Κάτι τέτοιες μέρες .

Συνήθως τέτοια μέρα πριν απο 20 χρόνια (αλλά και αργότερα) θα έβλεπες στο passport control του Ανατολικου (το θυμασαι;) ή στην είσοδο του τελωνείου στον Πειραιά ή κάτω στην αυλή του σπιτιού έναν πιτσιρικά 4-5-6 χρονών .ξανθός τσίτα ούτε μεζ να ήταν, πιασμένος στο πόδι κάποιου κυριου λίγο μετά τα 30 να περπατάει ο κύριος με 2 βαλιτσες στο χέρι και ο πιτσιρικάς να σιγοκλαίει απο δίπλα, η να σέρνεται μαζί με το πόδι .να σφουγγαρίζει το αεροδρόμιο έτσι η την είσοδο για τις λαντζες στον πειραιά .ή την αίθουσα κάποιας ναυτηλιακης εταιρίας. Μερικές φορές όμορφες αεροσυνοδοί ή κυρίες .του κάνανε χάδια ή του δίνανε κάποιο σοκολατάκι καθώς αυτός συνέχιζε να μυξοκλάιει .στο χέρι μιας κυρίας λίγο κάτω απο τα 30 .

Τα μισούσε τα αεροδρόμια ο μικρός .γι'αυτον σήμαινε οτι έπρεπε ξανά να πει αντίο άλλοι 8-10-12 μήνες .όσο ήταν μικρός το ξεχνούσε ίσως πιο γρήγορα μέχρι η φωνή στο τηλέφωνο τις πρώτες μέρες _έλα Πάρι.του θύμιζε οτι κάποιος λείπει και ναααααααα κλάμα ο μικρός.

Μεγάλωσε ο μικρός η στιγμή του αποχωρισμού ποτέ δεν ήταν εύκολη ακόμα και όταν μεγάλωσε και το έπαιζε μαγκάκι. Σταμάτησε να κλαίει .αλλά πάντα εκείνη τη στιγμή του αποχαιρετισμού σκεφτόταν το ξανθο πατσαβουράκι στο αεροδρόμιο .να κλαιει και να κλαιει. Κάποια στιγμή καθώς μεγάλωνε είπε οτι όταν και εγώ γίνω σαν το κύριο και έχω κάποιο άλλο ξανθο πατσαβουράκι να μεγαλώσω θα είμαι συνέχεια δίπλα του του έμεινε το κόλλημα απο τότε .

Ακόμα ο μικρός τα θυμάται καπου μέσα του υπάρχουν αυτές οι εικόνες και πάντα τέτοια μέρα τα σκέφτεται αλλά τώρα πια κάθεται και σκέφτεται .οτι αυτός ο κύριος είναι πραγματικά ο ήρωας του μαζί με αυτή την κυρία.

Γιατί θέλει @@ ρε μάγκα η θάλασσα, θέλει μεγάλη δύναμη να ζεις κλεισμένος σε σιδερένια κλουβιά για 8-10-12 μήνες όχι γιατί το θές όχι γιατί είσαι καραβόσκυλο αλλά γιατί πρέπει γιατί πρέπει να ζήσει η οικογένεια. Μια οικογένεια που δεν πέφτει στο κλισέ πουτάνα οικογένεια ναυτικου .γυναικα .παιδιά. Μια σωστή οικογένεια.

Αφιερωμένο Λοιπόν, σήμερα σε όλους αυτους που πρέπει κάθε λίγο και λιγάκι να λένε αντίο στο αγαπημενο τους πρόσωπο. Στον άνδρα τους .στον πατέρα τους γιατί η ζωή δεν είναι πάντα εύκολη. Αφιερωμένο στις γυναίκες ναυτικών που δεν είναι πουτάνες όπως θελει να λέει το κλισε της κοινωνίας στις μανάδες που είναι μάνα και πατέρας .κρατάνε το σπίτι .στα παιδιά που κάποια στιγμή θα νιώθουν την έλλειψη της παρουσίας του πατέρα .τα παιδιά που θα μιλησουν στο τηλέφωνο θα περιμένουν να πουν ένα γεια.

Καλά ταξίδια .captain .τελικά όσο και να μεγαλώσεις μερικά πράγματα παραμένουν ίδια.