η ζωή, το αστραπιαίο self check και ένα τρακάρισμα!

Μερικές φορές το αναπάντεχο στην καθημερινότητα μας φέρνει τα πάνω κάτω. Μετά από μια ξεκούραστη εβδομάδα διακοπών η επιστροφή στη δουλειά ήταν κάτι σαν nice thing todo, επιστροφή στο judo και στη δική μου αγαπημένη ρουτίνα.

Μέσα σε λίγα λεπτά όλα αλλάζουν βέβαια.10 παρά 20 καθώς διασχίζω με πολύ χαμηλή ταχύτητα (20-30) μια κακής ορατότητας διασταύρωση, μιας και η γλίστρα στον δρόμο δεν επιτρέπει κάτι άλλο, μετά από μια ωραία προπόνηση- ένα φως από τα δεξιά με τυφλώνει - ο ήχος της λαμαρίνας που σκάει πάνω σε άλλη - λάστιχα μέσα σ τη γλίστρα να μην κάνουν και πολύ θόρυβο.

Μετά αίματα, μια κολόνα να έχει μπει μέσα στο αμάξι και εγώ να έχω σφηνωθεί στη θέση του οδηγού. Το υπόλοιπο αμάξι έδινε την εντύπωση οτι τυλίχτηκε στο στύλο της ΔΕΗ.

Είναι απίστευτο πόσο γρήγορα λειτουργεί ο εγκέφαλος. Το γεγονός οτι ήμουν καλά ένιωθα όλα μου τα άκρα - είχα 100% πνευματική διαύγεια -το self check έγινε στιγμιαία - και μετά για κάποιο παράξενο λόγο αφού είμαι είμαι εντάξει - μου βγήκε ένα κλάμα κραυγή κάτι παράξενο - αλλά κράτησε μια ανάσα.

Το μέτωπο μου αριστερά είχε γεμίζει τζάμια από το παράθυρο του οδηγού, τα ένιωθα να με τρυπάνε - αλλά ήμουν ΟΚ. Σάστισα όταν άκουσα τον σοκαρισμένο άλλο οδηγό αντί να με ρωτήσει αν είμαι καλά - να λέει όχι ρε γαμώτο ρε φίλε με τράκαρες και έχω το άλλο το αμάξι στο συνεργείο. Για μια στιγμή θέλησα να σπάσω το θρυμματισμένο παρμπρίζ και να ορμήξω έξω . Μετά είδα ένα παιδάκι δίπλα του - αργότερα έμαθα οτι ράγισε ένα δάχτυλο του - (φόραγε ζώνη;) και είπα να μην κάνω φασαρία. Από το αμάξι δεν μπορούσα να βγω, end of story. Το τηλέφωνο ήταν στην τσέπη οπότε έπρεπε να πω σε όλους οτι είμαι καλά. Τηλέφωνα πανικός. Ο κόσμος γύρω λίγο νερό και χαρτοπετσέτες να με ρωτάνε αν είμαι καλά. Σε φάση twilight zone το αίμα έτρεχε αλλά δε με ένοιαζε, αισθανόμουν καλά!Η πυροσβεστική με βοήθησε να βγω, και λίγο μετά ένα ασθενοφόρο με πήγε στο κρατικό στην Νίκαια. Δεν έχω παράπονο μέσα στον πανζουρλισμό εκεί μέσα με εξυπηρέτησαν - έβγαλα κάτι μεγάλα κομμάτια γυαλί από το μέτωπο μου, με έραψαν με τσέκαραν και με έδιωξαν.

δεν μπόρεσα να κοιμηθώ το βράδυ - συνειδητοποίησα όταν μπήκα στο σπίτι πόσο κοντά είχα φτάσει στον στύλο. Το κεφάλι μου δε χτύπησε παρά μόνο δέχτηκε το τζάμι πάνω του. Η ζώνη νομίζω με κράτησε πιο σταθερό αν και μερικοί νόμιζαν οτι δεν τη φορούσα - γιατί είδαν το στρίμωγμα και το πως είχε συρρικνωθεί η θέση του οδηγού!Μου έκανε εντύπωση που είπαν όλοι καλά που δε φόραγες ζώνη!

Απο εκεί και πέρα, δεν υπάρχει τίποτα. Πολλές φορές είμαι αγχωτικός με τη ζωή, ζητάω πολλά ή γκρινιάζω για το οτιδήποτε

• αυτό το μάθημα ήταν τεράστιο. Θα μπορούσα να είχα πάθει χειρότερα τα σκεφτόμουν όλο το βράδυ. Σημάδι οτι πρέπει να απολαμβάνω τη ζωή πιο πολύ. Λυπάμαι που ξεσήκωσα τόσους ανθρώπους. Η χαρά μου ήταν τεράστια βέβαια όταν είδα συγκεκριμένα πρόσωπα μαζί μου στο νοσοκομείο. τη σύντροφο μου, την αδερφή μου, τους καλούς μου φίλους (Κώστα, Ηλία, Στέλιο, Πάνο, Ελευθερία σας ευχαριστώ).

Δεν ξέρω πως έγινε τελευταία στιγμή ένιωσα το φως από δεξιά, δεν είμαι κακός οδηγός με την έννοια δεν τρέχω, δεν πιέζω είμαι προσεκτικός - αλλά αυτό λένε θα σου συμβεί μία φορά. Παράσημο τα ράμματα!

Πολλοί άνθρωποι ενδιαφέρθηκαν και τηλεφώνησαν και τους ευχαριστώ πολύ! Εύχομαι σε όλους σας αναγνώστες σταθερούς, αναγνώστες haters να μην βρεθείτε σε ανάλογη θέση, να φοράτε ζώνη, να προσέχετε 2 παραπάνω φορές τυφλές διασταυρώσεις και φυσικα (για να το ακούω εγώ) - να χαίρεστε την ζωή κάθε μέρα - γιατί μπορεί ξαφνικά να έρθει πάνω κάτω ή πλάγια κάτω όπως σε μένα!