last tango to Helsinki

Με τι καρδιά να αφήσεις αυτό τον υπέροχο καιρό και τον ήλιο και να πας στο κρύο. Επαγγελματικές υποχρεώσεις και μόνο. Τελευταίο ταξίδι στο Helsinki αύριο, αυτή τη φορά με λίγο παραπάνω συναίσθημα. Σχεδόν 4 χρόνια δουλειάς από μια ομάδα 15 ατόμων (ίσως παραπάνω) θα κάνει τον κύκλο της και θα κλείσει για μένα. Όταν ασχολείσαι τόσο πολύ καιρό με τη γέννηση και εξέλιξη κάποιου συστήματος το νιώθεις σαν παιδί σου. Ξέρω οτι ακούγεται παράλογο ή μάλλον, υπερβολικό αλλά και τα συστήματα είναι σαν ζωντανοί οργανισμοί. Μεγαλώνουν, εξελίσσονται, έχουν προβλήματα που μερικές φορές δεν μπορείς να τα προβλέψεις, παρακολουθείς την υγεία τους και νιώθεις περήφανος γι_ αυτά. Ήρθε η στιγμή που το 'παιδί_ μας θα το παραλάβει κάποιος άλλος που δε γνωρίζεις, θα του δείξεις μερικά πράγματα αλλά νιώθεις οτι σου αφαιρούν ένα κομμάτι από σένα.

Στο επάγγελμα που είμαι, συχνά μας κατηγορούν για μονόχνοτους και χωρίς ιδιαίτερη συναισθηματική ευφυΐα. Είναι Λοιπόν, κάτι τέτοιες στιγμές που αποδεικνύουμε οτι όλα αυτά είναι υπερβολικά. Γιατί ένας μηχανικός αυτοκινήτων να λέει οτι η μηχανή του τάδε αυτοκινήτου όταν δουλεύει ακούγεσαι σαν να τραγουδάει και ο κόσμος δείχνει να καταλαβαίνει, ή ένας ζωγράφος να κομπάζει οτι το έργο του ΄μιλάει'. Για να φτιαχτεί ένα πληροφοριακό σύστημα θέλει καλή μηχανική και τέχνη

• απλά το εργαλείο μας είναι ο κώδικας.

Τα λέμε τις επόμενες μέρες από την κρύα Φιλανδία - σημαντική γενικότερα η επόμενη εβδομάδα.