το μυστήριο με το χαλάκι και ο μικρός Πάρις!

Από την ημέρα που μπήκα στο σπίτι μου, παρατηρώ κάθε απόγευμα όταν γυρίζω από τη δουλειά το χαλάκι της εξώπορτας σε θέσεις παράλογες ανάποδα στους άλλους τοίχους, πάνω στα σκαλιά, πάνω σε άλλη πόρτα ακόμα και σε άλλο όροφο. Είναι φανερό οτι κάποιος δε με γουστάρει ή απλά παίζει μαζί μου! Έχει πλάκα όμως γιατί κάθε μέρα αναρωτιέμαι που θα το βρω Είχα σκεφτεί μήπως και το κολλήσω για πλάκα κάποιο βράδυ και αφήσω σημείωμα από κάτω. χαχα!

Δεν χρειάστηκα αρκετό χρόνο για να καταλάβω οτι ο μικρός μου γείτονας ένας 9 χρονος κατάξανθος μπόμπιρας ο οποίος μου θυμίζει τον εαυτό μου όταν ήμουν μικρός και τον οποίο λένε Πάρι (τι σύμπτωση) παίζει μαζί μου. Τον πετυχαίνω τα απογεύματα καθώς φουριόζος κατεβαίνει με το ποδήλατο του ή πολλές φορές κοντοστέκεται χωρίς να μιλάει και βλέπει το σπαστό μου ποδήλατο καθώς το ανεβάζω. δε μιλάει αρκετά. δε δίνει και σημασία άσε που μπορεί να με υποπτεύεται ή φοβάται.

Σήμερα όμως το μυστήριο λύθηκε. Καθώς γύρισα από την προπόνηση τον βρήκα έξω απ_ την πόρτα να μυξοκλαίει. Τα μάγουλα του είχαν κοκκινίσει, η μύτη του έτρεχε και σιγο μουρμούριζε _μα είναι μέσα, που είναι, είχες πει οτι δε θα φύγεις'. ξανάβγαίνω από το σπίτι, ανοίγω το φως και πιάνουμε κουβέντα. Ο γείτονας είχε φοβηθεί οτι θα έμενε απέξω και μακριά από την μαμά του (αγοράκι δε). Αφού προσπαθήσαμε την προσέγγιση παιχταρά μου, μεγάλε μου, θες να πάρουμε τηλέφωνο μετά συνεχίσαμε με _έλα να κάτσουμε μέσα, θα σου βάλω να παίξεις playstation (ευκαιρία να το ανοίξω δηλαδή) αλλά ευγενικά αρνήθηκε. Από τη μία σκέφτηκα καλά έκανε το παιδάκι, σου λέει που σε ξέρω ρε φίλε, εγώ μόνο το πατάκι σου αλλάζω κάθε μέρα και σπάω πλάκα μαζί σου αν είσαι τίποτα παράξενος;

Τα κλάματα όμως δε σταμάτησαν και με έπιασε η καρδιά μου - γιατί έχω και μια ευαισθησία. Άφησα την πόρτα ανοιχτή για να μη φοβάται, έτρεξα στην κουζίνα έβαλα 2 ποτήρια πορτοκαλάδα ένα για μένα ένα γι αυτόν, έβγαλα και ένα μικρό σκαμπό να κάτσει και πιάσαμε την κουβέντα. Στους μεγάλους πάντα ρωτάω τι κάνεις, τι σπουδάζεις με τι ασχολείσαι είναι η αυτόματη ρουτίνα μου. Στους μικρούς τι τάξη πας, που πας σχολείο και αν διαβάζεις. Τώρα που το σκέφτομαι μάλλον, τους ξενερώνω όλους με αυτές τις ερωτήσεις αλλά απλά θέλω να ξεκινήσω μια συζήτηση τίποτα πιεστικό! Ο Πάρις μάλλον, δεν ενδιαφέρεται και πολύ για το σχολείο άσε που δεν ξέρει πως το λένε το σχολείο που πάει (φανερό μιας και κάθε απόγευμα είναι κάτω) αλλά έτσι όπως είναι και τα σχολεία στην Ελλάδα δεν τον κατηγορώ - βαρετά σε μεγάλο βαθμό και μόνο στις προσπάθειες των εκάστοτε δασκάλων μπορούν οι γονείς να ελπίζουν οτι το παιδί τους θα καταφέρει να βρει κάτι ή να ανακαλύψει κάτι εκτός από τις πάγιες γνώσεις.

Σουρεαλ η σκηνή Λοιπόν, οι 2 Πάριδες, στην πόρτα να τα λένε και ξάφνου το πρόσωπο του αλλάζει ακούει ασανσερ - ήρθε η μαμά μου φώναξε. Δίνει το ποτήρι πίσω ανοίγει την πόρτα και με το που βλέπει τη μάνα του - ηρεμεί. Πού είσαι φώναξε και μετά πιάστηκε στα χέρια της. Ο παιχταράς μου τα είχε χρειαστεί.

Πιστεύω οτι αύριο το χαλάκι θα είναι στη θέση του!