re-union

Σε 10 μέρες περνάω το κατώφλι των 30 και ομολογώ έχω γίνει λίγο σκεπτικός. Μερικές φορές για πλάκα συζητώ με τους καλούς φίλους και γελάμε άλλοτε νιώθω ένα ύπουλο άγχος οτι η δεκαετία που ανοίγει είναι σημαντική και πρέπει να γίνουν κινήσεις. Κατανοώ οτι το πρέπει με το τι θα γίνει είναι σχετικό μιας και ο παράγοντας τύχη και συγκυρίες είναι σημαντικός. Προσπαθώ να αναλύσω αυτή την ανάγκη του πρέπει ίσως είναι προσωπικές επιδιώκεις, φιλοδοξίες κατάλοιπα από μικρή ηλικία ποιος ξέρει. Αυτό που καταλαβαίνω είναι οτι ηρεμία νιώθω μόνο όταν οι στόχοι επιτευχθούν ή όταν κάνω την προσπάθεια μου και φτάσω κοντά - αλλά τουλάχιστον πρέπει να έχω προσπαθήσει.

Χθες βρέθηκα με παλιούς μου συμμαθητές. Παράξενο συναίσθημα. Μερικούς και μερικές είχα να τους δω χρόνια. Μερικές μητέρες όχι με ένα αλλά με 2 παιδιά, άλλοι έτοιμοι να παντρευτούν άλλοι παντρεμένοι, άλλοι απλά keep walking όπως εγώ.

Χάρηκα πολύ γιατί όλοι είναι καλά στην υγεία τους και όσο για τις κοπέλες .γυναίκες πια, ελάχιστα είχαν αλλάξει - όλες κρατούσαν τη φρεσκάδα τους όπως τότε στο σχολείο.

Σκέφτηκα οτι είναι σημαντικό να βλέπω μια στο τόσο αυτούς τους ανθρώπους για μένα λειτουργεί σαν μηχανισμός αυτοπροσδιορισμού. Ποιος είμαι, από που έρχομαι, τι βιώματα έχω και άλλα. Πολλές φορές έχω την τάση να τα ξεχνώ και αυτό μου κάνει καλό.

Ο καθένας είχε τη δική του ιστορία. Τι έγινε από τότε μέχρι τώρα, πως βλέπει τη ζωή του απο εδώ και πέρα, τι σκέφτεται να κάνει. Ο καθένας είχε τα δικά του κουσούρια και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά απλά τώρα πια οσο μεγαλώνεις φιλτράρεις διαφορετικά συμπεριφορές και απόψεις.

Στο γυρισμό, μια κυρία στο ταξί βγαλμένη λες από ταινία του tarantino, cult φιγούρα με ρωτάει Πόσο χρονών είσαι;

30 απαντώ.

Αργείς παλικάρι

Δηλαδή;

Να στεριώσεις

Γέλασα σκέφτομαι απο μέσα μου τελικά αρκετός κόσμος είναι προβληματισμένος.την πληρώνω και την ευχαριστώ για την κούρσα. Καλοστέριωτος φωνάζει καθώς μαρσάρει.

Λέω ωραία τώρα έχω και τις ευχές της κίτρινης φυλής!