το ελληνικό γελοίο μεγαλείο.

Στην Ελλάδα μας έχει φάει η λαγνεία του ένδοξου παρελθόντος, η μεγαλομανία και τα διάφορα εθνικά και πολιτικά μας συμπλέγματα. Καθώς ταξιδεύω μία στο τόσο στην Ευρώπη διακρίνω άλλοτε χωρίς δισταγμό και άλλοτε με ευγένεια αυτό το βλέμμα της ντροπής. Τα ανέκδοτα και οι ερωτήσεις για τους κουτόφραγκους Έλληνες. Δεν ξέρω αν το έχετε πάρει χαμπάρι - αλλά έξω γελάνε μαζί μας και μάλιστα big time. Επειδή αγαπάω και ακόμα νιώθω υπερήφανος που είμαι Έλληνας άλλο τόσο ντρέπομαι τα τελευταία χρόνια. δεν μπορώ να το σταματήσω, δεν μπορώ να σταματήσω την λογική και την πραγματικότητα που εξελίσσεται μπροστά μου. Όσο και να θέλω να το παίξω χαλαρός για κάποιο λόγο νιώθω άσχημα που στα τραπέζια γνωστών μιλάνε για την Ελλάδα και γελάνε ή κατακρίνουν. Οι πιο πολλοί είναι άνθρωποι σαν και μας δεν κάνω παρέα με πολιτικούς ούτε image makers αλλά θα ήθελα να μη γελάει κανείς με τη χώρα μου και την κατάσταση της. δεν μπορώ να τους σταματήσω, να τους πω τι οτι δεν φταίγαμε εμείς, οτι φταίει μόνο το euro και οι Αμερικάνοι. Το να αγαπάς την πατρίδα σου δεν είναι να παίρνεις ένα ματσούκι και να χειροδικείς ενάντια σε κάθε καημένο που βρίσκεται μπροστά σου. Νομίζουμε οτι όλοι οι μετανάστες γουστάρουν να βρίσκονται στην Ελλάδα, μια ξεπεσμένη χώρα σε σχέση με αυτό που τους υποσχέθηκαν. Αυτοί με τα όπλα στο χέρι που τώρα προασπίζουν με το δικό τους τρόπο το νόμο και τάξη μάλλον, ξέχασα οτι μεγάλο ποσοστό των σύγχρονων ελληνικών οικογενειών είχαν μετανάστες στην Γερμανία, την Αμερική την Αυστραλία. Απ΄οτι έμαθα σαν παιδί ο Γερμανός δε θεωρούσε τον παππού μου που δούλευε στις φάμπρικες και στους δρόμους κάτι το ιδιαίτερο - αλλά δεν τον λιντσάρισε ποτέ.

Φυσικά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός οτι όχι μόνο πρέπει να βρεθούν οι υπαίτιοι του εγκλήματος στο κέντρο αλλά και να τιμωρηθούν παραδειγματικά! Αυτό σίγουρα δε θα λύσει το πρόβλημα της οικογένειας που έχασε αυτό τον άνθρωπο άδικα. Ποιος θα ήθελε να είναι στη θέση τους ποιος όσο και αν όλοι δείχνουν τη μεγαλοσύνη τους και κατανόηση - κανείς μας δεν μπορεί να καταλάβει τον πόνο τους. Εδώ πεθαίνει ένας δικός σου άνθρωπος από βαθιά γηρατειά και δεν μπορείς να το χωνέψεις πόσο μάλλον, μια δολοφονία.

Όταν Λοιπόν, έχω λάθος πιστεύω πάντα οτι χρέος μου είναι να κοιτάξω το δικό μου μερίδιο της ευθύνης και να λάβω μέτρα πριν ξεκινήσω να καταλογίζω ευθύνες. Νιώθω οτι μόνο μικρή μερίδα του Ελληνικού λαού είναι έτσι και αυτό δείχνει και η σημερινή κατάσταση. Η χώρα μας έχει βασικό πρόβλημα ανομίας συνειδητής και μη. Ούτε εμείς οι ίδοι οι πολίτες σεβόμαστε τα πιο μικρά ούτε τα πιο μεγάλα. Επιλέγουμε πολιτικούς με την ίδια λογική που δε θα σεβαστούν την ψήφο μας ούτε τη χώρα μας. Φοροδιαφεύγουμε, πετάμε την τσίχλα μας έξω από το παράθυρο, παρανομούμε στους δρόμους είμαστε οι απόγονοι των τσιφλικάδων είτε αυτό είναι μια έκταση μια δουλειά ή μια θέση parking έξω από το σπίτι που βάζουμε κουβά για να μη μας την πάρουν. Όταν αυτή η ανομία γίνεται de-facto και η κατάσταση ξεφεύγει και εξωτερικοί παράγοντες όπως μετανάστες είναι μέρος της - τότε ξυπνάνε - αναζητούμε μάρτυρες να σταυρώσουμε και να επανα-προσδιορίσουμε τη σχέση μας με τους νόμους. Μια σχέση που την έχουμε χάσει εδώ και καιρό.

Αν εμείς οι ίδοι δεν αλλάξουμε ΤΩΡΑ απο τα πιο μικρά και πιο μεγάλα η κατάσταση θα γίνεται πιο ζοφερή. Σήμερα ήταν ένας μετανάστης αύριο ένας δικός μας, μεθαύριο ομάδες ανθρώπων.

Έλληνες τσιφλικάδες επαναστατήστε ή ασφάλεια δε βρίσκεται μέσα στα μικρά σας φαίουδα!