η φυγή

Είναι οι στιγμές και οι καταστάσεις που με έχουν κάνει - να σκέφτομαι κάτι δικά μου τα οποία με ταλαιπωρούσαν στην καρδιά και στο μυαλό πιο παλιά. Είναι η φυγή. Η φυγή από τη χώρα μου. Το επάγγελμα μου οι σπουδές μου η μέχρι τώρα εμπειρία αλλά και οι διασυνδέσεις είναι ένα άριστο εργαλείο. Έζησα έξω, δουλεύω τις πιο πολλές φορές για τους έξω, μπορεί να συνεχίζει να γίνεται για καιρό ακόμα, ταξιδεύω σχετικά συχνά.

Θα μπορούσα να βγάλω πιο πολλά λεφτά ναι, θα μπορούσα να κάνω τα διπλάσια από αυτά που έχω κάνει στη χώρα μου ναι, θα μπορούσα να ζήσω πιο μεγάλη ζωή - ναι ίσως με τα χρόνια ναι.(δεν είναι συμβόλαιο η επιτυχία)

Γιατί δεν το κάνω; Η απάντηση είναι προσωπική και δεν αποκαλύπτει καμία γενική αλήθεια ούτε είναι ευαγγέλιο -η απάντηση είναι μέρος του εαυτού μου. Γιατί σιχαίνομαι τη μοναξιά, την αίσθηση του να είσαι ξένος, γιατί παρόλο που δε μοιάζω τόσο για Έλληνας (όπως λένε οι ξένοι γνωστοί μου) όταν αντικρίζω την Αθήνα από το παράθυρο του αεροπλάνου μετά απο κάθε ταξίδι, ηρεμώ.

Δεν είμαι χαζός κανένα νέο παιδί δεν είναι χαζό, όλοι βλέπουμε και ζούμε τις δυσκολίες - δεν ωραιοποιώ καμία κατάσταση. Όλοι ξέρουμε πόσο παράξενα είναι τα πράγματα. Απο την άλλη δεν είμαι loser!

Κάθεσαι και ρωτάς γιατί.

Γιατί μπορεί να μην είναι τελικά οτι αγαπάω as such αυτή τη γαμώ-πολη - αλλά κάποιους ανθρώπους. Τους γονείς μου, την αδερφή μου, τους λίγους καλούς μου φίλους που ξέρω οτι πάντα θα ενδιαφερθούν για μένα, την ιδέα οτι κάποια στιγμή μπορεί μια ζεστή αγκαλιά να με περιμένει σε κάποιο σπίτι και ένα χαμόγελο με έναν καλό λόγο θα με γλυκάνει. Μια ιδέα οτι κάποια στιγμή (αν έρθει ποτέ αυτή η ώρα και αξιωθώ να το κάνω) θα κρατάω έναν μικρό ανθρωπάκο δίπλα μου και θα περπατάμε στην γειτονιά και θα τον/την πηγαίνω να βλέπει τους παππούδες του. Όλα αυτά αγαπάω. Σκέψεις θα μου πεις, αλλά αυτά με κινούν.

Δεν πεθαίνω της πείνας, δεν είμαι άνεργος θέλω να είμαι δίκαιος υπάρχουν παιδιά εκεί έξω που το περνάνε as we speak. Δεν είμαι βολεμένος από την άλλη, δίνω τη μάχη μου κάθε μέρα με κάθε τι που εγώ νιώθω παράξενο. Έχω ζήσει και νιώσει ανθρώπους που το περάσανε και το περνάνε - το έχω δει στα μάτια τους, στην καρδιά τους στο σώμα τους.Η ζωή μου μπορεί να αλλάξει αύριο και να βρεθώ στην ίδια θέση - κάθε φορά το υπενθυμίζω στον εαυτό μου για να μην παίρνουν τα μυαλά μου αέρα. Όλοι δίνουμε μια μάχη σε αυτή τη ζωή.

Καθώς μεγαλώνω βλέπω οτι η μάχη γίνεται πιο σκληρή, πιο απαιτητική. Ξέρεις τι κατάλαβα: Κανείς δεν πρόκειται να επιζήσει αν δεν έχει δύναμη μέσα του.

Δουλεύω σε μια εταιρία που οι ευκαιρίες να φύγεις έξω είναι πολλές, πιο πολλές από κάποιον που θα πάει στη μέση του πουθενά και θα ψάχνει σαν τον τυφλοπόντικα το μέλλον του. Ξέρεις πόσοι άνθρωποι το σκέφτονται κάθε μέρα, άνθρωποι άξιοι, καλοί ίσως και καλύτεροι από μένα- αρκετοί. Κάθε λίγο και λιγάκι βλέπω τη μάχη της φυγής, γίνεται συζήτηση - ακόμα και πριν την κρίση.

2, 3 χιλιάδες euro πιο πολλά λεφτά (κάποτε βέβαια ) γιατί τώρα είναι διαφορετικές συνθήκες παντού. Αναρωτιέμαι, θα νιώσω καλύτερα αν τα βάλω στην τσέπη; Ναι, για λίγο, αλλά επειδή είμαι αυτός που είμαι - θα σκέφτομαι πότε θα έρθει η στιγμή να τα μαζέψω να έρθω πίσω στη χώρα που σιχτιρίζω. Γιατί θα παίρνω τηλέφωνο πίσω να δω τι γίνεται, γιατί θα μου λείπουν πρόσωπα.

Γι'αυτό Λοιπόν, κάποια στιγμή τον νίκησα αυτό τον δαίμονα, τον διέλυσα τον έβαλα στη θέση του - τον οριοθέτησα. Δεν πρόκειται ποτέ να επιζήσω στη χώρα μου και να συνεχίσω να είμαι αυτό που είμαι - αν δεν έχω πάρει απόφαση να παλέψω, όπως μπορεί να έχεις δει στους 300 με αρκετό δράμα ο Λεωνίδας φωνάζει here we stand'. Αν δεν το είχε πάρει απόφαση θα το συζήταγε, να πάω εδώ να γυρίσω Σπάρτη κτλ (χιουμοριστικά το λέω).

Δε λέω τίποτα απλά μάχομαι - και δεν ξέρω μπορεί σε λίγο καιρό να ηττηθώ και να γεμίσω μια βαλίτσα, και να φύγω. Αλλά δε θέλω να το σκέφτομαι, πρώτα θα δώσω τη μάχη μου και θα δω τι θα γίνει - για την ώρα στέκομαι.

Η φυγή ή μη είναι επιλογή του καθένα, δεν κατηγορώ ή μειώνω πια κανένα (κάποτε το έκανα και ζητώ συγνώμη σε όλους - ήμουν πιο ανώριμος). Έχω φίλους και γνωστούς εκεί έξω που διαπρέπουν αλλά εγώ δεν είμαι σαν και αυτούς και αυτοί δεν είναι σαν και μένα. Αυτό είναι που μετράει πια για μένα, ποιος είμαι τι θέλω και θέλει η καρδιά μου. Ακόμα και αν ηττηθώ, ακόμα και όταν η ύπαρξη των φίλων ή η συμπαράσταση της οικογένειας δεν είναι αρκετή - τότε θα πω οτι προσπάθησα στον μέγιστο βαθμό γιατί αυτό έλεγε η καρδιά μου.