Ο δρόμος της εξόδου από την κρίση

Πριν από κάτι μέρες ένας καλός μου φίλος και συνάδελφος - σε μια φωτογραφία στο facebooκ, φωτογράφησε την είσοδο του αεροδρομίου (Ελ.Βενιζέλος) και έγραψε από κάτω _Ο δρόμος της εξόδου από την κρίση'. Δεν ήξερες τι να σκεφτείς να γελάσεις ή να κλάψεις. Πόσο δίκιο είχε.

Εδώ και κάποιους μήνες βλέπεις περιστασιακά ένθετα στα δελτία ειδήσεων για ανθρώπους που φεύγουν, που σκέφτονται οτι θα φύγουν. Κάτι ερασιτεχνικά πλάνα από είσοδο σε προξενεία, περίπατος περίσκεψης προτού κάνουν δήλωση σε κάποια δημοσιογράφο'. Πόσο ψεύτικο φαίνεται.

Έλα όμως που δεν είναι - ειδικά όταν συμβαίνει δίπλα σου!

Χθες το απόγευμα μετά τη δουλειά κατέβηκα στο κέντρο να αγοράσω ένα μικρό βιβλίο - αναμνηστικό, έγραψα στην πρώτη σελίδα μια ευχή για καλή τύχη.Ένας συνάδελφος αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του στο Βέλγιο. Δουλέψαμε μαζί 2 χρόνια σχεδόν. Από τους καλούς συναδέλφους - απο αυτούς που λες μια κουβέντα παραπάνω που σε δένουν οι δύσκολες στιγμές σε ένα project.

Μάλλον, ακούγεται λίγο ευαίσθητο αλλά όταν του το έδωσα έκανα προσπάθεια να συγκρατήσω τα δάκρυα μου.

Δάκρυα για κάποιον που φεύγει (ναι) ή μήπως γιατί αισθάνομαι οτι ίσως σύντομα αναγκαστώ να πάρω μια ίδια απόφαση! Δεν ξέρω ακόμα το σκέφτομαι!

Ο φίλος πιο πάνω(που του έκλεψα τη λεζάντα) συνεχίζει να κάνει βόλτες στο αεροδρόμιο ενώ και κάποιοι άλλοι είναι έτοιμοι να κανουν το ίδιο. Ένας άλλος μου γράφει σε ένα email - Δεν κινείται τίποτα. Αρχίζω και σκέφτομαι εξωτερικό.

Καθώς τους βλέπω δίπλα μου, τους ακούω - συνεχίζω να παραμιλάω μόνος όταν γυρίζω το βράδυ στο σπίτι - θα προσπαθήσω εδώ, θα το πολεμήσω ίσως συμβιβαστώ.

Δηλώνω μπερδεμένος .προβληματισμένος. Σε κάποιες εκλάμψεις λογικής παραμιλάω, καλά που δεν ξεκίνησα να πάρω το σπίτι, δεν έχω χρέος δεν έχω υποχρεώσεις τίποτα.

Μόνο τα 2 της μάτια θέλω να βλέπω κάθε πρωί δίπλα μου και στο τέλος ίσως να πάνε να γαμηθούν όλα!

:/