.η ευτυχία να είσαι δάσκαλος

Όταν έχω άγχος γράφω και σήμερα είναι μία από αυτές τις μέρες. Θα ασχοληθώ με κάτι θετικό ή τέλος πάντων κάτι μου που έφτιαξε το κέφι πριν από μερικές ώρες. Εδώ και κάποιους μήνες στη σχολή μας (Judo) οι δάσκαλοι έχουν αποφασίσει να βάλουν 2 πιτσιρικάδες από το τμήμα των παιδιών. Η λογική είναι να τους προπονούν με πολύ μεγαλύτερους για να δυναμώσουν, να αποκτήσουν εικόνες από πιο δύσκολες τεχνικές και φυσικά σε μερικους μήνες θα αντιπροσωπεύσουν τον σύλλογο στα αντίστοιχα πρωταθλήματα. Οι πιτσιρικάδες αυτοί πραγματικά είναι ένα από τα πράγματα που με γεμίζει αισιοδοξία κάθε βράδυ. Αντίστοιχα με γεμίζει μεγάλο ενδιαφέρον αλλά και μελαγχολία γιατί ένα από τα πολλά πράγματα που θα ήθελα να κάνω στη ζωή μου (πάρτο σαν μια γενική εικόνα) είναι να διδάξω.

Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, είναι απίστευτη η ευχαρίστηση που μπορείς να πάρεις όταν μεταδόσεις γνώση εμπειρία και θεωρώ οτι όσοι είναι δάσκαλοι τουλάχιστον σε αυτό το σημείο παίρνουν μια απίστευτη ικανοποίηση από τη δουλειά τους, για κάποιο λόγο τη ζηλεύω. Είναι μεγάλη δύναμη να μπορείς να έχεις τον πρώτο λόγο στο να πλάθεις μικρούς χαρακτήρες, να τους τονώνεις το ηθικό, να τους θέτεις όρια αλλά και να τους δείχνεις τις δυνατότητες τους, να τους _προπονείς΄ για πράγματα βασικά όπως η ηθική, η ευγένεια, ο σεβασμός η ευελιξία. Σίγουρα σε μια άλλη ζωή θα ήθελα να γίνω δάσκαλος και να μπορώ να παίρνω μέρος σε αυτή την μαγική κατάσταση. Θεωρώ δε το επάγγελμα τους αρκετά σημαντικό για την κοινωνία μας. Αν υπάρχει μια ελπίδα για να διορθώσουμε τα άσχημα μας σαν λαός (και έχουμε πολλά) είναι μέσα από 2 πράγματα, όπως πολλές φορές σχολιάζουμε με τον καλύτερο μου φίλο. Η οικογένεια και το σχολειο. Δεν είναι τυχαίο οτι και τα 2 περνάνε κρίση στις μέρες μας - υπολειτουργούν. Η οικογένεια είναι ευθύνη του καθένας μας, εφόσον δημιουργήσουμε μια, το σχολείο είναι ευθύνη πάλι κοινωνική - συλλογική.

Έχουν πλάκα που λες οι πιτσιρικάδες. Ο ένας είναι στο γυμνάσιο (το μεγάλο αστέρι που θα φέρει και μετάλλιο μάλλον) και ο άλλος δημοτικό. Τυχαίνει Λοιπόν, να προπούμαι πολλές φορές με τον μικρότερο. Παιδάκι ουσιαστικά. Τις πρώτες εβδομάδες ήταν με το χαμόγελο στα χείλη,νόμιζε οτι η προπόνηση ήταν κάτι μεταξύ της προπόνησης παίδων απλά πιο έντονη. Έτυχε να τον αναλάβω εγώ και να μου δοθεί ένας ρόλος - προστασίας μέσα στο τατάμι αλλά και ελέγχου. Η απίστευτη χαρωπή και ευδιάθετη διάθεση που κατέληγε στο να κάνει πλάκα και να μην προπονείται - έπρεπε να σταματήσει.

Προπόνηση με την προπόνηση τον παρακολουθούσα με αυστηρό βλέμμα στην αρχή χαμογελούσε (παιδάκι), μετά ξεκινήσαμε να μιλάμε πιο πολύ. Ένα ΄τζαρτζάρισμα΄ για σοβαρότητα σε συνδυασμό με την ανάγκη του να αποδείξει οτι έχει θέση στον κόσμο των μεγάλων έφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αν θες να παλεύεις σαν μεγάλος θα πρέπει να έχεις σοβαρότητα αν όχι τότε η θέση σου είναι πίσω με τους μικρούς. Όχι απάντησε η θέση μου είναι εδώ, ωραία λοιπόν βάλε δύναμη, τράβα πιο δυνατά και σταμάτα να χασκογελάς όταν πέφτεις κάτω. Μέρα με τη μέρα τα ίδια. Μετά από εβδομάδες, έρχεται χαιρετάει, κάνει υπόκλιση με αυστηρό βλέμμα, χαμογελάει λίγο και ξεκινάει την προπόνηση. Ο σκοπός είναι να δυναμώσουν αλλά το πιο σημαντικό για μένα δεν είναι αυτό είναι να αποκτήσουν αυτοέλεγχο, να συνειδητοποίησαν τι δύναμη μπορεί να έχουν και να την χρησιμοποιούν σωστά.

Αφού λύσαμε τα πρώτα παιδικά χαχανίσματα - μέσα από την άθληση έπρεπε να βγει και το αίσθημα της επιβίωσης και της βελτίωσης. Μετά από κάθε καλή κίνηση πρέπει να ακούσει ένα μπράβο - τότε στην επόμενη πτώση με το που πάει να κατεβάσει το κεφάλι κάτω απογοητευμένος ή όταν αρχίζει και βαριέται το τρέξιμο - μια αυστηρή ματιά στον συναθλητή του (εμένα) τον βάζει σε τάξη. Όταν έρχεται κοντά και πάει να ρίξει αλλά το κάνει βαριεστημένα - η προπόνηση σταματάει και λαμβάνει ένα ΄αυτό δε θα βγάλει πουθενά - ρίξε βάλε δύναμη'.

Μόλις ξεκίνησε να ρίχνει μέρα με τη μέρα παρατήρησα μια μεγάλη αλλαγή. Τώρα πια ερχόταν μόνος του και ζήταγε να παλέψει με μεγάλους, έπαιρνε μόνος τους πρωτοβουλίες αλλά γούσταρε ακόμα πιο πολύ - μια άτυπη χειραψία που συνηθίζουμε να κάνουμε μετά και στο τέλος της μαχής δείγμα σεβασμού στον συνάνθρωπο απέναντι. Τον παρατηρώ να χτυπάει το χέρι δυνατά κάτι σαν γουστάρω, είμαι εδώ, πιο δυνατά_ και όταν του λες πόσο σωστά έκανε μια κίνηση τον βλέπεις μεγαλώνει 20 πόντους και στην επόμενη του κίνηση μπαίνει ακόμα πιο δυνατά.

Ελπίζω να αξιωθώ μετά από πολλά χρόνια να μπορέσω να διδάξω judo ή γενικότερα να διδάξω οτι μπορεί αν ξέρω σε νεότερους ανθρώπους - στιγμές όπως η παραπάνω που ο μικρός μέρα με τη μέρα άρχισε να νιώθει τι κάνει και δηλώνει με το δικό του παιδικό τρόπο παρών στον κόσμο των μεγάλων σου φτιάχνουν τη διάθεση - μέσα σε μια καθημερινότητα που σου θυμίζει οτι αξίες και το μέτρο έχουν χαθεί!