το μικρό μου δυάρι

Θυμάμαι ακόμα το πρώτο βράδυ που έμεινα εδώ. Δεν ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που είχα φύγει από το οικογενειακό σπίτι. Έχω φύγει απο τα 19 μου με τις σπουδές έξω, αλλά ήταν η πρώτη φορά που στην Ελλάδα δεν ήμουν με τους ανθρώπους που αγαπούσα. Άργησα να το κάνω ομολογώ, αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ. Αν δεν ζήσεις μόνος σου δε θα καταλάβεις ποτέ τα δύσκολα της καθημερινότητας, δε θα πιεστείς αρκετά για να φέρεις την ζωή σου εκεί που πρέπει δε θα μάθεις να συμβιβαστείς! 3 χρόνια πέρασαν στο μικρό δυάρι, πέρασαν φίλοι, καλές κακές στιγμές, έρωτες, γέλια και κλάματα. Σήμερα απο το πρωί το αδειάζω με μια γλυκιά ανάμνηση για όλα όσα πέρασα εδώ. Λίγο πιο μακριά με περιμένει ένα άλλο σπίτι, ένα όνειρο ζωής που στα 31 γίνεται πραγματικότητα και ελπίζω να ακολουθήσουν και άλλα!

Πάμε καλά μου μπράτσα το παρελθόν έχει ένα ειδικό βάρος με το 1 .2 .3