ξανά φοιτητής η πραγματικότητα.
Ακόμα ένα διάλειμμα για διαφημίσεις. Έχω σταματήσει twitter, google reader μέχρι και τη μουσική για να γίνω όσο γίνεται πιο παραγωγικός! Το πρωί στο δρόμο για δουλειά (ΜΕΤΡΟ συγκεκριμένα) ο καιρός μου θύμισε τα φοιτητικά μου χρόνια, εκείνα τα σκοτεινά πρωινά στους δρόμους του Wolver με το σιχαμερό spray βροχή, στο δρόμο για κάποιο εργαστήριο ή αμφιθεατρική αίθουσα για μάθημα.
Μόνο που τότε, ειδικά τα πρώτα χρόνια, μπαίναμε στην αίθουσα πολλές φορές και το μόνο που σκεφτόμασταν ήταν πότε θα φύγουμε έξω, πότε θα δούμε το πρόσωπο, πότε θα πάμε σπίτι μας και άλλα πολλά! Φυσικά να μην ξεχάσουμε εργασίες, references, quoting, deadline, χαρτάκια στην βιβλιοθήκη απόδειξη οτι την παρέδωσες, εκτυπώσεις, exam papers, ομαδικές εργασίες και όλα τα καλά!
Τώρα μια δυο ανάσες πριν τα 30 ξανά φοιτητής. 12 παρά και ανοιχτά βιβλία, ένας κειμενογράφος (NeoOffice χαλαρά), σημειώσεις, παρουσιάσεις. Κάθε προταση που γράφεις τη διαβάζεις 3 φορές, την αλλάζεις την ξαναγράφεις σαν μαρτύριο. Κάποτε ίσως από άγνοια έγραφα/ γράφαμε πιο ανάλαφρα προφανώς όχι τόσο σωστά. Τώρα 3000 λέξεις με επίπεδο θέλουν δουλειά, θέλουν επίπεδο
Σκεφτόμουν, τι παράξενα που είναι τα πράγματα. Όταν είναι η ηλικία σου να είσαι φοιτητής τη βλέπεις την όλη διαδικασία με την ανάλογη μερικές φορές ανωριμότητα, νιώθεις οτι είναι το μεγάλο βάρος στη ζωή σου ή μάλλον, το μεγάλο σου άγχος, να τελειώσεις να πας καλά να συνεχίσεις να μην έχεις αναποδιές. Παράλληλα προσπαθείς σαν βουλιμικός να νιώσεις τις χαρές τις ζωής ή μάλλον, τις χαρές και τις ελευθερίες που ανακαλύπτεις, ανεξάρτητος, νέος κτλ.
Όταν μπαίνεις στην ίδια διαδικασία (της φοίτησης) πιο μεγάλος, όταν πια δεν είσαι 19, όταν δεν έχεις μόνο το διάβασμα αλλά και μια σκληρή πραγματικότητα - κυρίως λόγο υποχρεώσεων επαγγελματικών αναρωτιέσαι, γιατί όλα τόσο ανάποδα. Τώρα που έχω την ωριμότητα την εμπειρία και τη διάθεση να εμβαθύνω σε όλα αυτά που μαθαίνω, δεν έχω χρόνο και πολλές φορές δεν έχω κουράγιο να το κάνω. Προσπαθείς να κάνεις εργασίες μετά τη δουλειά, και ενώ στο μυαλό σου στριφογυρίζει το θέμα όλη την ημέρα όταν έρχεται το βράδυ οι δυνάμεις σε αφήνουν για να μπορέσεις να το αποτυπώσεις καλά στο χαρτί. Αγοράζεις μερικά βιβλία τα οποία σέρνεις μαζί σου μέχρι το κρεβάτι μήπως και τελικά διαβάσεις μερικές σελίδες για το συγκεκριμένο και τελικά σε 5 λεπτά έχεις στηθεί μπροστά απο τον Μορφέα και σου λέει αυτός τα δικά του χαχα. Θυσιάζεις πολλά απο τα Σαββατοκυριακα σου, τη διέξοδο σου πια για ξεκούραση μετά απο κουραστικές εβδομάδες, μέρος απο τις διαπροσωπικές σου σχέσεις, για να ξυπνάς το πρωί και να τρέχεις με έναν καφέ στο χέρι σε αίθουσες να σημειώνεις και να προσπαθείς να ρουφήξεις όσο μπορείς γνώση.
Δύσκολη η καλογερική ομολογώ. Είναι μέχρι να το ζήσεις για να το καταλάβεις.Όταν στο λένε μερικοί που το έχουν περάσει νομίζεις οτι εντάξει - δεν είναι τίποτα, σκέφτεσαι και θυμάσαι τα παλιά σου ανέμελα φοιτητικά χρόνια. Δεν υπολογίζεις την τωρινή σου κατάσταση και context.
Τελικά, όμως, το τραβάς απο εκεί το τραβάς απο εδώ, προσπαθείς να βρεις μια ισορροπία. Λες όχι δύσκολα ξε-δύσκολα θα προσπαθήσω.Τώρα στη μΕΓΑΛΗ ερώτηση αν αξίζει .σίγουρα δεν μπορώ να σου απαντήσω αυτή τη στιγμή. Η αλήθεια είναι οτι ίσως αποκτήσω μια ιδέα σε μερικά χρόνια.Αυτό που μπορώ να πω σίγουρα είναι οτι αξίζει τουλάχιστον να πεις οτι προσπάθησες - για έναν συγκεκριμένο στόχο!
Αφού με ντόπαρα αρκετά για την ώρα θα σταματήσω στις κοντά 1000 λέξεις μου και θα πάω να crash-άρω! System.exit (0); Εντάξει οτι και να γίνει once a geek always a geek! Yaay!