Nύχτες πρεμιέρας - Armadillo
Έφτασε ο καιρός για το διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου Αθηνών ή γνωστό και παλιότερα ως νύχτες πρεμιέρας. Πρώτη επίσκεψη στο ΑΤΤΙΚΟΝ (μπορεί τα cinema στο κέντρο να μην είναι πια τα πιο high tech αλλά πάντα η επίσκεψη και προβολή σε αυτά έχει άλλη χάρη σε σχέση με τα γνωστά μας multiplex), για την ταινία Armadillo.
Μια παραγωγή από τη δανία. Ο σκηνοθέτης Janus Metz Petersen μαζί με έναν ακόμα camera -man συνοδεύει για 6 μήνες - μια διμοιρία ειδικών δυνάμεων της Δανίας στην προωθημένη βάση της σχετικής δύναμης του ΝΑΤΟ (ISAF) στο Αφγανιστάν. Η ταινία είναι ουσιαστικά ένα σκληρό ντοκιμαντέρ το οποίο περιγράφει την ιστορία των στρατιωτών από τη μέρα που αποχαιρετούν το σπίτι τους μέχρι την επιστροφή τους!
Ομολογώ οτι εντυπωσιάστηκα - θα τη χαρακτήριζα καθηλωτική για τα ταπεινά μου γούστα και τις λίγες ως ανύπαρκτες γνώσεις πάνω στον κινηματογράφο. Η συγκεκριμένη προσπάθεια είναι οτι πιο κοντά στην πραγματικότητα των δυνάμεων - κατοχής - ειρήνης στο Αφγανιστάν. Οι σκηνές από πραγματική μάχη αλλά και τα πλάνα από πραγματικούς τραυματισμούς ή θανάτους στρατιωτών και από τις 2 πλευρές σε σοκάρει.
Η ταινία ευτυχώς δε θυμίζει καθόλου τα γνωστά σε όλους μας στερεότυπα hollywood- ιανής war movie όπου το δράμα και η υπέρτατη λατρεία προς την πατρίδα η οποία είναι μια (USA) σε κουράζει.
Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον μπορείς να δεις την ιστορία και μέσα από τα μάτια των κατοίκων του Αφγανιστάν, τουλάχιστον τους χωρικούς κοντά στο στρατόπεδο. Το πως καταστρέφουν και μεν και οι δε τις περιουσίες τους (μια αγελάδα - φαντάσου), για τον φόβο που σπέρνουν οι Taliban σε περίπτωση συνεργασίας με τον κατακτητή και άλλα!
Το οτι βλέπουμε αναπαυτικά μια τέτοια ταινία - μέσα στην ήρεμη και ασφαλή μας κινηματογραφική αίθουσα δε μας κάνει παραπάνω δημοκράτες ούτε ειρηνιστές. Ίσως είναι και λίγο υποκριτικό θα έλεγα. Παρόλα αυτά μέσα από την προβολή θα βγεις με διάφορους προβληματισμούς, είτε για την ψυχολογία των στρατιωτών, το δράμα των Αφγανών, τη σκληρότητα του πολέμου, την μοναξιά των μαχητών και τον εθισμό στη μάχη και στο κυνήγι ανθρώπου. Η διαφορά κουλτούρας και ψυχολογίας των βόρειων λαών όπου έχουν μια παράξενη αίσθηση σοβαρότητας και humour σου δημιουργεί παράξενους συνειρμούς, αντιθέσεις.
Κατά την ταπεινή μου άποψη αξίζει να τη δείτε - σίγουρα οι πιο πολλοί δεν έχουμε ξανάδεί τόσο αληθινό υλικό από μια περιοχή όπου ακόμα ο κόσμος πεθαίνει για χάρη συμφερόντων.
Μια φράση κάποιου χωρικού Αφγανού μου έμεινε αρκετά έντονη.
Εδώ ο κόσμος πεθαίνει και πολεμάει γιατί είναι φτωχός πεινάει. Εγώ δεν έχω να φάω, και οι Ταλιμπάν το ίδιο. Πεθαίνουμε από τη φτώχεια΄.
IMDB link, Official Site link.
Αξίζει τον χρόνο σας όπου και αν την πετύχετε μετά από καιρό, το σίγουρο είναι οτι τέτοια πονήματα δε θα βρουν ποτέ τον δρόμο τους στις αίθουσες μεγάλων multiplex. Αν έχειε ενήλικο παιδί αξίζει να το πάρετε μαζί - και να το δείτε παρέα, νομίζω λειτουργεί σαν παραδειγματισμός.
https://www.youtube.com/watch?v=bvt6rkUuhOc?fs=1&hl=en_US&w=640&h=385