μπάσκετ, προγραμματισμός και ο σύγχρονος Έλληνας πληροφορικάριος .

Μάλλον ο τίτλος του post είναι λίγο άστοχος. Δεν κατάφερα να βρω κάτι καλύτερο, ζητώ συγνώμη.

Θα ξεκινήσω με μια προσωπική μου ιστορία- φτιάξε καφέ και άραξε.

Εγώ παλιά

Όταν πήγαινα δημοτικό (αλλά και γυμνάσιο) είχα είχα ένα μεγάλο μαράζι, το μπάσκετ. Όχι δεν ήταν όνειρο ζωής, (άλλο ήταν) αλλά πάντα ήθελα να μπορώ να παίζω καλό μπάσκετ. Έβλεπα φίλους και συμμαθητές, μερικοί έπαιζαν και σε συλλόγους σ τη γειτονιά οι πιο καλοί στην ομάδα του σχολείου. Αχ, αυτή η ομάδα του σχολείου. Δύο φορές κατάφερα να μπω, μια στο δημοτικό και μία στο γυμνάσιο για πολύ λίγο όμως μιας και ήμουν πάντα αναπληρωματική αλλαγή. Μέχρι να το πετύχω αλλά και αργότερα πάντα στεναχωριόμουν για τις δυνατότητες μου στο basket.

Η αλήθεια είναι οτι ποτέ δεν ήμουν καλός ούτε φυσικά είχα κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο. Πάθος για να γίνω μέρος κάποιας ομάδας είχα, επειδή έβλεπα όλους τους άλλους- αλλά ποτέ δεν είχα ιδιαίτερες δυνατότητες, ίσως το μπόι σε μικρή ηλικία και τον όγκο αλλά μέχρι εκεί. Φανερά άστοχος και χωρίς καλή φυσική κατάσταση το μέλλον μου στον χώρο ήταν ζοφερό!

Όπως και να έχει σαν παιδί δεν είναι εύκολο να το παραδεχτείς ούτε και φυσικά να σκεφτείς πιο ώριμα. Εντωμεταξύ, το ενδιαφέρον μου για τους υπολογιστές μεγάλωνε οπότε κάποια στιγμή ξεπέρασα σε γνώσεις τους συνομηλίκους μου και έγινα μέλος μιας άλλης ομάδας .χαχα της ομάδας των geek. Μέχρι να γίνει αυτό, για πολλά χρόνια είχε αναπτυχθεί μέσα μου ένα παράπονο ίσως και παρανόηση. Νόμιζα οτι αν κατάφερνα να πάω σε κάποιο σύλλογο της περιοχής με τα χρόνια θα μάθαινα κάτι, και αυτό να μου έδινε το εισιτήριο για την ομάδα μπάσκετ του σχολείου. Νόμιζα οτι και μόνο που θα ήμουν μέλος κάποιου συλλόγου δια μαγείας αλλά και με συμμετοχή, το σουτ μου θα γινόταν καλύτερο, θα μάθαινα καλύτερη άμυνα θα γινόμουν καλός παίκτης.Τελικά δεν κατάφερα ποτέ να πείσω τους γονείς μου να με τραβολογάνε (δεν είχαμε αμάξι εκείνα τα χρόνια) στο πάρκο της περιοχής και στα γήπεδα.

Ίσως να κατάφερνα να μάθω σωστά τα μαγικά του μπάσκετ σε σημείο να σταθώ με κάποια αξιοπρέπεια απέναντι τους καλούς μου φίλους αλλά τώρα που το σκέφτομαι και φιλοσοφώ δε θα έφτανα ποτέ εκεί που ονειρευόμουν, ούτε θα γινόμουν αντίστοιχα καλός.

Κατέληξα σε αυτό το συμπέρασμα, βλέποντας την πορεία μου αλλά και το πάθος μου για άλλα πράγματα. Ενώ Λοιπόν, ήθελα πολύ να βελτιωθώ στο basket, ποτέ (ή μάλλον, σπάνια) έπαιρνα τη μπάλα να λιώσω στη μπασκέτα της γειτονιάς, να κάνω 1000 σουτ, να τρέξω μερικούς γύρους να βελτιώσω τη φυσική μου κατάσταση και άλλα πολλά. Δεν το θέλησα αρκετά, δεν είχα και ποτέ το ταλέντο. Νόμιζα οτι με τη βοήθεια άλλων, με τις επιλογές άλλων δια μαγείας θα βελτιωνόμουν ακόμα και αν εγώ συνέχιζα να μην το κυνηγάω. Πόσο λάθος ήμουν η μόνη δικαιολογία είναι οτι ήμουν παιδί και δεν είχα την ωριμότητα σε μερικά πράγματα. (Άσχετο, μετά από 15 χρόνια βέβαια κατάφερα να βρω το άθλημα μου (Judo), και το ερωτεύτηκα - τουλάχιστον αυτό το πάθος έστω αργοπορημένα διοχετεύεται κάπου).

Στο σήμερα .ένας προγραμματιστής

Φτάνω Λοιπόν, στο σήμερα και σε μία συζήτηση μου με έναν συνομήλικο προγραμματιστή. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος περιγράφει με περίσσιο παράπονο πως η εξέλιξη του στην εταιρία που δουλεύει δεν είναι αυτή που ονειρεύεται. Κατηγορεί το σύστημα αλλά και τις περιστάσεις που οι 'υπεύθυνοι_ των παραγκωνίζουν, οτι δεν του δίνουν πράγματα σημαντικά να κάνει και να ξεδιπλώσει τις δυνατότητες του.Παράλληλα ισχυρίζεται οτι αυτή η αδικία στο πρόσωπο του είναι και ο κύριος λόγος που δεν εξελίσσεται, δε μαθαίνει νέα πράγματα.

Λίγο πριν τον καταδικάσουμε .

Πριν τον κατηγορήσεις αγαπητέ αναγνώστη, θέλω να σκεφτείς το εξής. Θα μιλήσω για τον χώρο της πληροφορικής στη μικρή αγορά της Ελλάδας (βάλε τον δικό σου χώρο και τα δικά σου παραδείγματα). Αυτό Λοιπόν, που περιγράφει ο κάλος μας προγραμματιστής δεν είναι δημιούργημα της φαντασίας του. Πράγματι στον ελληνικό χώρο κυριαρχεί αυτό που ονομάζω -το βασίλειο των μετρίων micro-manager. Άνθρωποι οι οποίοι είτε για να προασπίσουν την κυριολεκτικά χαμηλή τους αξία σαν επαγγελματίες είτε γιατί απλά τόσο τους κόβει - παραγκωνίζουν, διαπλέκουν ή αγνοούν σε πολλές των περιπτώσεων αρκετά καλό υλικό. Αν ψάξουμε να βρούμε μια λογική εξήγηση γιατί συμβαίνει αυτό - θα έλεγα οτι στην πληροφορική αλλά και σε άλλους χώρους στην Ελλάδα ο ανταγωνισμός δε λειτουργεί σωστά. Μερικές φορές η έλλειψη ανταγωνισμού μέσα σε μία αγορά δημιουργεί ανωμαλίες στα κριτήρια και αξιολόγησή ανθρώπων που δρουν μέσα της. Αν μια αγορά, μια ομάδα δεν έχει την ανάγκη να είναι πραγματικά ανταγωνιστική τότε δεν μπορείς να περιμένεις το καλό ανθρώπινο δυναμικό να αναδειχθεί στον βαθμό που του αξίζει. Μέτριο ή κακό ανθρώπινο δυναμικό μπορεί να χρησιμοποιήσει άλλους τρόπους και να αποκτήσει 'εξουσία_ αλλά και διοικητική-οργανωτική δύναμη. Τέλος, όσο πιο λίγες οι ευκαιρίες και μικρή η αγορά, οι εναλλακτικές κάποιου για ελιχθεί, να δείξει τις δυνατότητες κάπου αλλού ή να ξεφύγει από ένα διοικητικό τέλμα είναι λίγες.

Αυτοκριτική

Καθώς συνέχιζε να παραπονιέται τον ρωτάω το εξής. _Πότε είναι η τελευταία φορά που αγόρασες ένα τεχνικό βιβλίο, σχετικό με το επάγγελμα μας και το διάβασες'. Δεν έλαβα απάντηση, παρά μόνο δικαιολογίες οτι δεν υπήρχε ανάγκη να το κάνει. Επανέλαβα την ερώτηση Αν εσύ ο ίδιος δεν δείχνεις ένα ελάχιστο ενδιαφέρον να βελτιώσεις τις δυνατότητες σου, πως πιστεύεις οτι οι έστω ελάχιστες πιθανότητες που έχεις να σου δώσουν ένα κάποιο μεγαλύτερο κομμάτι δουλειάς, θα αυξηθούν'. Ξανά η απάντηση ήταν γενικόλογη και μάλλον, κακή σε επιχειρήματα. Ο προγραμματιστής αυτός μου θύμισε τον εαυτό μου 20 χρόνια πριν που παραπονιόμουν, και νόμιζα οτι επειδή δε μου δόθηκε η ευκαιρία να μπω σε μία ομάδα μπάσκετ δεν κατάφερα ποτέ να γίνω καλύτερος. Φτηνές δικαιολογίες.

Συμπέρασμα

Σε κανένα επάγγελμα,πόσο μάλλον, στην πληροφορική δεν μπορείς να μένεις άπραγος. Ο σύγχρονος επαγγελματίας επιβάλλεται να φροντίζει ο ίδιος όσο μπορεί και όσο έχει δυνατότητες για τη μόρφωση του μετά το πανεπιστήμιο. Η λεγόμενη δια βίου εκπαίδευση που μας την κοπανάνε διάφοροι κρατικοί φορείς και αντιπρόσωποι στη μορφή σεμιναρίων και άλλων τρόπων να τρώνε χρήματα μπορεί απλά να υλοποιηθεί με την αγορά κάποιου βιβλίου και λίγο διάβασμα (για αρχή). Δεν υπάρχει προγραμματιστής που δε διαβάζει. Τα πράγματα που έμαθα στο πανεπιστήμιο πριν 10 χρόνια έχουν ξεπεραστεί, δεν μπορώ να περιμένω καμία εταιρία και την τύχη μου να μαθαίνω νέα πράγματα - δεν μπορώ να αφήσω την μόρφωση μου στη μοίρα της ή στην καλή ή κακή αντίληψη κάποιου να δει τις δυνατότητες μου μέσα από μία μαγική μπάλα. Η συγκεκριμένη στάση απέναντι στα πράγματα θα πρέπει να μπαίνει στη συνείδηση των νέων φοιτητών από νωρίς - και να μη θεωρούν οτι από τη στιγμή που βολεύτηκαν κάπου θα συνεχίσουν να κάνουν το ίδιο πράγμα για όλη τους την ζωή.

Καθώς τα χρόνια περνάνε και η κατάσταση στη χώρα μας δυσκολεύει οι ανωμαλίες και ασθένειες της μη ανταγωνιστικότητας σε όλους τους τομείς θα ανεβαίνουν προς τα πάνω σαν τη μυρωδιά από τον βόθρο που σιγά σιγά ξεχειλίζει. Τέλος, θα ήταν καλό να μη φοβόμαστε να λέμε στην αλήθεια στα νέα παιδιά. Η πληροφορική, η ανάπτυξη λογισμικού έχει δυσκολίες, η αγορά έχει όρια και παθογένειες, οι απόφοιτοι οι οποίοι επέλεξαν αυτό το δρόμο θα πρέπει να είναι έτοιμοι για το δύσκολο δρόμο της αγοράς εργασίας και της ανταγωνιστικότητας. Οι απόφοιτοι που μπήκαν γιατί το νόμιζαν καλό, γιατί το είπε η μαμά και φυσικά γιατί θέλουν να γίνουν δάσκαλοι καλό θα ήταν να το ξανάσκεφτούν γιατί δεν μπορούν όλοι να γίνουν δάσκαλοι και όσοι μένουν πίσω .άπραγοι και με νοοτροπία παλαιότερων δεκαετιών - περνάνε άσχημα! Η πληροφορική θέλει πάθος ή για να το πω πιο λαϊκά 'καύλα_ - αν δεν την έχεις θα πιεστείς πολύ.

Εσύ που την έχεις πέρνα μια βόλτα από ένα βιβλιοπωλείο και επέλεξε την επόμενη νέα τεχνολογία ή θέμα που θες να ασχοληθείς! Οι πιθανότητες σου να μπεις στην ομάδα μπάσκετ του σχολείου μεγαλώνουν ;)