηση που δίνω είναι απλή, είναι η δουλειά και νομίζω τελικά είναι και ο λόγος για το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων. Υπάρχει και ένα μικρότερο ποσοστό θέλει να φύγει για να ξεφύγει από κάτι εδώ στη χώρα, αλλά νομίζω οτι δεν ανήκω σε αυτό.

Είναι πια φανερό οτι ο συναισθηματισμός μου θα χανόταν με μιας αν έπρεπε ξανά - να βρεθώ στην αγορά εργασίας όπως πέρσι και να κάνω μια βόλτα.Ωραίο το σπίτι, ωραίο το προάστιο μου αλλά αν δεν μπορώ να συντηρώ την κατάσταση τότε θα είναι δύσκολα. Ναι τα πράγματα έχουν γίνει χειρότερα και η αλήθεια είναι οτι ένα χρόνο μπροστά αν αποφάσιζα να αλλάξω δουλειά μάλλον δύσκολα θα έμενα Ελλάδα.

Τελικά που καταλήγω; Πουθενά. δεν μπορώ να εκλογικεύσω πια καμία απάντηση για κάνενα ή καμία συμβουλή. Η κατάσταση είναι πια τόσο ρευστή που οι αποφάσεις μερικές φορές μας προλαβαίνουν με τη μορφή εξελίξεων. δεν μπορώ να ξέρω τι θα ξημερώσει τον άλλο μήνα αν και γενικότερα το άγχος μου είναι σε κλίμακα μερικών ετών. Το αντίστοιχα ανύσηχο είναι οτι η κατάσταση και η αγορά δε σου δίνει μια ελπίδα οτι θα δημιουργηθούν έστω και αργά νέες ευκαιρίες, μια νέα αρχή μια καθαρή αρχή όπου θα λες κάνω υπομονή τώρα κρατάω με τον α ή τον β τρόπο_ γιατί το μέλλον ίσως είναι καλύτερο.

Το μέλλον στην Ελλάδα γίνεται χειρότερο και δεν το λέω γιατί θέλω να τα γράψω δακρύβρεχτα μιας και είναι της μόδας, θα γίνει χειρότερο πιστεύω, γιατί προσωπικά έχω χάσει την πίστη μου στην ικανότητα του μέσου Έλληνα, στη χώρα γενικότερα.Έχω χάσει την πίστη μου σε αυτό που με περιβάλλει κάθε μέρα από τη στιγμή που ξυπνάω και βγαίνω στον δρόμο. Το μεγάλο λάθος μου ή μάλλον, ανωριμότητα είναι οτι δεν είχα την ωριμότητα ή την εξυπναδα ή όπως θες πες το να το γράψω να το συζητήσω και πιο παλιά, γιατί και εγώ όπως και όλοι μας είχαμε κουκουλωθεί σε κάποιο σύννεφο. Ίσως δεν είμαι και τόσο μακρία από τον μέσο Έλληνα που τόσες φορές αναθεματίζω, και αρκετοί με κατηγορούν για τη φρασεολογία. Είναι μια εικόνα που περιγράφω από τον συνάθρωπο σου που παρκάρει στη διάβαση των πεζών, από αυτόν που κλέβει εσένα το κράτος τον οποιονδήποτε, από τον κουτοπόνηρο μπλα μπλα μπλα.Ήθελα να πιστεύω οτι είμαι λίγο καλύτερος ίσως όχι σημαντικά;

Όπως και να έχει, what to do? Adapt .Είναι καλύτερο να έχεις μια ξεκάθαρη εικόνα και να την αποδέχεσαι από το να την ζεις αλλά να μην την αποδέχεσαι. Συνεχίζουμε όσο επιπλέουμε. Όταν ξαφνικά κάτι μας τραβάει προς το κάτω ο κάθε ένας μας θα κάνει αυτό που πρέπει.