σκόρπιες σκέψεις και στο βάθος ο Dan Brown

Είναι μερικές φορές που φεύγω από το γραφείο με μια έντονη αίσθηση πονοκεφάλου, λίγο το ένα λίγο το άλλο ίσως και η γενικότερη down-άρικη διάθεση. Σύρθηκα μέχρι το Μετρό ελπίζοντας πως μέχρι το τέλος της διαδρομής θα έχει περάσει, ήταν Παρασκευή άλλωστε. ΄Έλα ομως που δεν πέρασε.

Κάτι το οποίο με χαλαρώνει αρκετά ήρθε αμέσως στο μυαλό μου. Περπάτημα στο κέντρο της Αθήνας. Πολλοί το βρίσκουν ιδιαίτερα ανώμαλο τι σου αρέσει στο κέντρο_, έχει ξεχειλώσει το ένα το άλλο - εμένα μου αρέσει. Κατεβαίνω στο Σύνταγμα και περπατώ στην ακαδημίας, Σταδίου περνάω μέσα από την αγορά - χαζεύω απλά προσπαθώ να μην συγκεντρώνω την σκέψη μου πουθενά. Βέβαια, πολλές φορές είναι δύσκολο.

Ανέβαινα τη βουκουρεστίου, το μάτι μου από εδώ και από εκεί στις βιτρίνες και τον κόσμο που έτρεχε να προλάβει κάτι - να γυρίσει νωρίς, να ψωνίσει τα τελευταία πράγματα, να πιάσει το πρώτο ραντεβού για καφέ. Κάπου εκεί ένιωσα ένα deja vu, κάτσε γιατί νιώθω έτσι, λες και βλέπω τον εαυτό μου απο μια γωνία, αυτή η εικόνα είναι γνώριμη!

Ναι φυσικά και ήταν (μαλακίες θα λέμε). Η εικόνα μου με το χέρι στον νάρθηκα- φάκελο. Γαμώτο πως τα κατάφερα πάλι έτσι - σκέφτηκα. Κοίτα πως είμαι - σχεδόν την ίδια εποχή με πέρσι - αυτό δεν είναι deja-vu είναι μικρό μαρτύριο - θα έλεγα ψυχολογικό (στο μεγαλύτερο βαθμό).

Πάνω στον κατηφή εσωτερικό διάλογο μια σερβιτόρα από καφετέρια εκεί κοντά - καθώς τελευταία στιγμή συνειδητοποιεί οτι είναι σε απόσταση βολής από το να συγκρουστούμε (έκανε επίθεση από τα πλάγια) και μάλλον, βλέπει και και τον νάρθηκα - κάνει έναν ελιγμό αποφυγής αλλά δεν προλαβαίνει από το να φωνάξει σχεδόν δίπλα μου Εεεπ αααχχχ'. Κάτι σαν παραλίγο ρε πούστη μου τυχερό είσαι.

Βυθισμένος στις σκέψεις ούτε που την κατάλαβα- αλλά η φωνή της με έβγαλε από το τριπάκι μου και το μόνο που πρόλαβα να κάνω διαισθητικά (ξαφνιάστηκα) ήταν να τσιτώσω όλους τους μεις της πλάτης - σε μια προσπάθεια ίσως να προστατεύσω το τραύμα μου. Τελικά το μόνο που κατάφερα ήταν να νιώσω έναν απίστευτο πόνο - και να μου μείνει η απορία αν με αυτή την βίαιη κίνηση κατάφερα να σπάσω και οτι άλλο έχει απομείνει.

Oooh well όπως θα έλεγε και μια παλιά γνωστή ας συνεχίσουμε. Μια ξαφνική καταναλωτική μανία - κάτι σαν απάντηση στο ας πάρουμε κάτι για να διώξουμε την down-άρικη διάθεση (αχ θα μας φάει ο καταναλωτισμός) - γέμισε την ατμόσφαιρα. Η λογική βέβαια επικρατεί και δεν κάνω καμία τρέλα - εξάλλου η εποχή δεν είναι για τρέλες ούτε μαλακίες.

Είχα βάλει στο μάτι εδώ και καιρό το τελευταίο βιβλίο του Dan Brown.Ναι το ξέρω δεν είναι και τίποτα ιδιαίτερο, απευθύνεται στις μεγάλες μάζες - μπλα μπλα μπλα - αλλά τον βρίσκω εξαιρετικό για να μην πω βιρτουόζο στο bed time reading book! Μια βόλτα στον Ελευθερουδάκη - αφού επισκέφθηκα όλους τους ορόφους για να δω τίποτα άλλο ενδιαφέρον .Η αλήθεια είναι οτι βρήκα αρκετά - αλλά μετά θυμήθηκα άλλα τόσα βιβλία στο σπίτι που έχω αφήσει μισά και με έπιασαν τύψεις, τον dan brown ήταν σίγουρο οτι θα τον διάβαζα αρκετά γρήγορα - όπως και γίνεται.

Μασόνοι- συνωμοσίες, μυστικά απαγωγές και τα πάντα όλα - το χαμένο σύμβολο τα πάει μια χαρά.

Όπως ελπίζω και εγώ να τα πάω καλά τους επόμενους μήνες γιατί η εικόνα μου με τον χέρι στον νάρθηκα με ξενερώνει αφάνταστα.

Oooh well : )