μέσα σε μια ονειροπαγίδα .

1997-1998 -> 2009. Πέρασαν πάνω από 10 χρόνια, όταν τρέχαμε μαζί με τον Ηλία και τον Κώστα στα live μαζί με άλλα 100 άτομα για να ακούσουμε ίσως το πιο διαφορετικό Ελληνικό rock συγκρότημα των 90s με ήχο απ_ έξω και στοίχο ελληνικό! Κατς την ταπεινή μου άποψη group σαν τους Ονειροπαγίδα δεν έχει ξανάβγεί στην Ελληνική σκηνή. δε χώνεψα ποτέ το ελληνόφωνο rock εκτός από τους συγκεκριμένους.

Πέρασαν 10 χρόνια από τότε που τηλεφωνούσαμε στο τότε Rock Fm 96.8 και ρωτάγαμε πως το λένε το κομμάτι αυτό, _Τίποτα', Ασημένια μέρα, _Ετσι απλά'.

Οι ονειροπαγίδα (και αυτοί) έντυσαν μουσικά την εφηβεία μου και όσο περνάνε τα χρόνια αναπολώ όλο και πιο πολύ αυτές τις στιγμές. μάλλον, φταίει η κρίση πριν τα 30 χαχα!

Μετά απο τρέξιμο απο κάτι σεμινάρια, αμέσως μάθημα στο μεταπτυχιακό και κατά τις 10, για μερικές ώρες έγινα ξανά 18-19, βρέθηκα στο gagarin με τους καλούς μου φίλους και προσπάθησα να θυμηθώ πως ήταν τότε, πως ένιωθα. Η μουσική ήταν εκεί, η φωνή της ΠαυλίναςΜ. δεν είχε αλλάξει ούτε και οι παραμορφώσεις από τις κιθάρες των Ονειροπαγίδα. Το παράξενο είναι οτι μου φάνηκε την ίδια στιγμή τόσο μακρινό το παρελθόν αλλά και τόσο κοντά.Μπερδεύτηκα. Σίγουρα αυτό το live με ταξίδεψε και με γέμισε σκέψεις για το πριν το τώρα αλλά και το μέλλον.Είναι απο εκείνες τις στιγμές που η μουσική είναι δεμένη με στιγμές απο τη ζωή σου και γίνεται ο λόγος για να .ξεκινήσεις ταξίδια πίσω στον χρόνο!

Οι ονειροπαγίδα επέστρεψαν με 2 νέα κομμάτια και ελπίζω σύντομα με νέο δίσκο, και είμαι αρκετά χαρούμενος. Ήταν μια υπέροχη βραδιά - παύση σε αυτό το ανελέητο αγχωτικό τρέξιμο που κατακλύζει την καθημερινότητα μου.

Σαν μια παλιά φωτογραφία.