ένα ακόμα αντίο .

Τα τελευταία 2-3 χρόνια νιώθω οτι πραγματικά μεγαλώνω. Ίσως είναι και οι ευθύνες που σιγά σιγά νιώθω οτι συσσωρεύονται στους ώμους μου (όχι οι φιλοσοφικές αλλά οι πραγματικές), λίγο οι συμβιβασμοί που πρέπει να κάνεις σε όλα τα επίπεδα. Οι σφαλιάρες από τα αναπάντεχα της ζωής πονάνε πιο πολύ πια και πρέπει να σηκώνεσαι καταρχήν μόνος σου.

Το κοντέρ σε λιγότερο από 2 μήνες θα γράψει 31 αλλά αυτό δε σταματάει τελικά με τίποτα το γεγονός οτι υπάρχουν στιγμές που είσαι παιδί. Παλιότερα είχα γράψει για ένα μικρό ξανθό μπόμπιρα που σέρνεται μυξοκλαίγοντας στους διαδρόμους του Ανατολικού Αερολιμένα. Αυτό το κομμάτι μου παρά τα 31 μου χρόνια δεν έχω καταφέρει να το ανδριέψω να το κλείσω σε ένα βλέμμα σε μια ματιά. Πάντα σε αυτή την αγκαλιά την πρώτη και την τελευταία πριν κάθε ταξίδι του πατέρα μου - νιώθω παιδί - έτσι και σήμερα ξανά. Αυτή την αγκαλιά και το αντίο δεν το καταλαβαίνει κανείς - δεν είναι το αντίο του _μου τη βάρεσε και έφυγα', δεν είναι το αντίο του _φεύγω για ένα καλύτερο άυριο', δεν είναι το αντίο του κύκλου που ολοκληρώνεται. Είναι το αντίο της ανάγκης που πρέπει να σπάσει αλλά και να διατηρήσει συνάμα αυτό που λέμε οικογένεια. Είναι μια υπόσχεση μια υλοποίηση της πραγματικής οικογένειας, ένα σημάδι των δεσμών της.

Όσο περνάνε τα χρόνια νιώθω βαθιά μέσα μου οτι η οικογένεια είναι το πρώτο πράγμα σε αυτό τον κόσμο που θα σε στηρίξει με ανιδιοτέλεια και το παντοτινό σου στήριγμα - πιο πάνω απ'όλους τους άλλους. Μέχρι, μέχρι να σφίξεις τα χέρια και τους ώμους σου και να ξεκινήσεις τη δική σου, με την ίδια αγάπη και με την ίδια δύναμη στην αγκαλιά σε αυτούς που την απαρτίζουν. Νιώθω οτι έχω καθήκον να στηρίζω αλλά και να φανώ ακόμα πιο δυνατός στο μέλλον να στηρίξω τη δική μου νέα οικογένεια.

Το αντίο κάθε χρόνο στον πατέρα μου και η ευχή για καλές θάλασσες είναι ένας ακόμα λόγος να ονειρευτώ τα δικά μου παιδιά κάποια στιγμή, τα οποία θα ήθελα να μεγαλώσω με την ίδια ίδια δύναμη στην αγκαλιά και τις ίδιες ηθικές αξίες.

Καλά ταξίδια .captain.