κυριακάτικες σκέψεις .

Όπως κάθε Κυριακή απόγευμα το σύνδρομο του δε θέλω να πάω σχολείο αύριο μαμά_ χτυπά. Κάθομαι και διαβάζω, συζητώ και σκέφτομαι όλα αυτά που βλέπω έξω. Δίπλα στην πόρτα μου ή και λίγο παραπέρα.

Ο κύριος Ρουμπινί λέει και καλά τα λέει οτι η πτώχευση μας είναι μαθηματικά βέβαιη - δε θα διαφωνήσω μαζί του - άσχετα το πως θα παρουσιαστεί από τον εκάστοτε κυβέρνηση. Δεν ξέρω για σένα αλλά παρατηρώ ακόμα και σε μικρά πράγματα σαν κοινωνία πτωχεύουμε κάθε μέρα.

Μετά λίγο πιο πέρα οι ενοχές μου γίνονται ακόμα πιο μεγάλες όταν διαβάζω οτι τα συσσίτια των αστέγων στο Δήμο της Αθήνας έχουν τριπλασιαστεί. Χωρίς να θέλω να μειώσω το άρθρο απλά έχω γίνει πολύ καχύποπτος - μήπως είναι ακόμα ένα αρθράκι για να αυξήσουμε τις μετοχές του Δημάρχου; Μπορεί και όχι ζητώ συγνώμη αλλά το σύστημα σας με έχει κάνει έτσι.

Δεν καθαρίζω τη συνείδηση μου έτσι, τώρα τελευταία νιώθω όλο και πιο ένοχος για κάποιο λόγο. Όπως όταν παρατηρώ οτι οτι ο αριθμός των ανθρώπων που ψάχνουν στους κάδους για φαγητό έχει αυξηθεί αισθητά, όταν ήμουν μαθητής το 80-90 δεν θυμόμουν τέτοια κατάσταση, δεν ζω άλλωστε και σε μια ακριβή γειτονιά - δυτικά απ ΄ το ποτάμι όπως λέγανε οι Active Member τότε.

Μετά περπατώ κάθε μέρα για τη δουλειά και βλέπω το πάρκο της περιοχής σε άριστη κατάσταση, καθαρισμός κάθε μέρα, καλοπισμός, όλα τέλεια, δημοτικές εκδηλώσεις. Θυμάμαι οτι σε 2 εβδομάδες είναι εκλογές. Σε αυτή τη χώρα η μόνη περίοδος ανάπτυξης είναι πριν τις εκλογές - νομίζω δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει. Οι ίδιοι μικροί και μεγάλοι δεινόσαυροι τις εξουσίας - με γαρνιτούρα από νέα μπουμπούκια που στην καλύτερη έπαιρναν πίπες σε κάποια κομματική οργάνωση για μερικά χρόνια - μου υπόσχονται μια καλύτερη ημέρα. Το παρκάκι δίπλα από το σπίτι είναι 1 χρόνο ένα τεράστιο γιαπί ξαφνικά τελειώνει - με την κλασική ελληνική μετριότατη κατασκευή και φυσικά αισθητική.

Όσο για τις εκλογές, νομίζω οτι έχω αποφασίσει - θα κινηθώ μεταξύ άκυρου ή λευκού ή αν δω κάποιον πραγματικά τρελό.

Περπατάω στην Ιερά Οδό, κατά μήκος καθώς ανεβαίνω προς το σπίτι. Οι ποδηλάτες λένε οτι αποκτάς μια άλλη εικόνα της πόλης σου αν ποδηλατείς, έχω να προσθέσω και όταν περπατάς. Η τοπική αγορά, οι δυναμικές οι αλλαγές είναι κομμάτι της καθημερινότητας σου. Όταν βρίσκεσαι κλεισμένος στο αμάξι σου δεν καταλαβαίνεις αυτό που λένε - κλείνουν τα μαγαζιά, πέφτει η αγορά και άλλα. Μου έκανε φοβερή εντύπωση προχθές 1 χλμ σχεδόν στο κομμάτι του δρόμου με τα μαγαζιά - το πεζοδρόμιο γεμάτο (κυριολεκτικά) γεμάτο μετανάστες - με πετσέτες και τα διάφορα τσαντάκια - θήκες προς πώληση. Δεν ήταν έτσι κάποτε - είχαμε δε λέω - πάντα τους θυμάμαι αλλά πως έγινε η περιοχή μου παζάρι ξαφνικά δεν το κατάλαβα - και δεν μιλάμε για καμία περιοχή της προκοπής. Αναρωτιέμαι πως ζουν όλοι αυτοί - δεν έχω κάτι με τους ανθρώπους - μια καλύτερη ζωή προσδοκούν έφυγαν από τα χειρότερα και ήρθαν κάπου που τα πράγματα πάνε προς το χειρότερο.

Δεν νομίζω οτι είμαι υπερβολικός ούτε υπάρχει καμία ποιητική διάθεση στο post αυτό - τα σκέφτομαι κάθε μέρα καθώς περπατώ. Βλέπω εικόνες και οργίζομαι, λυπάμαι σκέφτομαι - και οι μέρες περνάνε. Όπως όλοι μας υποθέτω. δε θέλω να φύγω από τη χώρα μου - συνεχίζω να το πιστεύω αυτό.