τον τελευταίο καιρό

Το 99% των τηλεφωνημάτων που δέχομαι από φίλους και γνωστούς, έχουν την ίδια θεματολογία και την ίδια ένταση. Η κρίση, η οικονομική δυσκολία, τα επαγγελματικά αδιέξοδα, το αβέβαιο μέλλον σε συνδυασμό με ένταση στη φωνή, στο νεύρο στην απόγνωση.

Όσο περνάει ο καιρός συνειδητοποιώ οτι ο κοινωνικός μου κύκλος (ίσως και εγώ δεν ξέρω) είναι λίγο πριν την ψυχολογική κατάρρευση. Ισορροπεί μεταξύ φθοράς / αφθαρσίας και του ένστικτου της επιβίωσης. Από ανθρώπους που δεν έχουν καν δουλειά μέχρι ανθρώπους που ναι μεν έχουν αλλά τα βγάζουν δύσκολα πέρα. δε θα βγάλω και τον εαυτό μου απέξω - έχω αλλάξει μέσα στον τελευταίο χρόνο αρκετές συνήθειες και αναμένω να αλλάξω και άλλες.

Τόσα χρόνια άγαρμπα και ίσως χωρίς ολοκληρωμένη άποψη και φιλοσοφία - έχω εκνευριστεί (μάλλον εκραγεί) με τα κακώς κείμενα της χώρας μας. Έχω γράψει άγρια και άγαρμπα. Για μένα όλα έχουν σημασία, τα πιο μικρά και πιο μεγάλα της καθημερινότητας μας, συνήθειες, σημάδια έλλειψης πολιτισμού. δε λέω οτι μπορούσα να δω ολοκληρωμένη την εικόνα καταστροφής - σε κάποιο επίπεδο ζούσα και εγώ το δικό μου μικροαστικό όνειρο - στη λάθος χώρα.

Τώρα, τώρα δε μου κάνει καθόλου εντύπωση που όλα χάνουν τη λάμψη τους. Από τον συνάνθρωπο μου στη διπλανή πόρτα που πετάει σκουπίδια στον δρόμο, οδηγεί σαν μανιακός, δεν είναι ευγενικός ή είναι απίστευτα ανήθικος μέχρι την πολιτική ηγεσία - είμαστε όλοι υπεύθυνοι για αυτό το μπουρδέλο - έμμεσα ή άμεσα.

Τώρα στο τηλέφωνο ακούω σιωπηλά φίλους και γνωστούς να λένε την άποψη τους και δεν ξέρω τι να πω, δεν ξέρω τι είναι σωστό και όχι. Για κάποιο λόγο δεν μπορώ πια να οργιστώ όπως παλιά - ίσως τότε η οργή να είχε τη βάση της στην πεποίθηση μου οτι υπάρχει καλύτερος, ορθότερος τρόπος να καλυτερεύσουν τα πράγματα. Τώρα δεν έχω οργή έχω αποδεχτεί το μεγαλείο της μικρότητα μας σαν κοινωνία και σαν χώρα. Έχω κουραστεί πια με τις φιλοσοφίες και τις απόψεις, τον προστατευτισμό εθνικό ή πολιτισμικό, τη βαθιά συντηρητική αντίληψη του μέσου Έλληνα για το οτιδήποτε, οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό.

Παλιότερα μου έκαναν εντύπωση αρνητική κάποιοι λίγοι γνωστοί που τόνιζα τη γελοιότητα της πραγματικότητας μας - έλεγα από μέσα μου οτι μάλλον είναι δικό τους θέμα, ίσως είναι πιο οργισμένοι και από μένα και δε βλέπουν οτι υπάρχει ελπίδα. Τελικά, είχαν δίκιο.

Αυτή η Ελλάδα όπως είναι τώρα, με τις αντιλήψεις σαν κοινωνία, οικονομία δεν αξίζει να σωθεί και όπως φαίνεται δηλαδή δε θα σωθεί. Ακόμα και η γενιά που εκπροσωπώ, κατάφερε να δηλητηριαστεί αρκετά χρόνια από την ψεύτικη πραγματικότητα που τώρα θα διαλυθεί. Δε νομίζω οτι θα σώσουμε τίποτα. Ο μόνος στόχος που έχω θέσει είναι ο παρακάτω.

Να μεγαλώσω τα παιδιά μου (αν κάνω και αν μπορέσω να τα υποστηρίξω) έτσι ώστε να μην είναι αμόρφωτοι, μέτριοι, αγενείς, επιφανειακοί, ανήθικοι και τεμπέληδες'. Ίσως, έτσι συμβάλλω σε ένα μικρό βαθμό σε κάποια βελτίωση του όποιου κλίματος και κατάστασης - σε κάποια μελλοντική χώρα όπως η Ελλάδα.

Πολλά πράγματα στη χώρα μας ήταν μέτρια, τώρα το βλέπετε ξεκάθαρα - βγες έξω από την πόρτα και ξεκίνα να μετράς.

Όσοι θα μου πουν για το ένδοξο μεγαλείο, για τη δύναμη του Έλληνα, για την εθνική υπερηφάνεια - θα τους πω να τη βάλουν εκεί που ξέρουν. Δεν υπάρχει τίποτα.

Ήταν όλα μια μέτρια ψευδαίσθηση (εξαιρετικό άρθρο)