στρατιωτικές σχολές και εξετάσεις (λέμε καμία μ κια να περάσει η ώρα)

Παρακολουθούσα χθες το βράδυ σε ένα από τα δελτία ειδήσεων αυτό το θέμα που έχει προκύψει με την πρόταση της αντιπολίτευσης να αλλάξει ο τρόπος εισαγωγής στις στρατιωτικές σχολές. Όπως πολλοί άλλοι (ίσως και εσύ αγαπητέ αναγνώστη) έτσι και εγώ πριν 12 χρόνια ένιωσα αυτή την διαδικασία και αισθάνθηκα να κάνω μερικές ενστάσεις.

Η πρόταση καταρχήν είναι οι στρατιωτικές σχολές να βγουν εκτός πανελληνίων και να κάνουν μόνες τους δικές τους εξετάσεις. Ο λόγος είναι οτι θέλουν να μειώσουν το ποσοστό μαθητών που καταλήγουν σε αυτές μέσα από το λίγο - χαζό - σύστημα βαθμών των πανελληνίων όταν δεν πιάνουν τα μόρια στις σχολές που θέλουν.

Σαν μαθητής πριν χρόνια δεν μπορώ να πω οτι οι πανελλήνιες σαν ιδέα ήταν κακή - κακή κατέληξε η υλοποίηση τους και αυτή η σύνδεση της διαδικασίας με άλλα πράγματα χρόνια πριν ο μαθητής μπει μέσα σε μια τάξη για να δώσει μια δίωρη εξέταση. Οι πανελλήνιες στα χρόνια μου ξεκινούσαν χρόνια πριν με χιλιάδες δραχμές και αργότερα euro του οικογενειακού budget σε φροντιστήρια και ιδιαίτερα - γιατί οι δημόσιες παροχές και εκπαίδευση δεν ήταν αρκετές (στο μεγαλύτερο βαθμό). Δεν είναι η εξέταση Λοιπόν, που μας πειράζει αλλά πως εξελίχθηκε αυτή η εξέταση και τι έπρεπε να κάνεις για να τα πας καλά. Από εκεί και πέρα σε όλο τον κόσμο μια εξέταση έχει μια βαθμολογία και αυτή η βαθμολογία σε κατατάσσει κάπου - και αυτή η κατάταξη είναι οι επιλογές σου σε σχολές. δεν μπορώ να πω οτι είναι παράλογο - χωρίς να σημαίνει οτι είναι και το βέλτιστο. Όπως και να έχει δε θα επεκταθώ σε σύγκριση ακαδημαϊκών συστημάτων αλλά θα το μειώσω στο θέμα των σχολών.

Διάφορα επιχειρήματα Λοιπόν, και από τις 2 πλευρές μου προξενούν σχεδόν γέλιο, νομίζω οτι το πρόβλημα είναι πραγματικά άλλο και η όλη υπόθεση είναι ένα αδιάφορο ψευτοδίλημμα για να έχουν να παρουσιάζουν κάποιοι αλλά και να διαφωνούν κάποιοι άλλοι! Με άλλα λόγια λες και το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδας είναι αν οι αξιωματικοί θα μπαίνουν με πανελλήνιες ή όχι στις σχολές.

_Λένε οι πολιτικοί, μα δεν είναι δυνατό να μπαίνουν κάποιοι στις σχολές αυτές κατά τύχη, δηλαδή να μην τους φτάνουν τα μόρια για άλλες επιλογές και τελικά να καταλήγουν εκεί.

Αναρωτιέμαι κύριοι έχετε δει καθόλου στοιχεία έχετε μελετήσει το ποσοστό των ανθρώπων που τις επιλέγουν και πόσοι από αυτές καταλήγουν εκεί; Από τη δική μου μικρή εμπειρία μιας και για μια χρόνια είχα δηλώσει και εγώ μια από αυτές ( παρηγοριά στον άρρωστο - το όνειρο μου - όπως και πολλών άλλων geek- ήταν να γίνουμε πιλότοι) έβλεπα οτι το σύνολο των συμμαθητών που δήλωνε στρατιωτικές σχολές το έκανε συνειδητά και τις έβαζε στις πρώτες επιλογές. Το ακόμα πιο σημαντικό ήταν οτι σε ένα δείγμα μαθητών από μια μεσοαστική γειτονιά των δυτικών προαστίων (μην το βλέπεις ταξικά το παράδειγμα - αλλά έχει σημασία) οι καλύτεροι μαθητές που θα μπορούσαν να γίνουν αξιόλογοι επιστήμονες δήλωναν στρατό. Εν γνώση τους, ήθελαν να γίνουν στρατιωτικοί.Ήταν εθνικόφρονες ή είχαν μεγαλώσει με το όνειρο να φοράνε τα χακι μια ζωή; ΌΧΙ, οι πιο έξυπνοι από αυτούς ήξεραν οτι είναι μια λύση για να πολεμήσουν το αβέβαιο αύριο - να έχουν έναν σταθερό μισθό γιατί έβλεπαν από το οικογενειακό τους περιβάλλον το χαλασμό στις δουλειές, την ανεργία. Όταν ένας νέος τώρα αναγκάζεται για 700-800 euro να κάνει οτι δουλειά του πεις σου λέει - να σου πω και δε γίνομαι ΕΠΟΠ ή αστυνομικός ή οτιδήποτε άλλο, απο το να έχω τον κάθε κυρ μητσο αφεντικό θα έχω το κράτος το οποίο είναι καλύτερο.

Αυτό που θέλω να πω Λοιπόν, είναι οτι στο σύνολο των εισακτέων που καταλήγουν στις σχολές αυτές είναι πολύ μικρό το ποσοστό των ανθρώπων που είναι φτιαγμένοι οι από τότε που γεννήθηκαν ονειρεύτηκαν τον στρατό. Ας είμαστε πραγματιστές και λογικοί - όσο πιο μικρός είσαι και ζεις μέσα σε μια οικογένεια που σου πιπιλάει το μυαλό οτι τα πράγματα είναι δύσκολα, το ένα το άλλο και αν μπεις στην Ευελπίδων ή αλλού θα σε πληρώνουν απο την πρώτη μέρα και δε θα έχεις αφεντικά δε θα χρειαστεί να απολύθείς κτλ δεν είναι δύσκολο στα 18 σου να σε έχουν γαλουχήσει και να δηλώνει με τιμή οτι το μέλλον μου είναι στον στρατό.

Αλλά ακόμα και στα 18 ή 20 αν μπεις μέσα σε μια σχολή δε θα ξέρεις τι σου γίνεται και φυσικά θα καταλάβεις εκεί τι σημαίνει να είσαι στρατιωτικός. Έχει καλά και άσχημα.

Λένε οι αξιωματικοί, μπαίνουν στις σχολές και μετά τα παρατάνε ή μας αφήνουν νωρίς και χάνουμε στελέχη.

Καταρχήν να πω οτι δεν έχουμε ποσοτικοποιήσει αυτό το ποσοστό (λογικά αν ψάξουν θα ξέρουν) αν και πιστεύω οτι τώρα πια δεν είναι τόσο μεγάλο. Η απάντηση ουσιαστικά αποτελεί συνέχεια της σκέψης μου πιο πάνω. Το 80% ή 90% των παιδιών που πάνε στις σχολές αυτές το κάνουν για τον βιοπορισμό του θέματος (άσχετα αν έχουν υποστεί ή όχι πλύση εγκεφάλου από τη μέση ελληνική οικογένεια). Μετά από χρόνια όταν βλέπουν οτι το τίμημα του σχετικά μικρού μισθού και τις ταλαιπωρίας για μία ζωή είναι πιο μεγάλο και βαρύ απλά εγκαταλείπουν την προσπάθεια. Το χειρότερο όμως κύριες και κύριοι δεν είναι αυτοί που εγκαταλείπουν αλλά αυτοί που παραμένουν και μεταμορφώνονται στην κυρα Νιτσα του στρατού (η κυρα Νίτσα είναι κλασικό στερεότυπο δημ.Υπαλλήλου σε μια τυχαία πολεοδομία ή ΙΚΑ). Σου λένε Λοιπόν, τα μικρά, μεσαία ή ακόμα μεγάλα στελέχη, μάλιστα μπήκαμε εδώ τα λεφτά είναι χάλια η οργάνωση είναι πραγματικά χάλια, άρα μειώνουμε την προσφορά μας και το έργο μας συνήθως κάτω του μετρίου και του λογικού και σε όποιον αρέσει. Έτσι με τον καιρό έχουν απαξιώσει θεσμούς ιδιαίτερα στον στρατό και φυσικά λειτουργίες και αξιόμαχο (μην ντρεπόμαστε να το πούμε- εξάλλου και οι εν δυνάμει εχθροί μας απέναντι είναι ένα αντίστοιχο μ ελο ίσως σε μια πιο χουντική μορφή).

Τελικά

• Ας ήταν πραγματικά το μόνο μας πρόβλημα στο σύστημα παιδείας η εισαγωγή των αξιωματικών στις παραγωγικές σχολές. Ελπίζω η εκάστοτε πολιτική ηγεσία να μην αναλωθεί σε θεατρινισμούς και ενέργειες για ένα θέμα που δεν είναι το πιο σημαντικό. Σημαντικό είναι το μέλλον της παιδείας στην Ελλάδα, η αναμόρφωση των πανεπιστημίων, η απεξάρτηση των πανεπιστημίων από τα κόμματα (θα το λέω μέχρι να μου τελειώσει το ηλεκτρονικό μελάνι), ο επανα προσδιορισμός του ρόλου των δημοτικών, γυμνασίων και λυκείων και τέλος οι εισαγωγικές εξετάσεις. Ξεκινήστε από τα πανεπιστήμια και μετά φιάξτε τις εξετάσεις. Το να αλλάζετε τις εξετάσεις και οι μαθητές να μπαίνουν σε μπ ελα ιδρύματα δεν έχει νόημα. (γνωμη μου).

• Οι πολιτικοί της χώρας ας ασχοληθούν με τα πραγματικά προβλήματα του Ελληνικού Στρατού γενικά. Μην πετάνε πυροτεχνήματα για να δημιουργούν μια εικονική εικόνα ενδιαφέροντος.

• Ας κοιτάξουν τις απαράδεκτες οργανωτικές αδυναμίες του οργανισμού πίσω απο την εθνική άμυνα και τις σπατάλες από τους εξοπλισμούς και τα σκάνδαλα πολιτικών, μέχρι τις ρεμούλες του κάθε καημένου καραβανά που έχει αράξει στην κοσμάρα του και τα παίρνει απο τον κρεοπώλη της γειτονιάς για να ταΐζει στον φαντάρο γκοτζιλάκια.

• Ας μιλήσουν μαζί με αυτούς που θεωρούν τα πιο λαμπρά και έξυπνα στελέχη της άμυνας (γιατί υπάρχουν και τέτοιοι) και ας οργανώσουν την άμυνα της χώρας έξυπνα. Το να αλλάζουν κάθε λίγο και λιγάκι ηγεσίες με αξιωματικούς που μετά απο χρόνια φιγουράρουν σε μια κομματική επιτροπή δε μου λέει τίποτα.

• Ας σκεφτούν πως θα μειωθεί σαν οργανισμός ο στρατός (όλα τα σώματα). Ας σκεφτούν πως θα μεταμορφώσουν αυτό το αργοκίνητο και αδηφάγο τέρας που αλλοιώνει την ηθική αλλά και τη ζωή αυτών που το υπηρετούν σε ένα μικρότερο πιο ευέλικτο και ίσως 100% επαγγελματικό οργανισμό. Μικρότερη, πιο φθηνή και πιο αξιόμαχη άμυνα - τέλος πια σε ρεμούλες, κοιλαράδες με χακί, γλυφτράκια υπουργών και εκμετάλλευση της αγωνίας των νέων για το επαγγελματικό τους μέλλον. Σε έναν μοντέρνο οργανισμό που πράγματι ο στρατιωτικός θα ανταμειφθεί καλύτερα αλλά θα παράγει και έργο.

Το παραπάνω θέμα αλλά και άλλα είναι μέρος του ίδιου παζλ. Στρεβλώσεις δεκαετιών επι στρεβλώσεων σε μια χώρα που δε μάθαμε τι πάει να πει ανάπτυξη. Αποχαυνώσαμε τα 2/3 του πληθυσμού με την ιδέα του κράτος πατερούλη. Όσο τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά όλο και πιο βαθιά μέσα μας λέγαμε - Έλα μωρέ να μπω να τρυπώσω στην αγκαλιά του πατερούλη να με προστατεύσει. Τώρα ο πατερούλης δεν έχει μια και όλο αναρωτιούνται δεν πάει καλά - γιατί ο βασιλιάς είναι γυμνός.

α ναι και ζήτω το έθνος!